Τη στιγμή που γράφω αυτές τις σκέψεις δεν έχει ακόμη ακουστεί το σπαρακτικό «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου». Είναι απόγευμα Μεγάλης Πέμπτης του σωτηρίου έτους 2014 και περιμένω. Τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτές τις σκέψεις το πιθανότερον είναι ότι ο ευσχήμων Ιωσήφ δεν θα έχει ακόμη αποκαθηλώσει το σεπτό σκήνωμα του Κυρίου. Και αν είναι κατά το μάλλον ή ήττον βέβαιον ότι η αποκαθήλωση θα γίνει και φέτος, όπως έγινε και πέρυσι, και πως θα την ακολουθήσουν τα Εγκώμια, η Περιφορά και η Ανάσταση, αυτή τη χρονιά, χρονιά καμπής για τη χώρα μας, η αναμονή δεν πρόκειται να λυτρωθεί ούτε με τη χοληστερίνη του Αγίου Πάσχα. Διότι ο άνθρωπος το δήλωσε ευθαρσώς: δεν πρόκειται να πει το ναι, αν προηγουμένως δεν έχει σταθμίσει όλους τους παράγοντες, αν δεν έχει αποφασίσει πως η διαχείριση του χρόνου του τού επιτρέπει να υπηρετήσει την πατρίδα και από άλλα μετερίζια, αν, αν, αν, ποιος ξέρει πόσα ακόμη «αν» έχει στο μυαλό του ο κ. Λάκης. Κατόπιν δε ωρίμου σκέψεως, κι αφού ξεπέρασα τον εκνευρισμό της αναμονής και αποφάσισα ότι θα πρέπει να βγάλω και την εβδομάδα της Διακαινησίμου αναμένοντας τις οριστικές αποφάσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο κ. Λάκης, για μία ακόμη φορά, απεδείχθη ανώτερος των περιστάσεων.
Διότι το σκέφτεται ο άνθρωπος, και καλά κάνει και το σκέφτεται, και όσο εκείνος το σκέφτεται τον σκεφτόμαστε κι εμείς. Υποθέτω δε ότι όπως εμείς τον σκεφτόμαστε και κρεμόμαστε από τα χείλη του, έτσι κι εκείνος σκέφτεται εμάς. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, που λένε. Διότι ο κ. Λάκης προσπαθεί να καταλήξει τι είναι περισσότερο προς το συμφέρον μας, το δικό μας, του τόπου, της πατρίδας, του έθνους και κατ’ επέκταση της οικουμένης. Να μας κρατάει συντροφιά από τηλεοράσεως, να δίνει τις μάχες για το ορθό και το δίκαιο από τη μικρή οθόνη συντροφιά με τα χάχανα ή να αγορεύει στο Ευρωκοινοβούλιο; Ακουγα προχθές τον κ. Κύρτσο να απαριθμεί, εκτός από τις δικές του πανεπιστημιακές περγαμηνές, και τα προσόντα των συνυποψηφίων του. Και σκέφτηκα το πολύ απλό: μήπως θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να σταματήσει η αιμορραγία εγκεφάλων που επαπειλείται από την κατάρτιση των ψηφοδελτίων των κομμάτων; Εχει η χώρα την πολυτέλεια να στείλει στην Ευρωβουλή και να χάσει έναν Κατρούγκαλο ή έναν Χριστοδουλόπουλο; Κι όποιος μου απαντήσει πως δεν πρέπει να ανησυχώ, πως η Ελλάδα είναι γεμάτη από Κατρούγκαλους – «όποια πόρτα κι αν χτυπήσεις» που λένε, ας σκεφτεί πως είναι κρίμα να χάσουμε χρόνο για να τους ανακαλύψουμε τη στιγμή που έχουμε τους ήδη γνωστούς. Και όσο κάνω αυτές τις σκέψεις τόσο περισσότερο εκτιμώ τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς ενός Λάκη Λαζόπουλου. Eχει η Ελλάδα την πολυτέλεια να στείλει στο Στρασβούργο έναν Λάκη Λαζόπουλο, ακόμη κι αν είναι για καλό σκοπό, ακόμη κι αν πάει εκεί για να δώσει βήμα στην πονεμένη της φωνή;
Oμως, για να σοβαρευτούμε, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε για ακόμη μία φορά το πολιτικό του θαύμα. Κατάφερε με έξοχους ελιγμούς να ανακηρύξει το θέμα της υποψηφιότητας Λαζόπουλου σε κεντρικό θέμα της παρουσίας στις ευρωεκλογές. Δεν ξέρω πόση πολιτική ευφυΐα και πόσους οραματισμούς χρειάζονται για να επιτύχεις κάτι τέτοιο. Εκείνο όμως που ξέρω μετά βεβαιότητος είναι πως μια δύναμη η οποία θέλει να εμφανίζεται ως το «καινούργιο» και το «άφθαρτο» στην πολιτική ζωή της χώρας, η οποία, υποτίθεται, θέλει να πάρει τα πράγματα στα χέρια της για να καταργήσει ό,τι «παλιό» και «φθαρμένο», αυτή η υπέροχη δύναμη που εκτός των άλλων πιστεύει όχι μόνον ότι έχει και την Ιστορία με το μέρος της, αλλά και μιλάει στο όνομα της Ευρώπης, αυτή η δύναμη λοιπόν κρέμεται από τα χείλη του Λάκη Λαζόπουλου. Χωρίς άλλο σχόλιο. Απλώς μια έκκληση: Ας το πει το ναι να τελειώνουμε. Ας σκεφτεί το μέλλον τόσων ανθρώπων και τα υπόλοιπα τα βλέπουμε.