Σύμφωνα με την κυρίαρχη πολιτική μυθολογία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θέλει τον εκσυγχρονισμό/εξευρωπαϊσμό της χώρας αλλά δυσκολεύεται από τις οπισθοδρομικές συνιστώσες που εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις και τη δημιουργική συνεννόηση με τους εταίρους-πιστωτές. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα.

Γιατί τότε θα υπήρχε ελπίδα. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είχε τη δυνατότητα ο πρωθυπουργός να απαλλαγεί από τα δραχμικά βαρίδια του κόμματός του και να κυβερνήσει με έναν τρόπο που θα οδηγούσε τη χώρα στην ανάκαμψη. Αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι αυτό συμβαίνει.

Αντίθετα, μετά τον ανασχηματισμό ενισχύεται η εντύπωση ότι ο ο Αλέξης Τσίπρας ούτε θέλει ούτε μπορεί να αποδεχτεί εκούσια τους κανόνες που ισχύουν στο ευρωπαϊκού πλαίσιο, δεν πιστεύει στο πρόγραμμα που καλείται να εφαρμόσει και δεν εμπνέεται από ένα ουσιαστικά διαφορετικό πολιτικό παράδειγμα. Αν το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει απλώς ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση περνά από τον Π. Λαφαζάνη στον Π. Σκουρλέτη, προφανώς αυτό δεν αρκεί για να βγει η χώρα από τον κύκλο της παρακμής.

Η κατάσταση της οικονομίας είναι τόσο κακή και η κοινωνική κόπωση τόσο βαθιά που χρειάζονται γενναίες τομές και πρωτοποριακές διαρθρωτικές αλλαγές για να φανεί η έξοδος από το τέλμα. Διαφορετικά, θα καταναλώνουμε τον Π. Χαϊκάλη να «δροσίζει την καυτή πατάτα»…