Στην αρχή του πασίγνωστου και πολυσύχναστου πεζόδρομου Νταγκέρ, με τα τόσα μαγαζιά (το ένα από αυτά ελληνικών προϊόντων) και τα τέσσερα καφενεία του, στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού, στη γωνιά με τη λεωφόρο Λεκλέρ, τρείς μικρές χαμογελαστές ομαδες οπαδών μοίραζαν προχτές, όπως κάθε Κυριακή, κι ας ήταν Πάσχα των καθολικών, τις προεκλογικές προκηρύξεις τους. Και προσπαθούσαν να πιάσουν κουβέντα με όσους τους πλησίαζαν.
Η πρώτη ομάδα ανήκε στο “Μέτωπο της Αριστεράς” του Ζαν Λυκ Μελανσόν και των όσων απομένουν από το πανίσχυρο κάποτε γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα. Ο Μελανσόν, δεινός ρήτορας, πρώην σοσιαλιστής , γερουσιαστής και υπουργός του Λιονέλ Ζοσπέν, πρόσφερε στο “Μέτωπο” τον φουριόζο, ταλαντούχο και επηρμένο εαυτό του και κάτι λίγους φίλους του. Και το ΚΚΓ, μια βάση οργανωμένων και πεπειραμένων στελεχών συχνά μέσης ηλικιας, που δεν το βάζει κάτω με τίποτε και έχει ακόμα δεσμούς με την κοινωνία των εργαζομένων. Αυτό δεν φαίνεται σε εθνικές εκλογές αλλά διαπιστώνεται σε ολες τις άλλες αναμετρήσεις. Το διαπίστωσα και στον πεζόδρομο Νταγκέρ.
Η δεύτερη ομάδα, που το κάθε μέλος της αναζητούσε άμεση επαφή με τους περαστικούς και τους συνόδευε για λίγο, ανήκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Περιλάμβανε και νέους και συνταξιούχους μαλλον του δημόσιου τομέα. Δεν ξέρω αν είδατε το υπέροχο φιλμ “Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο”. Αν ναι, θα αναγνωρίζατε πολύ εύκολα και τους μεν και τους δε που οι περισσότεροι μαζί θα ψηφίσουν Φρανσουα Ολάντ στον δεύτερο γύρο των εκλογών, στις 6 του Μαη κι ας ψηφίσουν Μελανσόν στην μεθεπόμενη Κυριακή. Με ενθουσιασμό; Αν κατάλαβα καλά, όχι. Αλλά με την ελπίδα ότι ο Ολάντ χωρις να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση (δεν το θέλουν) θα εμποδίσει όσο το μπορεί την απάνθρωπη ως προς τις συνέπειές της γενικευμένη υποταγή της στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στις “αγορές”.Αυτό είναι η μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τη δεξιά.
Η τρίτη ομάδα ανήκε στο κόμμα του Σαρκοζί. Μοίραζε και αυτή φυλλάδια, προσπαθούσε και αυτή να πιάσει κουβέντα. Το μέγα επιχείρημα : με τον Ολάντ η Γαλλία θα γίνει Ισπανία και Ελλάδα. Τα άλλα επιχειρήματα είχαν να κάνουν με την ασφάλεια (όπου ο Σαρκοζί έχει αποτύχει πλήρως) με τη μετανάστευση, με τους κινδύνους που ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει το γαλλικό έθνος και η γαλλική κουλτούρα κοντολογίς με το πρόγραμμα της Μαριν Λεπέν (ή του … Σαμαρά!) που αντιγράφει μείον φυσικα τα φανατικά αντιευρωπαϊκά της ακροδεξιάς (έξω από την Ευρώπη, έξω από το Ευρώ κ.α.). Το παράδοξο είναι ότι η Μαρίν Λεπέν έχει μεγάλη επιρροή στους νέους μεταξύ 18 και 24 ετών : το 26% από αυτούς θα την ψήφιζε ενώ τον Ολάντ θα τον ψήφιζε το 25% ( Le Monde 10.4.12)
Όλα αυτά, στην οδό Νταγκέρ, χωρίς φωνές. Μόνο σε μια στιγμή ακούστηκε φασαρία : δύο μικροσκοπικά σκυλάκια έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο τσιρίζοντας. Δεν νομίζω ότι είχαν πολιτικές διαφορές.
Αλλά και μέσα σε κλίμα ευγενικής αδιαφορίας. Θα είναι μεγάλη, λένε, η αποχή κυρίως στον πρώτο γύρο και όχι μόνο για πολιτικούς λόγους : συμπίπτει με σχολικές διακοπές σε ένα μεγάλο τμήμα της Γαλλίας. Στον δευτερο και αποφασιστικό γύρο, θα δούμε.
Πάντως για την ώρα κερδίζει ο Ολάντ. Με μικρή διαφορά στον πρώτο γύρο. Με μεγάλη διαφορά στον δεύτερο. Ο πολυμήχανος και αεικίνητος Σαρκοζί εμφανίζεται όλο κι πιο νευρικός. Ο Ολάντ, βραχνιάζει και θυμίζει πολύ τον μεγάλο του δάσκαλο, τον Μιτεράν. Οι άλλοι, ακόμα και ο Μελανσόν που εμφανίζεται τρίτος, έχοντας ξεπεράσει την ακροδεξιά της Λεπέν και τον κεντρώο Μπαϊρού ξέρουν ότι παίζουν όχι για την εξουσία αλλά για μια μεγαλύτερη παρουσία στη Βουλή, εφόσον οι βουλευτικές εκλογές θα ακολουθήσουν τι προεδρικές.
Αν όντως κερδίσει ο Ολάντ κάτι θα συμβεί όμως σε όλη την Ευρώπη, ένα πρώτο βημα για να βγούμε από τον ως τώρα απάνθρωπο θρίαμβο του νεοθατσερισμού της Μέρκελ, του Σαρκοζί και τόσων άλλων. Να γιατί ο Ολάντ θέλει την μερική επαναδιαπραγμάτευση της περίφημης συμφωνία του περασμένου Οχτώβρη : για να μπορέσει η Ευρώπη να ξαναβεί ελπίδα ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Όσο γίνεται: ρεαλιστικά… Δεν είναι ονειροπαρμένος!
O Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος