Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με πολλές από τις εξαγγελίες που έκανε ο πρόεδρος της ΝΔ από το βήμα της ΔΕΘ.

Παρουσιάστηκαν μια σειρά από θετικές και συγκεκριμένες προτάσεις για την αναδιοργάνωση του κράτους, την πάταξη της γραφειοκρατίας, τη μείωση της φορολογίας, τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας αλλά και για τις αλλαγές στο χώρο της παιδείας.

Το κυριότερο όμως είναι ότι, για πρώτη φορά μετά από 10 περίπου χρόνια βαθιάς κρίσης, ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δηλώνει ότι βασίζει το πρόγραμμά του στην πραγματική κατάσταση της χώρας, όπως έχει διαμορφωθεί από τη σημερινή κυβέρνηση και όχι υποσχόμενος την πλήρη ανατροπή της.

Η μεγάλη αντίφαση στα σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ότι για την υλοποίηση του προγράμματός του ζητάει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της ΝΔ. Πιστεύει πραγματικά ότι θα μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του στηριζόμενος στη σημερινή, παλιά και συντηρητική σε μεγάλο μέρος της, Νέα Δημοκρατία;

Ή μήπως πιστεύει ότι στις επερχόμενες εκλογές θα καταφέρει να απαλλαγεί από τους κληρονόμους τζακιών, ονομάτων και εδρών που σπεύδουν να υπογραμμίσουν όλο και πιο συχνά την παρουσία τους;

Οι αυτοδυναμίες δεν έσωσαν τη χώρα από τη βαθιά κρίση, οδήγησαν αντίθετα σε ομηρεία και συντηρητική αναδίπλωση τις όποιες προσπάθειες έγιναν για να προωθηθούν οι ριζικές αλλαγές που χρειαζόντουσαν.

Μια νέα σοβαρή προσπάθεια, για να έχει πιθανότητες επιτυχίας, δεν μπορεί παρά να στηριχτεί στο σύνολο των ζωντανών – παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και όλων ανεξαίρετα των μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να συμβάλλουν με τις δικές τους θέσεις στην αναγέννηση της χώρας