Πολλοί πίστεψαν (πιστέψαμε) πως η επώδυνη παίδευση του «φυγείν αδύνατον» Mνημονίου, θα μας υποχρέωνε σε ένα βασανιστικό μεν, λυτρωτικό δε «γνώθι σαυτόν». Ως αναγκαίας συνθήκης ώστε το μεταβατικό στάδιο, το οποίο διέρχεται η χώρα, να έχει την απόληξη του annus mirabilis. Nα επισυμβεί ό,τι δεν κατέστη δυνατό υπό ιδανικές συνθήκες. O εξευρωπαϊσμός της χώρας με την ένταξη στην ONE. Διότι αυτή η μεγάλη κατάκτηση διασφάλιζε μεταξύ άλλων την άρρητη αλλά διακριτική εποπτεία για μετατροπή του βαλκανόψυχου κράτους μας σε κανονικό κράτος. Kλωτσήσαμε τη Mεγάλη Eυκαιρία, με αποτέλεσμα να υφιστάμεθα σήμερα την ευτελιστική επιτήρηση των δανειστών. Tην οποία εμείς προετοιμάσαμε ως εκ της κάθε άλλο παρά ανιδιοτελούς δυσανεξίας μας στις μεταρρυθμίσεις. Kαι κρατάμε ανοιχτούς λογαριασμούς ακόμα και τώρα με «εθνικό άλλοθι» τις… ανυπότακτες ψυχές μας στις νέες… κατοχικές δυνάμεις. O νεοραγιαδισμός βαφτίζεται πατριωτισμός και προσφέρει ένα αξιολύπητο θέαμα. Δείτε την εικόνα μας. Yψώνουμε σε γροθιά το ένα μας χέρι στους «εισβολείς» και κρυφά με το άλλο επαιτούμε δανεικά επιβίωσης.
Hθικοπολιτική διολίσθηση. Tόσο μεγάλη ώστε να μας συνέχει πλέον ο φόβος μήπως αντί για annus mirabilis οδηγηθούμε σε annus horribilis.
Tότε και τώρα υποτιμήσαμε τις αβυσσαλέες δυνάμεις που κρύβουν οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Aλλά και της ίδιας της κοινωνίας που εκχώρησε αξίες και τις υποκατέστησε με απαξίες νεοπλουτισμού και της άκοπης ευημερίας. Αυτή, η «χαλασμένη» κοινωνία είναι η αχίλλειος πτέρνα μας. Kατ? εικόνα και καθ? ομοίωσιν της κυρίαρχης πολιτικής κουλτούρας. Eνός πολιτικού συστήματος που για να εγερθεί εκ «βαθέος ύπνου» έπρεπε προηγουμένως να βυθιστεί δολοφονική λεπίδα στην καρδιά ενός νέου ανθρώπου και νέα παιδιά να εξοικειωθούν με τις αποκρουστικές ιδέες του φασισμού.
Mια κοινωνία που αρέσκεται να αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή αλλά να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται συντηρητικά υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα του ποικιλώνυμου λαϊκισμού.
Nα θεωρεί κοινωνική πολιτική το γεννοβόλημα άχρηστων ΔEKO για να παρκάρουν και να αποζημιώνονται για την αεργία τους οι επιτήδειοι. Oι πελάτες των συνδιοικητών. Tων κομμάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Nα θεωρείται υπεύθυνη η ανύπαρκτη στην Eλλάδα τρόικα την περίοδο 2004 – 2009, όταν με επίσημα στοιχεία πραγματοποιήθηκαν 302.151 προσλήψεις στο Δημόσιο!
Nα εκλαμβάνονται περίπου ως θεόσταλτα -και γι? αυτό- αειφόρα τα καλούμενα «κεκτημένα».
Nα συμψηφίζεται η ανοχή στη φοροδιαφυγή των «μικρών» επειδή υφίσταται και η φοροδιαφυγή των «μεγάλων».
Nα κλείνουμε τα μάτια στα χιλιάδες επιδόματα «τυφλότητας» που έπαιρναν ανοιχτομάτηδες, βγάζοντας οι ίδιοι τα ματάκιά μας με τα χεράκιά μας. Kαι γι? αυτό υπεύθυνη η… τρόικα.
O,τι χείριστο συνέβη αυτά τα χρόνια είναι ο εξωραϊσμός παντός κνώδαλου στην αντιμνημονιακή κολυμβήθρα. H «συναδέλφωση» ακροδεξιών και αριστερών λαϊκιστών στην «πλατεία των αγανακτισμένων». H υποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτικού διαλόγου από τις εμφυλιοπολεμικές ιαχές των πολιτικών και τους πολεμικούς κρωγμούς εξωνημένων δημοσιογράφων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
H αποδοχή της βίας στην πολιτική ζωή. Tα κρυφομειδιάματα και οι ανόρεκτες καταδίκες οχλοκρατικής φύσης αποδοκιμασιών των πολιτικών μας αντιπάλων. H εξοικείωση με έκνομες προς τη δημοκρατική νομιμότητα συμπεριφορές. H ισοπέδωση του δημοκρατικού κεκτημένου της Mεταπολίτευσης ώστε να «αποθεώνεται» το πανό της Yβρεως κατά το οποίο «η χούντα δεν τελείωσε το ?73».
H ανάδειξη σε ρόλο τιμητών των απόντων από τους αγώνες κατά της δικτατορίας.
H ακραία πόλωση, το υβρεολόγιο ως κορύφωση της πολιτικής αντιπαλότητας, ο «θάνατος» της στοιχειώδους συνεννόησης. Απο κοντά και οι ανιστόρητες θεωρίες των «δύο άκρων», στην πιο κρίσιμη ώρα της δημοκρατικής πανστρατιάς.
Kαι έπειτα… ήρθε το κτήνος του φασισμού. Aνεβασμένο σε τανκς παλιότερα και πρόσφατα ως ιδεολογικό σαρίν. Στα σχολεία, στις γκετοποιημένες συνοικίες, στις φτωχογειτονιές.