—της Ρούλας Καλαρά—
Σας πληροφορώ, για την περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, ότι εμείς οι φιλόλογοι είμαστε πανεπιστήμονες. Και τι δεν έχω διδάξει στην καθηγητική μου καριέρα. Εκτός από όλο το φάσμα των λεγόμενων φιλολογικών μαθημάτων —Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, μεταφρασμένα και πρωτότυπα κείμενα, με τη Γραμματική, το Συντακτικό και τα νοήματά τους, Νέα Ελληνική Γλώσσα, Έκθεση, Λογοτεχνία, ελληνική και ευρωπαϊκή, Ιστορία— έχω προσφέρει τα φώτα μου και στην Κοινωνιολογία, στις Πολιτικές Επιστήμες, στον Επαγγελματικό Προσανατολισμό! Άτυπα και κάτω απ’ τα ραντάρ, έχω διδάξει ακόμα και Μαθηματικά, εθελοντικά και οικειοθελώς, σε μια πρώτη γυμνασίου, όταν έλειψε για καιρό ασθενής ο καθηγητής, το Υπουργείο, ως συνήθως, δεν έστειλε αντικαταστάτη, και τα παιδιά χάζευαν για μέρες στην αυλή…
Στη Φιλοσοφική Σχολή υπάρχουν διάφορα τμήματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, και οι απόφοιτοι αποκτούν συγκεκριμένη ειδικότητα: Κλασικός Φιλόλογος, Νεοελληνιστής, Βυζαντινολόγος, Ιστορικός, Ψυχολόγος. Υπάρχουν τμήματα που οι φοιτητές δεν διδάσκονται καθόλου Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά… Παρ’ όλα αυτά, το αναλυτικό πρόγραμμα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και οι νομικές ρυθμίσεις του Υπουργείου για τα μαθήματα που υποχρεωτικά διδάσκουν οι φιλόλογοι ουδέποτε έλαβαν υπ’ όψιν τους αυτές τις ειδικότητες. Ουδείς ασχολήθηκε ποτέ με το τι ακριβώς αναγράφει το πτυχίο μας, γιατί αυτό —οι γνώσεις μας δηλαδή— δεν έχει καμία απολύτως σημασία για τον τρόπο με τον οποίο το δημόσιο τέρας, που έχει την ευθύνη για τη μόρφωση των παιδιών μας, ρυθμίζει την εκπαίδευση…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art