O κυκλικός χορός, μακρόσυρτος, αργός, βασανιστικός, ολοκληρώνει έναν ακόμη γύρο. Κάθε κόμμα που ήταν στην αντιπολίτευση έσκισε το μνημόνιο, μετά κατέλαβε την εξουσία, έγινε κυβέρνηση και το υπέγραψε. Οι αγανακτισμένοι πολίτες στις πλατείες, που ζητούσαν κρεμάλες και πίστεψαν σε εύκολες υποσχέσεις και μαγικές λύσεις που οδηγούσαν σε όμορφους παραδείσους, χόρεψαν στους δρόμους για τη νίκη του κόμματος που ψήφισαν και μετά επέστρεψαν πικραμένοι πίσω στις διαδηλώσεις.

Αυτός ο κυκλικός χορός δεν είναι όμορφος. Είναι οδυνηρός. Είναι φαύλος κύκλος. Είναι καιρός πια να τερματίσουμε τον εθνικό μας μαζοχισμό.

Το 2001, επί Σημίτη-Γιαννίτση, έγινε μια αποσπασματική απόπειρα να αντιμετωπιστούν κάποια από τα ζητήματα του ασφαλιστικού. Βουλευτές του κόμματος που σήμερα είναι στην κυβέρνηση μαζί με βουλευτές του κόμματος που σήμερα είναι στην αντιπολίτευση συναντήθηκαν στους δρόμους της οργής και κόντεψαν να γκρεμίσουν τη χώρα, σταματώντας την προσπάθεια για μια μικρή έστω μεταρρύθμιση.

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα είναι εξαιρετικά απλή: Το 2000, σύμφωνα με τα στατιστικά, 1,77 εργαζόμενοι υποστήριζαν με τις εισφορές τους έναν συνταξιούχο. Το 2013 είχαν απομείνει 1,27 εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο. Αυτό σημαίνει ότι για να παραμείνουν οι συντάξεις στο ίδιο επίπεδο, κάθε εργαζόμενος θα πρέπει να κόψει από το εισόδημά του για να υποστηρίξει έναν συνταξιούχο.

Σε αυτά προσθέστε: πρόωρες συντάξεις (συντάξεις στα πενήντα), μαϊμού συντάξεις (τυφλοί που… έβλεπαν και ανάπηροι που… έτρεχαν), άδικες συντάξεις (καλοπληρωμένες τηλεπερσόνες τρίτεκνες και κηπουροί ποδοσφαιριστές), εξωπραγματικά και αδικαιολόγητα παχυλά εφάπαξ (συνδικαλιστές που έφυγαν εισπράττοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ). Όλα αυτά αθροίστηκαν σήμερα, σε μια εποχή με περισσότερη ανεργία, λιγότερες δουλειές, δηλαδή λιγότερα λεφτά στο κράτος.

Ήρθε ο λογαριασμός. Αυτοί που έφαγαν πολύ και άδικα στο τραπέζι έφυγαν χωρίς να έχουν πληρώσει. Όσοι περισσέψαμε κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο με απορία. Ο Γερμανός στο πλαϊνό τραπέζι αρνείται να πληρώσει. Και αποκλείεται να πληρώσει ο Βούλγαρος, ούτε ο Εσθονός, που ακόμα και σήμερα «τρώνε» λιγότερο από εμάς.

Όσο οι επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν στο εξωτερικό, όσο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα απολύονται και δεν συνεισφέρουν στο Δημόσιο με τους φόρους τους, τόσο η εξίσωση περισσότερων φόρων στους νέους για τις ίδιες συντάξεις στους παλιούς δεν θα λύνεται.

Έχει έρθει εδώ και καιρό η στιγμή για μια ειλικρινή συζήτηση μεταξύ όλων των κομμάτων και όλων των επαγγελματικών τάξεων που θα καταλήξει σε μια έντιμη συμφωνία μεταξύ μας.

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι κάποιο κόμμα κατέχει μια ιδιαίτερη, μυστική, μαγική λύση; Καμία «πλουτοκρατία» δεν θα μπορέσει να υπερφορολογηθεί. Κανένας ξένος λαός δεν θα μας αποζημιώσει άμεσα για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή για το μεταναστευτικό, έτσι ώστε να μας σώσει. Οι… υδατάνθρακες δεν θα βγουν ποτέ από το Αιγαίο, ώστε να μας μετατρέψουν σε μια νύχτα σε πλούσιους πετρελαιάδες. Και κανένα «ομόλογο της Ανατολής», κρυμμένο σε κάποιο θησαυροφυλάκιο, δεν πρόκειται να ξεπληρώσει το «επονείδιστο» δημόσιο χρέος μας.

Η μόνη διέξοδος είναι η προφανής: για να σωθεί η χώρα χρειάζονται νέες δουλειές. Χρειάζονται, δηλαδή, επενδύσεις από ξένους και επιχειρηματική δραστηριότητα από Έλληνες. Μέσα από μια λογική, δίκαιη και σταθερή φορολογία αυτών των δραστηριοτήτων, το κράτος θα υποστηρίξει τις συντάξεις, την υγεία, την ασφάλεια, την άμυνα, την παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Για να πετύχουμε στην προφανή λύση θα πρέπει να αρνηθούμε τα δεσμά των ιδεοληψιών και των τσιτάτων με τα οποία μας κρατούν για δεκαετίες ολόκληρες (δηλαδή στις εποχές που κυβέρνησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και επί ΣΥΡΙΖΑ) φυλακισμένους κάποιοι πολιτικοί, κάποιοι συνδικαλιστές, κάποιοι ολιγάρχες, κάποια οργανωμένα συμφέροντα. Παλιά, και άλλα, και καινούργια παράσιτα που έμαθαν γρήγορα τα κόλπα, ζουν υπέροχα, εκστομίζοντας σπουδαίες λέξεις στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, κρατώντας ταυτόχρονα τα επαγγέλματα κλειστά για τους άλλους, διατηρώντας προνομιακά μονοπώλια για τον εαυτό τους, δημιουργώντας μια διεφθαρμένη διοίκηση των «κολλητών» τους, συντηρώντας μια ακριβή γραφειοκρατία που τους εξυπηρετεί, επιδιώκοντας μια αργή, αναποτελεσματική, πολύπλοκη απονομή δικαιοσύνης για να γλιτώνουν.

Αν μπορούμε να ισχυριστούμε πως κάποτε υπήρξαμε αφελή, εύπιστα θύματα, σήμερα, μετά από επτά χρόνια διαδρομής μεταξύ σκισμένων μνημονίων στο Ζάππειο και αγανάκτησης στο Σύνταγμα, δεν έχουμε δικαιολογία για να κρυφτούμε. Θα είμαστε εμείς οι ένοχοι, θα είμαστε εμείς οι πρόθυμοι αυτόχειρες, αν με τη θέλησή μας δεχτούμε για μία ακόμη φορά να συρθούμε πίσω στον κυκλικό χορό των ίδιων υποσχέσεων, διαψεύσεων, διαδηλώσεων, ψεμάτων και απογοητεύσεων.

Ο κυκλικός χορός τελειώνει τον γύρο του. Ο επόμενος θα είναι πιο τυραννικός, πιο καταστροφικός, πιο ακριβός, και χωρίς αμφιβολία ξέρουμε ποιος θα τον πληρώσει στο τέλος. Καιρός να τον σταματήσουμε.