Δεν ξέρω αν η λύση βιωσιμότητας του κυπριακού χρέους -εντός ευρωζώνης- ήταν κι αυτή «η μόνη εφικτή», «η καλύτερη δυνατή», «δίκαια και ρεαλιστική» κ.λπ. … Αυτό που έχω καταλάβει όμως είναι ότι ήταν -στη γενική της σύλληψη- έτοιμη από καιρό στα μυαλά των Ευρωπαίων. Όπως και στη δική μας περίπτωση, που οι χειρισμοί Παπανδρέου αποδείχτηκε πλέον ότι δεν ήταν οι… καλύτεροι, το «μη παρέκει» όμως του χρέους και του ελλείμματος ήταν προδιαγεγραμμένο, όταν ήρθε στην εξουσία.

Η Κύπρος δεν καταστράφηκε από τον Αναστασιάδη, όπως και η Ελλάδα δεν καταστράφηκε από τον Παπανδρέου, παρά το ότι και οι δύο ήρθαν στην εξουσία λέγοντας, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι «δεν θα κινδυνεύσουν τα δικά σας»! Ο Χριστόφιας, κακά τα ψέματα, ακολούθησε το δρόμο της κοπάνας που υπέδειξε πρώτος ο «δικός μας» Κωστάκης, όταν κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει μόνος του με εκλογές, για να μη φύγει νύχτα, πριν ή μετά. Και το δάκρυ του δεν ήταν τόσο γι? αυτά που γίνονταν -και που τα ήξερε- όσο γι? αυτά που θα γίνονταν μετά -που επίσης τα ήξερε…

Η αλήθεια, συνολικά για το… ενιαίο ελληνοκυπριακό αμυντικό δόγμα, είναι δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς;) σκληρή και αμείλικτη: Δεν μπορεί μια χώρα να ανήκει σε μια ένωση με τα… ψέματα, μέσα στη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή. Ούτε μπορεί να ζει χάρη στην αποκλειστική ιδιότητα της χώρας – φορολογικού παραδείσου! Ο δρόμος της δραχμής και της λίρας, που ανακαλύψαμε όταν μας πήραν είδηση, είναι ανοιχτός! Ας τον τραβήξουμε, αν τόσο πια το θέλουμε, αλλά ας μην περιμένουμε κι απ? αυτόν προκοπή. Γιατί το πρόβλημα των λαών (ή μήπως του λαού;) μας, είναι δικό μας, δεν είναι της Ευρώπης…