Η νέα προσέγγιση (ως “τροφή προς σκέψη”) για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος που παρουσίασε χτες ο Πρόεδρος της Κύπρου, η λεγόμενη “αποκεντρωμένη ομοσπονδία” και η ουσιαστική εγκατάλειψη του προτύπου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) είναι  πολύ  απλά αδιέξοδη, ζημιογόνος για την Κύπρο. Τι σημαίνει “αποκεντρωμένη ομοσπονδία”; Στην ομοσπονδιακή πρακτική και θεωρία σημαίνει ότι ένας μεγαλύτερος αριθμός αρμοδιοτήτων/ εξουσιών παραμένουν στις συνιστώσες πολιτείες (residual powers), στην Ελληνοκυπριακή και Ελληνοτουρκική κοινότητα δηλαδή. Με τον τρόπο αυτό οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σε κεντρικό επίπεδο. Ως εκ τούτου δεν θα είναι αναγκαία η συμμετοχή με μια ψήφο της Τουρκοκυπριακής κοινότητας/ πολιτείας σε κάθε απόφαση. Η   συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων θα περιορισσθεί μόνο σε θέματα όπου επηρεάζονται τα ζωτικά τους συμφέροντα.  Ένας μεγαλύτερος αριθμός “υπολειμμάτων αρμοδιοτήτων”  (residual powers) θα μπορούσε όντως να παραμείνει στις συνιστώσες πολιτείες.     Το ζήτημα είναι διαφορετικό και  βαθύτατα πολιτικό. Οι Τουρκοκύπριοι γιατί να δεχθούν να περιορισθεί  η ψήφος τους, η συμμετοχή τους δηλαδή στη λήψη αποφάσεων μόνο στα θέματα/ αρμοδιότητες ζωτικού ενδιαφέροντος  της κεντρικής εξουσίας; Προφανώς δεν πρόκειται και θα επιμείνουν στην πλήρη  συμμετοχή τους. Επομένως συμφωνία πάνω στο πρότυπο της αποκεντρωμένης ομοσπονδίας όπως προτείνεται δεν πρόκειται να υπάρξει. Δεν πρόκειται άλλωστε για ομοσπονδία χωρίς να ξερω και περί τίνος ακριβώς  πρόκειτα.  Και η συνακόλουθη λογική κατάληξη θα είναι είτε η συνομοσπονδία είτε η ξεκάθαρη κατάσταση των δύο κρατών. Μια πλήρης ήττα όλων των προσπαθειών δεκαετιών για βιώσιμη λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας τη στιγμή που φθάσαμε τόσο κοντά με το σχέδιο Γκουτιέρες . Μια άλλη προσέγγιση για τη λύση του προβλήματος όντως χρειάζεται. Και η προσέγγιση αυτή δεν είναι άλλη παρά αυτή του πολιτικού ρεαλισμού…