Η εσωκομματική περιπέτεια του Σταύρου Κοντονή έβαλε τέλος και στην τελευταία αυταπάτη της Συριζαϊκής Αριστεράς. Ότι πρόκειται δηλαδή, δήθεν για ένα συλλογικό-μη αρχηγικό κόμμα στο οποίο οι αποφάσεις παίρνονται από εκλεγμένα όργανα και ότι η λειτουργία των τάσεων καθώς και η έκφραση διαφορετικών απόψεων είναι απολύτως σεβαστές και κατοχυρωμένες, μακριά από τις καταδικασμένες εσωκομματικές πρακτικές του παρελθόντος. Είχε προηγηθεί στην αρχή, στα χρόνια της «Πρώτη φορά Αριστερά», η διάψευση της αντιμνημονιακής διακυβέρνησης και στη συνέχεια της αυταπάτης του ηθικού πλεονεκτήματος.

Το θέμα δεν είναι βέβαια η υπεράσπιση της «γενναίας» στάσης του πρώην υπουργού. Άλλωστε, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να μιμηθεί πρώην συναδέλφους του από όλο το πολιτικό φάσμα. Να θυμηθεί δηλαδή τις αντιρρήσεις και τις διαφωνίες του με την κυβερνητική πολιτική αφού πρώτα στερήθηκε το υπουργικό και το βουλευτικό του αξίωμα. Ο Σταύρος Κοντονής είχε και επιπλέον λόγους να διαχωρίσει, έστω και κατόπιν εορτής, τη θέση του. Η στιγμή ήρθε όταν οι χρυσαυγίτες νεοναζί θα επωφελούνταν από τις διατάξεις του νέου ποινικού κώδικα που ψήφισε άρον άρον ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο ίδιος. Θέλησε έτσι να αποτινάξει από πάνω του κάθε υπόνοια συνενοχής.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr