Ηταν το έσχατο όπλο μας, αλλά ως φαίνεται δεν πολυέπιασε. Αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις, το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» άφησε ατάραχη μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων. Το σούπερ όπλο όμως είναι άλλο και απορώ πώς δεν το σκεφτήκαμε. Μιλάω για τη φυσική και πολιτική ευγένεια που επέδειξε η οικογένεια Φύσσα. Πένθησαν τον νεκρό τους σαν βασιλιάδες σ? αρχαίο δράμα. Τον τίμησαν και τον προστάτεψαν από την όποια κομματική σκύλευση. Σε ποιον δεν αρέσει;

Βλέπω πολλούς που βγαίνουν στην αναφορά, ότι – και καλά – αντιπαρατίθενται στο νεοναζιστικό φαινόμενο χρησιμοποιώντας ένα είδος πολιτικής καφρίλας, συγγενικής με τη δική τους. Προσωπικά προτιμώ χίλιες φορές τη φίλη μου που σηκώθηκε κι έφυγε από το κομμωτήριο με τις μπογιές να της τρέχουν στο κούτελο όταν οι κυρίες του διπλανού σεσουάρ άρχισαν να αναπτύσσουν χρυσαυγίτικα ιδεώδη. Μια τρύπα στο νερό, θα μου πεις, και θα έχεις άδικο. Εκ των υστέρων μάθαμε και για την εκπαιδευτικό που κατήγγειλε τους πλιατσικολόγους του Μπαρμπαρούση στη λαϊκή του Μεσολογγίου. Την χαιρετίζω και την ευγνωμονώ, αυτήν και τον δήμαρχο Καμίνη για τότε που πρώτος και μόνος κόλλησε στον τοίχο τον Γερμενή με τα κουμπούρια του και για τότε που έκοψε μαχαίρι τα συσσίτια την ώρα που οι ex officio αντινεοναζιστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας σφύριζαν κλέφτικα και τόκιζαν στη φτώχεια μας για να πλουτίσουν.