Ενώ τα αδιέξοδα της χώρας αυξάνονται και πληθύνονται σε όλους τους τομείς, τα συνεχιζόμενα κύματα λαϊκισμού και ανορθολογισμού μας σπρώχνουν όλο και πιο γρήγορα στην καταστροφή.

.

Ίσως γιατί τα αίτια είναι βαθύτερα και έχουν σχέση πλέον με την αποσάθρωση του κοινού νου στην Ελλάδα, όπως μας το ανέλυσε χθες στη Μεταρρύθμιση ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος στο πολύ σημαντικό άρθρο του: «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».

.

Στην οικονομία ο παραλογισμός δεν έχει πια όρια και η απόσταση των πολιτικών προτάσεων από τη σημερινή πραγματική κατάσταση μεγαλώνει επικίνδυνα, σε βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται κατάργηση των συμφωνιών στήριξης, με ταυτόχρονη αποκατάσταση των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων στα επίπεδα του 2009, κρατικοποιήσεις, επιστροφή των τελών ακινήτων που εισπράχτηκαν μέσω ΔΕΗ και άλλα παρόμοια. Με τι λεφτά;

.

Το 2009 είχαμε τη διαβεβαίωση του ΠΑΣΟΚ ότι «λεφτά υπάρχουν» στη φοροδιαφυγή, στη διαφθορά, στα προνόμια, στο ΕΣΠΑ, στη πράσινη ανάπτυξη, στην Ελβετία και αλλού. Και πράγματι υπήρχαν. Αρχίσαμε όμως να τα ξοδεύουμε πριν εξασφαλίσουμε τη συλλογή τους, κάτι που προϋπέθετε σχεδιασμό, προγραμματισμό, αναδιοργάνωση και αλλαγές στο κράτος, σύγχρονες μεθόδους διοίκησης, νέες τεχνολογίες. Και αφού αυτά δεν προχώρησαν έγκαιρα και αποτελεσματικά, καταλήξαμε στις οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων με τα γνωστά αποτελέσματα.

.

Τώρα έχουμε μια νέα πιο δημαγωγική και επικίνδυνη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν» που επενδύει στην απελπισία και καλλιεργεί φρούδες ελπίδες. Μας λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχουν στις τράπεζες καταθέσεις 165 δισεκ. ευρώ που θα διατεθούν για την ανάπτυξη. Τα λεφτά όμως αυτά, όλοι ξέρουν ότι δεν παραμένουν σε κάποιο θησαυροφυλάκιο των τραπεζών, αλλά έχουν ήδη δοθεί ως δάνεια σε επιχειρήσεις και πολίτες.

.

Επίσης λένε ότι θα εξοικονομηθούν πόροι από τους τόκους του χρέους (12-13 δισεκ. ευρώ το χρόνο) που δεν πρέπει να τους καταβάλουμε στους δανειστές, αλλά να τους διαθέσουμε για τις κοινωνικές ανάγκες και την αποκατάσταση των αδικιών των μνημονίων. Μα ούτε τα λεφτά αυτά υπάρχουν στον ελλειμματικό μας προϋπολογισμό ο όποιος μάλιστα παράγει ακόμη πρωτογενή ελλείμματα που εξακολουθούν να τα καλύπτουν οι δανειστές-εταίροι μας.

.

Θα τα είχαμε μόνο αν δεν καταγγέλλαμε τη δανειακή σύμβαση, οπότε θα μας τα έδιναν, αλλά με τον όρο να εξοφλούμε τους τόκους και τα χρεολύσια και όχι για άλλες χρήσεις.

.

Είναι προφανές ότι με αυτά ο λογαριασμός των δημόσιων οικονομικών δεν βγαίνει, η δε τελευταία εξαγγελία Γλέζου για καταβολή μηνιαίου δανείου 100 Ευρώ από όσους έχουν εισόδημα πάνω από 20.000 Ευρώ, μας ξαναγυρίζει στη μέθοδο των λεγόμενων χαρατσιών.

.

Τελικά, όσο καθυστερούμε να μπούμε στο δρόμο του ορθολογισμού, των διαρθρωτικών αλλαγών, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της αλλαγής του κράτους, τόσο θα βουλιάζουμε στην ύφεση, στην ανεργία και στην κοινωνική και πολιτική παρακμή. Και τελικά στη χρεοκοπία και στην έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.