Ας ξεφύγουμε για λίγο από το ελληνικό σημειωτόν που επανεμφανίστηκε τελευταία και όσο διαρκεί προοιωνίζει οπισθοχώρηση.
Η επίσκεψη Αναστασιάδη στην Αθήνα, όσο κι αν δεν απολαμβάνει δημοσιότητας, υπενθυμίζει το νέο δράμα και της Κύπρου και όχι μόνο. Μια μικρή κοινωνία με τις καλλίτερες κάποτε οικονομικές προδιαγραφές βρίσκεται μπροστά στη χρεοκοπία.
Πολλοί βέβαια ισχυρίζονται ότι η Κύπρος «πληρώνει» και την Ελλαδική αβελτηρία. Και ίσως έχουν δίκιο. Η πρώτη ανάγνωση αυτής της πληρωμής ξεκινάει από το στερεότυπο ότι φταίει το «εθνικό κέντρο» και οι ξένοι και εμείς βέβαια απεκδυόμενοι τις δικές μας ευθύνες τις μεταφέρουμε απ ευθείας στους ξένους. Και ζούμε εμείς χειρότερα κι οι κύπριο χείριστα.
Για το τι έφταιξε στην Ελλάδα έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν πολλά χωρίς ακόμη το τοπίο να είναι καθαρό.
Αντίστοιχη προσπάθεια γίνεται για την Κύπρο και στην Κύπρο.
Αλλά παρότι ο άνθρωπος το 25% (το ναι στο δημοψήφισμα του 2004) είναι ο πανηγυρικά ο πρόεδρος της Κύπρου με το 58%, οκτώμισι χρόνια μετά, πάλι μισόλογα ακούγονται. Το δημοψήφισμα του 2004 αποτέλεσε ισχυρό momentum για να το αγνοήσουμε.
Η Κυπριακή κοινωνία, μια μικρή και καλά οργανωμένη κοινωνία, είχε την ιστορική ευκαιρία, την οποία με κόπους και επιτέλους προγραμματισμό οικοδόμησε η Κυπριακή και η Ελληνική κυβέρνηση.
Ήταν πραγματικά ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο (που σαν χώρα δεν το συνηθίζουμε) που είχε εξεταστεί σε αρκετό βάθος σε όλες του τις πτυχές(για να χρησιμοποιήσουμε και μια λέξη ψωμοτύρι στη Κύπρο).
Επεδίωκε να επεκτείνει την ζώνη σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, σταθεροποιώντας πρώτα απ όλα την Κύπρο και την Ελλάδα. Ενισχύοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση στην περιοχή.
Το μοντέλο επίλυσης του Κυπριακού μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για τον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο.
Η Τουρκία εντάσσονταν σε μια τροχιά ενσωμάτωσης στις ευρωπαϊκές διαδικασίες.
Δινόταν η ευκαιρία μέσα σε μια ακμάζουσα Ευρωπαϊκή Ένωση να ενοποιηθεί ξανά η Κύπρος και να λειτουργήσει ως ενιαίος πολιτικός και οικονομικός χώρος δίδοντας διέξοδο σε ένα δυναμισμό που παρουσίαζε τότε τόσο η Ελλαδική όσο και η Κυπριακή κοινωνία.
Αντί για την αποδοχή και υποστήριξη του περίφημου σχεδίου Ανάν, για το οποίο υπήρχαν επιπλέον δυνατότητες βελτίωσής του – η Τουρκία για πρώτη φορά ερχόταν να συζητήσει πραγματικά – κυριάρχησαν φοβικά και συντηρητικά χαρακτηριστικά με όρους αλαζονείας κα ύβρεως.
Ενώ είχε προηγουμένως εξασφαλιστεί η συμμετοχή της Κύπρου στο ευρωπαϊκό κλαμπ της ευημερίας, ως άρρητος όρος συμφωνίας στο Κυπριακό, αποκλείσαμε τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι σημειωτέον για πρώτη φορά είχαν δημιουργήσει ένα σημαντικό νεανικό κίνημα χειραφέτησης από την Τουρκία αλλά και εκσυγχρονισμού της μικρής τους κοινωνίας.
Κάπως έτσι διαχειρίστηκαν το momentum Αθήνα και Λευκωσία. Κι ευθύς αμέσως παρά τους λεονταρισμούς και τους πανηγυρισμούς άρχισαν τα στραβά και τα ανάποδα. Είναι σχεδόν νόμος όταν πετάς τις ιστορικές ευκαιρίες έτσι και με τέτοια ελαφρότητα τα πράγματα να γυρίζουν ανάποδα. Και γύρισαν τόσο γρήγορα.
Ο Τ. Παπαδόπουλος θριαμβευτής του 75% έχασε τις προεδρικές εκλογές εξίσου θριαμβευτικά και πλέον ελάχιστοι αναφέρονται σ αυτόν.
Ο Δ. Χριστόφιας ο πολιτικός του ναι στην ενότητα της Κύπρου ( ο μόνος που διατηρούσε σχέσεις με το προοδευτικό κόμμα του Ταλάτ) που στην κρίσιμη στιγμή είπε το αποφασιστικό όχι, συμπαρατασσόμενος με τον Τ. Παπαδόπουλο, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2008 υποσχόμενος να επανοικοδομήσει συνθήκες ιστορικής ευκαιρίας αλλά κατέληξε να διαχειρίζεται μια χρεοκοπημένη Κύπρο.
Ο Κ. Καραμανλής, ο πολιτικός του ίσως ναι δηλαδή όχι, γνωρίζουμε της τύχη του αυτού και της χώρας μας….
Στην τουρκοκυπριακή πλευρά το εκσυγχρονιστικό κίνημα ηττήθηκε αντί για τον προοδευτικό Ταλάτ έχουμε τον υπερσυντηρητικό Ερόγλου.
Και στην Τουρκία ο κυρίαρχος πλέον Ερτογάν ομιλεί την γλώσσα της ισχύος…
Ο Νέος πρόεδρος της Κύπρου γνωρίζει τα αίτια της σημερινής καταστροφικής πορείας στην οποία έχει εισέλθει όχι μόνο ο Κυπριακός Ελληνισμός. Από τις πιο δύσκολες συνθήκες οικονομικές, εθνικές, διεθνείς πρέπει να ξετυλίξει και πάλι το κουβάρι. Αλλά πρέπει να τολμήσει πολύ περισσότερο από όταν έλεγε το θαρραλέο ναι στο 2004. Σε ένα κακό κομματικό και ευρύτερα πολιτικό περιβάλλον της Κύπρου .Ίσως όμως από την άλλη μεριά να έχουν δημιουργηθεί συνθήκες προσγείωσης και στους αδελφούς Κυπρίους.
Βέβαια υπάρχει και η άποψη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, κι όχι μόνο: «Αν θέλουν να μας καταστρέψουν , να έχουμε το θάρρος να πούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε κα μόνοι μας, με την κυπριακή λίρα που είχαμε και μόνοι μας…» Είναι ο διαρκώς εύκολος δρόμος μόνο που τώρα σημαίνει σάλτο στο γκρεμό…
ΥΓ. Κλωθογυρίζει η χώρα γύρο από τον υπερτροφικό Δημόσιο Τομέα σε όλες του τις εκφάνσεις (επίορκοι, κινητικότητα, σχέδιο Αθηνά και τελειωμό δεν έχουν) . Ένας κυκεώνας νόμων και (πολιτικών) συμπεριφορών οδηγεί σε ασφυξία. Ποιος θα κόψει το γόρδιο δεσμό;