Κυπριακοί μύθοι

Μιχάλης Μητσός 21 Μαρ 2013

Το ακούω παντού τα τελευταία χρόνια, από το καφενείο του ΔΟΛ ώς τα τηλεπαράθυρα και από τις ταβέρνες ώς τις διαδηλώσεις. Το έχω μάθει απ? έξω. Μόνο σε κονκάρδα δεν το έχω δει. «Σώστε τους λαούς, όχι τις τράπεζες!». Με διάφορες παραλλαγές, ισχύει παντού: στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα και, φυσικά, στην Κύπρο. Ολα τα λεφτά να δοθούν για την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού! Ούτε ένα ευρώ για να σωθούν οι ναοί του καπιταλισμού!

Ακουσα έτσι χθες ανακουφισμένος τον οικονομολόγο και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Σταθάκη να λέει στο ραδιόφωνο του Σκάι ότι πρέπει να σωθεί το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες θα είναι τρομερές. «Από το 1929 και ύστερα», τόνισε, «όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να αφήσεις τις τράπεζες να καταρρεύσουν σε περίοδο κρίσης. Η αναδιάρθρωση και ομαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος είναι στην καρδιά της αριστερής σκέψης για την καλύτερη διαχείριση της κρίσης». Την άποψη αυτή την έχουν και οι σύντροφοί του στο κόμμα; «Ναι, όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ συμμερίζονται την άποψη ότι χρειαζόμαστε πάση θυσία ένα σταθεροποιημένο τραπεζικό σύστημα προκειμένου να κάνουμε τις δουλειές που θέλουμε».

Μακάρι να είναι έτσι. Για να τελειώνουμε με αυτόν τον μύθο και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τον άλλο: ότι η Κύπρος έδειξε με το περήφανο «όχι» της πως οι χώρες, όσο μικρές κι αν είναι, «διαθέτουν διαπραγματευτικές δυνατότητες τις οποίες καμιά ελληνική μνημονιακή κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να αξιοποιήσει» (από χθεσινή ανακοίνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Πρώτα απ? όλα, για να «δείξει» οτιδήποτε αυτό το «όχι» θα πρέπει να οδηγήσει σε μια έκβαση καλύτερη της αρχικής. Με άλλα λόγια, να κάνει πίσω η Ευρώπη και αντί να ζητήσει από τη Λευκωσία να βρει 5,8 δισεκατομμύρια να ρίξει την αξίωσή της στο μισό. Ή να χαρίσει ολόκληρο το ποσό και να τελειώνει. Προς το παρόν, τίποτα τέτοιο δεν διαφαίνεται. Αλλά μπορεί φυσικά να υπάρξουν ανατροπές.

Η γενναιότητα της Κύπρου στηρίζεται όμως και στην ελπίδα ότι θα βάλει πλάτη η Ρωσία. Αφήνοντας στην άκρη το ότι η τελευταία φέρεται να έχει εξωφρενικές απαιτήσεις, όπως και το γεγονός ότι μια ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να περιμένει να τη σώσει ένας ανταγωνιστής της Ευρώπης, εμείς ποιον εναλλακτικό σύμμαχο είχαμε και δεν τον χρησιμοποιήσαμε; Οι Αμερικανοί μάλλον δεν παίζουν. Με τους Ρώσους κάναμε μια προσπάθεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και με τους Κινέζους, μόλις κάτι πήγε να περπατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απείλησε ότι όταν γίνει κυβέρνηση θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Πού να απευθυνόμασταν, στη Βόρεια Κορέα, όπως λέει κι ένας φίλος;

Ενα γενναίο «όχι» προϋποθέτει συμμαχίες. Αλλιώς μπορεί να αποδειχθεί και χαρακίρι.