Οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό φαίνεται πως άρχισαν καλύτερα από ότι περίμεναν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις τρικλοποδιές που επιμένει να βάζει ο έλληνας υπουργός των εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς σε κάθε προσπάθεια επίλυσης του ζητήματος  , στο Κραν Μοντανά
έγινε μία αρχή καλύτερη από ότι αναμενόταν και αυτό προκαλεί συγκρατημένη αισιοδοξία.
Όπως είπε ο Ειδικός Σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ
Έσπεν Μπάρθ Άιντε οι διαπραγματεύσεις άρχισαν με τα κρίσιμα ζητήματα της ασφάλειας και  των εγγυήσεων, τα οποία αφορούν όλες τις πλευρές . Το ενδιαφέρον εστιάζεται όμως και στις εργασίες που θα ξεκινήσουν απόψε σε ένα δεύτερο παράλληλο τραπέζι διαπραγματεύσεων και ουσιαστικά αφορούν τη διακυβέρνηση και το  διαμοιρασμό των εξουσιών . Ο Έσπεν Μπάρθ Άιντε είπε ότι θα δοθεί έμφαση στο εδαφικό και το περιουσιακό ενώ ξεκαθάρισε στους δημοσιογράφους ότι το έγγραφο των προτάσεων που είχε καταθέσει σε όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και το οποίο δεν άρεσε στον έλληνα υπεξ δεν έχει αποσυρθεί , δεν είναι κοινό αλλά είναι υπό συζήτηση. Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι τα δύο τραπέζια των διαπραγματεύσεων θα είναι ενεργά συνεχώς και οι εργασίες τους θα είναι παράλληλες και όχι ασύνδετες .
Το κλίμα που επικρατεί είναι καλό και σύμφωνα με τον κ. Άιντε όλοι πήγαν στην Ελβετία με την επιθυμία να λύσουν το κυπριακό και είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν εκεί όσο χρειαστεί ακόμα και μετά τις 7 Ιουλίου.
Σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο Ανατολού ο τούρκος υπουργός των εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε πως “ εμείς ήρθαμε εδώ για τη λύση. Πρέπει να υπάρξει λύση σε αυτό το πρόβλημα που διαρκεί 50 χρόνια. “
Όπως αναφέρει το Ανατολού, λίγο πριν την έναρξη της συνόδου την ώρα που βρίσκονταν ακόμη δημοσιογράφοι στην αίθουσα ο έλληνας υπουργός Νίκος Κοτζιάς είπε στον Τούρκο ομόλογό του: “Μεβλούτ αύριο στην Ελλάδα θα έχει 43 βαθμούς”. Ο Τσαβούσογλου του απάντησε: “Για αυτό Νίκο δεν πρέπει να πας πουθενά και να μείνεις εδώ”.
Ο λαϊκισμός ήρθε για να μείνει λέει ο Μάρτιν Γουλφ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και εξηγεί πως οι ανισότητες και η ανεργία θα εξακολουθήσουν να τροφοδοτούν την οργή των ψηφοφόρων.
Είναι ο λαϊκισμός ένα παροδικό φαινόμενο; αναρωτιέται ο αρθρογράφος επισημαίνοντας ότι στην εποχή του Μπρέξιτ , του Τράμπ , της ανόδου του Κινήματος των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, των αυταρχικών λαϊκιστών ηγετών στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και της ολοκληρωτικής κατάρρευσης των παραδοσιακών κομμάτων στη Γαλλία , αυτό το ερώτημα πρέπει άμεσα να απαντηθεί και να διερευνηθεί.
Τι ακριβώς είναι ο λαϊκιστής ; Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι ο διαχωρισμός του κόσμου στους ενάρετους από τη μία και στις διεφθαρμένες ελίτ και τους απειλητικούς ξένους από την άλλη .
Οι λαϊκιστές δεν εμπιστεύονται τις ανεξάρτητες αρχές , τους θεσμούς , τα δικαστήρια , τα ανεξάρτητα ΜΜΕ , τη γραφειοκρατία και τους δημοσιονομικούς κανόνες.
Επίσης πάντα αντιμετωπίζουν με καχυποψία τις ελεύθερες αγορές και το ελεύθερο εμπόριο.
Οι  ακροδεξιοί λαϊκιστές  αποκαλούν συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων “λαό”  τους άλλους “ξένους “ που αποτελούν και τον εχθρό. Πιστεύουν σε μια κλειστή εθνική οικονομία και υποστηρίζουν παλιές παραδοσιακές κοινωνικές αξίες . Από την άλλη πλευρά έχουμε τους αριστερούς λαϊκιστές που αποκαλούν “λαό” μόνο την  εργατική τάξη  ενώ θεωρούν όλους τους πλούσιους αυτομάτως  εχθρούς .
Και οι δύο κατηγορίες υποστηρίζουν τον απόλυτο κρατικό έλεγχο όλων των  δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών.
Είναι όμως μόνο η οικονομική αβεβαιότητα η αιτία της ανόδου του λαϊκισμού ; Όχι υποστηρίζουν αναλυτές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν και του Harvard Kennedy School . Αυτό που θρέφει τον λαϊκισμό είναι η αντίδραση των πιο μεγάλων , λιγότερο μορφωμένων λευκών αντρών απέναντι στις  σαρωτικές πολιτισμικές αλλαγές και τη μετανάστευση . Η οικονομική κρίση αποτέλεσε απλά το κερασάκι στην τούρτα που  άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του λαϊκισμού . Επίσης κατέστρεψε την εμπιστοσύνη του κόσμου στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Οι αυτοκράτορες ήταν τελικά γυμνοί.
Οι χώρες που δεν επηρεάστηκαν βαθιά από την οικονομική κρίση δηλαδή η Γερμανία , η Ιαπωνία και ο Καναδάς δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του λαϊκισμού . Αντίθετα οι ΗΠΑ , η Βρετανία, η Ιταλία και η Ισπανία που επηρεάστηκαν δεν αντέδρασαν το ίδιο.
Η Ισπανία και λιγότερο η Ιταλία αποδείχθηκαν πολύ ανθεκτικές στο φαινόμενο του λαϊκισμού .
Μπορεί η άνοδος του λαϊκισμού να είναι σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένη . Είναι όμως και εξαιρετικά επικίνδυνη και για τους οπαδούς του όπως έδειξε η περίπτωση Τσάβες στη Βενεζουέλα.
Οι ανεύθυνες πολιτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή των λαών.
Γιατί αυτές οι πολιτικές καταστρέφουν τις ανεξάρτητες αρχές , υπομονεύουν την κοινωνική ειρήνη , ενθαρρύνουν την ξενοφοβία και τελικά οδηγούν στη δικτατορία.
Η σταθερή δημοκρατία είναι ασύμβατη με την πεποίθηση ότι μερίδα των πολιτών μίας χώρας είναι “εχθροί του λαού”.
Είναι σαφές ότι οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις πρέπει να βρουν τρόπο να “μιλήσουν “ και να δώσουν απαντήσεις στους οργισμένους πολίτες που στρέφονται στον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός είναι εχθρός της σωστής διακυβέρνησης και εντέλει της δημοκρατίας.
Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι όλο αυτό θα περάσει;
Όχι ,  γιατί έχουμε μπροστά μας το Μπρέξιτ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης Ντόναλντ Τράμπ. Επίσης για πολύ καιρό ακόμα θα υπάρχουν μεγάλες ανισότητες και υψηλά ποσοστά ανεργίας ανάμεσα στον  λευκό χαμηλής μόρφωσης  αντρικό πληθυσμό.  Και η μετανάστευση θα εξακολουθήσει να αποτελεί τεράστιο ζήτημα.
Οι πολιτισμικές ανησυχίες των πολιτών είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν βραχυπρόθεσμα  με συγκεκριμένες πολιτικές . Όμως η ανεργία και η οικονομική ανέχεια μπορούν και πρέπει να αντιμετωπιστούν . Αυτό προσπαθεί να κάνει ο Μακρόν στη Γαλλία και ακριβώς το αντίθετο κάνει ο Τράμπ στις ΗΠΑ. Εμείς πρέπει να επιλέξουμε τι θέλουμε.