Από την μια έχουμε την Δεξιά. Την Παραδοσιακή Δεξιά.
Την Δεξιά του Διχασμού και της Καταστροφής.
Την Δεξιά της απόπειρας δολοφονίας του Βενιζέλου.
Την Δεξιά, τον Θανάσιμο Εχθρό του Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων.
Την Δεξιά της Δικτατορίας Μεταξά.
Την Δεξιά των δοσίλογων.
Την Δεξιά του Εμφυλίου και των ταγματασφαλιτών.
Την Δεξιά της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας, του αίματος και των εκτελέσεων.
Την Δεξιά της Βίας και της Νοθείας και των δολοφονιών.
Την Δεξιά των Αποστατών.
Την Δεξιά της Χούντας
Την Δεξιά της μεταπολίτευσης, του 30% των βασιλοφρόνων και του unfair.
Σ’ αυτή την Δεξιά παρέδωσε την εξουσία η χούντα, και στον αρχηγό της που ξεκίνησε από ένα παλιοχώρι χωρίς δεύτερο βρακί κι έγινε πάμπλουτος αυτός κι οικογένεια του κι φίλοι του, παίρνοντας δημόσια έργα τότε που ήταν υπουργός δημοσίων έργων και μετέπειτα πρωθυπουργός.
Αυτή η Δεξιά κι ο Αρχηγός της είναι που έστησαν την Πολιτική Απάτη του Αιώνα σφετεριζόμενοι και καπηλευόμενοι την ιδεολογία του Μεγάλου Εχθρού τους: τον Φιλελευθερισμό. Κι αντλώντας την λάμψη του και την πολιτική υπεροχή και βέβαια ψήφους. Κι εννοείται βέβαια πως καμία σχέση με τον Φιλελευθερισμό δεν έχει το Νέομεταξικό Πελατειακό Κράτος τους.
Αυτή είναι η Δεξιά κι ο Αρχηγός της που αυτοανακηρύχθηκε ‘Εθνάρχης’ Μιας και δημιούργησε ένα νέο Ελληνικό Έθνος, βέβαια συρρικνώνοντας το παλιό. Θυμάστε τα επιτεύγματα τους:
– Η Κύπρος είναι μακριά.
– Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
– Ο Τουρκισμός της Θράκης.
Αυτή η Δεξιά, μια παράταξη αδίστακτων τυχοδιωκτών, είχε 5 πρωθυπουργούς και κυβέρνησε 5 φορές την Ελλάδα, από την μεταπολίτευση και μετά. Την ρήμαξε, την λεηλάτησε και στο τέλος την (συν)χρεοκόπησε και οικονομικά.
Αυτή η παράταξη επιδιώκει να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αυτή τη φορά βέβαια ως κωμωδία. Με τον Γουρλομάτη, τον Τσιρίδα και τον Ψηλό με το βοδινό βλέμμα.
Και ίσως το πετύχει.!
Είναι όντως για γέλια ή για κλάματα ή και τα δύο ανάλογα με τον ψυχισμό του καθενός.
Από την άλλη πλευρά έχουμε την ‘ώρα του παιδιού’, τη ‘θεία Λένα για τα μικρά παιδάκια’ και ‘καλημέρα παιδάκια’. Την παιδική εκπομπή με τον χαχανούλη και τους μικρούς του φίλους. Με το μικρό Αλέξη και τον μικρό Γιανάκη -με ένα νι-. Που πήραν τα κουβαδάκια τους και χτίζαν τους επαναστατικούς αντιμνημονιακούς τους πύργους στην άμμο. Όμως το κακό μαύρο κύμα του ΔΝΤ και της ευρωζώνης τους τα σάρωσε όλα.
Ένα πρώην γκρουπούσκολο του 2 – 3%, που πότε έμπαινε και πότε δεν έμπαινε στη βουλή. Και που αυτοί που ανήκαν σ’ αυτό από παλιά -κι όχι οι νεοαφιχθέντες πασόκοι-, ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κυβερνούν τη χώρα.
Ένα κόμμα της αριστεράς -εν μέρει-, όπου τα μέλη του έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως είναι δημοκράτες μέχρι το κόκαλο. Μιας και από την λεγόμενη ‘αποσταλινοποίηση’ του Χρουστσόφ και μετά, είχαν διαφωνήσει με τη Σοβιετία και τους ‘Ορθόδοξους’ για την εισβολή στην Ουγγαρία και στην Τσεχία. Καθώς και με την περιπλάνηση τους στον κυκεώνα του ευρωκομμουνισμού, της ανανεωτικής αριστεράς, της νέας αριστεράς κι άλλων ομιχλωδών ιδεολογιών.
Μία παράταξη τόσο αντισταλινική όσο κι ο Τσαουσέσκου -που κάποτε τους χρηματοδοτούσε-. Και που αυτός ο αντισταλινισμός δεν αποτελεί βέβαια τεκμήριο δημοκρατικότητας.
Μία παράταξη πού ο νεοσταλινικός κρατισμός της έχει ουσιαστικά αντικατασταθεί από τον ευρωχουσεϊνικό κρατικισμό της πρώην πασοκικής τους ομάδας.
Μιας κι ως γνωστό υπάρχουν δύο είδη κρατισμού και κρατικισμού:
– Ο σταλινικός κρατισμός όπου όλοι οι πολίτες είναι κρατικοί υπάλληλοι και είναι ένα είδος δούλων, δουλοπάροικων που υποχρεώνονται σε αναγκαστική εργασία και που για να πάνε στο διπλανό χωρίο χρειάζονται ειδική άδεια. Ή που στην καλύτερη περίπτωση είναι πολίτες β’ κατηγορίας.
– Κι ο πελατειακός κρατικισμός. Το ψηφοθηρικό βόλεμα στο ‘δημόσιο’. Όπου είναι πολίτες α’ κατηγορίας. Και φανατικοί υποστηρικτές -ότι και να κάνει- της παράταξης που τους διόρισε.
Μία παράταξη λοιπόν με τέτοια ιδεολογικά κολλήματα,
– παρά τις καλές τους προθέσεις,
– παρά την τίμια (μέχρι στιγμής) συμπεριφορά, και το μη άπλωμα του δακτύλου στο μέλι,
– παρά την πολύ καλή κοινωνική πολιτική της,
έχοντας προσανατολισμό στην άνευ όρων στήριξη του λεγόμενου ‘δημοσίου’, δηλαδή του υπερδιογκωμένου πελατειακού κράτους, που έτσι κι αλλιώς η ύπαρξή του αποτελεί τροχοπέδη στις δραστηριότητες των πολιτών, στις ελευθερίες και τα δικαιώματα τους και επιβαρύνει την κοινωνία με τερατώδη ποσά για την συντήρηση του,
θα ήταν αστείο, θα ήταν φαιδρό να ισχυριστεί κανείς πως θα βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Και στο βάθος του πολιτικού σκηνικού, στα απόνερα του πολιτικού γίγνεσθαι, ιδού:
Οι διεργασίες στον ‘Μεταρρυθμιστικό Χώρο’.!
Who cares? Ποιος δίνει δεκάρα για το τι συμβαίνει με:
– τα καμένα χαρτιά του ΠΑΣΟΚ,
– τις περίεργες μεθοδεύσεις του Σταύρου Θεοδωράκη,
– την πολιτικά ανύπαρκτη ΔΗΜ.ΑΡ.
Διεργασίες που αφορούν ουσιαστικά ΜΟΝΟ πρόσωπα κι όχι πολτικές.
Who cares το τι κάνει, η Διαμαντοπούλου, ο Ραγκούσης, η Φώφη, ο δήμαρχος της καρδιάς μας.
Ο κ. Ποτάμι που νόμισε πως οι ψηφοφόροι του ήταν ένα τσούρμο ανόητοι φανς του και μπορεί να τους άγει και να τους φέρει. Αποδείχθηκε πως είχε λάθος και τα ικανότερα πρόσωπα που προσήλθαν για να συνδημιουργήσουν ένα σοφό δημοκρατικό κόμμα, αποχώρησαν. Καπελωμένοι κι απογοητευμένοι έως και εξοργισμένοι.
Όλο το φθαρμένο πολιτικό κατεστημένο,
– που συνδημιούργησε σε μεγάλο βαθμό το πελατειακό κράτος,
– και που συνχρεοκόπησε την ταλαίπωρη αυτή χώρα,
σε διαδικασία αναπαλαίωσης και μαζί με περιφερόμενα παπαγαλάκια, να προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό πως είναι κάτι καινούργιο και πως θα δώσουν λύσεις.!
Σιγά τα λάχανα. Σιγά τα αοά.