Βλέποντας κανείς τις αντιδράσεις των ηγεσιών των κομμάτων μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι το μοναδικό κόμμα που βγήκε ηττημένο από την κάλπη είναι η ΛΑΕ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε, ο Αλέξης Τσίπρας νίκησε κι αυτός αφού «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέρρευσε», η Φώφη Γεννηματά νίκησε αφού «το ΚΙΝΑΛ άντεξε στην πόλωση», ο Δημήτρης Κουτσούμπας νίκησε αφού «το ΚΚΕ αύξησε τις δυνάμεις του» κλπ. Ο μόνος που παραδέχτηκε την ήττα του κόμματός του και ανέλαβε τις ευθύνες του ήταν τελικά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Αφήνοντας κατά μέρος τα διευκρινιστικά του τύπου «είναι γνωστή η διαφωνία μου με τον Παναγιώτη», πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Λαφαζάνης υπηρέτησε με αφοσίωση και συνέπεια τις απόψεις του σε όλη την πολιτική του διαδρομή από όποια θέση κι αν κατείχε. Από την θέση του επικεφαλής του γραφείου τύπου του ΚΚΕ, δίπλα στον Χαρίλαο Φλωράκη, στη συνέχεια ως ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την θέση του γραμματέα της ΛΑΕ από την οποία παραιτήθηκε αυτές τις μέρες.

Η παραίτηση αυτή δεν ήταν η πρώτη. Ας κρατήσουμε ωστόσο, σαν την πιο ενδεικτική του χαρακτήρα και του ήθους του, την παραίτησή του – μαζί με άλλους συντρόφους του – από τον υπουργικό θώκο το 2015, όταν ο «αντιμνημονιακός Αλέξης» γύρισε από την Ευρώπη με το τρίτο μνημόνιο στις αποσκευές του. Πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς στον Λαφαζάνη για τις αριστερές ιδεολογικές του εμμονές, την κωλοτούμπα για την παραμονή στο Μαξίμου όμως δεν τη νομιμοποίησε ποτέ του.

Κι ας μην σπεύσουν κάποιοι να ειρωνευτούν την παραίτησή του από την ηγεσία της μικρής ΛΑΕ. Ας αναλογισθούν μόνο πόσοι αρχηγοί άλλων μικρών και μικρότερων κομμάτων, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες για τις απανωτές τους ήττες, προτίμησαν να κάνουν ως το τέλος πως δεν καταλαβαίνουν ή, ακόμα χειρότερα, να συναλλαγούν για να γίνουν υπουργοί, έστω και ολίγων ημερών. Η αξιοπρεπής πολιτική στάση του Λαφαζάνη είναι ένα παράδειγμα αλλά και ένα από τα ζητούμενα του σημερινού πολιτικού μας συστήματος.