Κάθε οικονομία διαθέτει μια καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων (production possibility frontier), που εκφράζει τη δυνατότητά της να παράγει αν αξιοποιεί αποτελεσματικά τους παραγωγικούς πόρους που διαθέτει. Κεφάλαιο, εργασία και επιχειρηματικότητα. Αν οι δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους (ή πολύ μεγάλο μέρος τους), η Ελλάδα θα πρέπει να μπορεί να παράγει πλούτο. Βραχυπρόθεσμα να αξιοποιεί αποτελεσματικά τους πόρους της και μακροπρόθεσμα (μια που μιλάμε για χρόνους μέχρι το 2060-80), να βελτιώνει χρόνο με το χρόνο την καμπύλη των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Ποιο είναι ως τώρα το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται, όπως εφαρμόζονται, στο πλαίσιο της αμφίδρομης σχέσης ελληνικών κυβερνήσεων, τρόικας και δανειστών;
Από το 2011 και μετά οι επενδύσεις στη χώρα (ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) είναι μικρότερες από τις αποσβέσεις, την φυσική απαξίωση δηλαδή του παγίου κεφαλαίου της χώρας. Χάνουμε με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ περίπου 12 δις παραγωγικό κεφάλαιο κάθε χρόνο τα τελευταία 6 χρόνια. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το εργατικό δυναμικό. Την ίδια περίοδο έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν από τη χώρα σχεδόν 100 χιλιάδες Έλληνες το χρόνο, σε εργάσιμες ηλικίες και (εξ ορισμού) διεθνώς ανταγωνιστικοί. Τι σημαίνει ο συνδυασμός αυτός απαξίωσης του παγίου κεφαλαίου και νεομετανάστευσης; Ότι απλούστατα η παραγωγική δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας (αυτό που θα παρήγαγε αν εύρισκαν δουλειά όλοι όσοι ψάχνουν για δουλειά και τα εργοστάσιά της δούλευαν στο φουλ), περιορίζεται δραματικά χρόνο με το χρόνο και η δυνατότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει χρέος περιορίζεται αντίστοιχα ή αν όχι και περισσότερο.
Τι προκαλεί την παραγωγική αυτή καταστροφή; Η απάντηση είναι απλή. Τα κίνητρα για επενδύσεις και εργασία είναι στη χώρα κάθε χρόνο και μικρότερα. Στη χώρα με τις μικρότερες επενδύσεις και τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη έχουμε την πιο ακραία φορολογία (άμεση, έμμεση και πλάγια μέσω ασφαλιστικών εισφορών), όσων θέλουν να επενδύσουν περισσότερο και να εργαστούν περισσότερο. Με έναρξη της πολιτικής αυτής από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και ακραία -στο βαθμό της παράνοιας- εφαρμογή της πολιτικής της υπερφορολόγησης στη διάρκεια της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ,
Όλη αυτή η φιλολογία περί μεταρρυθμίσεων, προαπαιτουμένων κλπ, αποκρύπτει το γεγονός ότι στην Ελλάδα βρίσκεται στην πραγματικότητα σε εξέλιξη μια βαθιά αντιμεταρρύθμιση σε σχέση με το διακηρυγμένο στόχο όλων. Την στροφή της ελληνικής οικονομίας προς την εξωστρεφή ανάπτυξη. Αντί να μειώνεται το κράτος (το πιο εσωστρεφές τμήμα της οικονομίας) το οποίο και χρεοκόπησε, στραγγαλίζεται χρόνο με το χρόνο η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να παράγει.
Οι δανειστές μπορούν να επικαλεστούν πολλές δικαιολογίες για να αποφύγουν αυτή την θλιβερή διαπίστωση. Το φαύλο ελληνικό πολιτικό σύστημα, την εγχώρια διαπλοκή, τον ελληνικό λαό που ψηφίζει ό,τι ψήφισε, τον όφι που τους ηπάτησε. Σε όλα θα έχουν δίκιο. Με μια διαφορά. Ότι στο τέλος της ημέρας συνυπογράφουν αυτή την πολιτική και είναι συνυπεύθυνοι για την χάραξη και την εφαρμογή της.
Τα σκληρά και αδιάψευστα στοιχεία δείχνουν ότι -παρά τα όσα πιστεύουν και πράττουν αντίστοιχα, ρίχνοντας όλο τους το βάρος στη συλλογή φόρων- το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι ένα πρόγραμμα που έχει στην προμετωπίδα του την εξωστρέφεια και τη δημιουργία πλούτου, έχει καταλήξει να καταστρέφει μέσω της υπερφορολόγησης και των υπερπλεονασμάτων τη δυνατότητα της χώρας να δημιουργεί πλούτο και να εξάγει.
Το πρόγραμμα αυτό πρέπει να αλλάξει.
Για να ζήσουμε εμείς και να πάρουν κι αυτοί χρήματα πίσω.