Στο πόκερ υπάρχει μία σοφή συμβουλή «σταμάτα όσο κερδίζεις». Επίσης είναι γνωστό ότι η μπλόφα θέλει μεγάλη τέχνη, γιατί, ενίοτε, κάποιος μπορεί να σου πει «τα βλέπω» και να έχει καρρέ του Άσσου. Όταν, φτάνεις στο «δεν ψηφίζω τα εργασιακά», κερδίζεις κάποιες αριστερές και φιλολαϊκές «μάρκες», αλλά κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα αν φτάσεις να παίζεις τα «ρέστα σου». Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι αυτή η χώρα θα διαλυθεί για το …επίδομα γάμου; ή για τις αποζημιώσεις υψηλόμισθων εργαζομένων; Φυσικά όχι. Μπορεί όμως, πολύ εύκολα να φανταστεί την έκρηξη που θα προκαλέσει η αντίδραση 1,3 εκατομμυρίων μακροχρόνια άνεργων, νέων χωρίς δουλειά και άλλων απελπισμένων ψυχών. Ακόμη χειρότερα, όταν το ρίσκο περιέχει και το ενδεχόμενο να «κουραστούν» κάποιοι από τους δανειστές και να «δουν» τα πολιτικά μας «ρέστα».
Αυτά, ας τα σκεφθεί η ΔΗΜΑΡ. Όταν Υπουργός της επικαλέσθηκε τις «ψυχές» που κινδυνεύουν με απόλυση, δεν σκέφτηκε τις ψυχές των ανέργων. Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το είπε ευθαρσώς. «Είναι λυπηρό να υπερασπίζονται άνθρωποι σοβαροί και προοδευτικοί τα συμφέροντα των ολίγων. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θίγονται με τη νέα ρύθμιση των αποζημιώσεων». Είναι και ανήθικο και αντιδραστικό θα συμπλήρωνα, αφού το σύνολο των «εργασιακών», έχει στόχο να κάνει την εργασία φθηνότερη και την πρόσληψη ευκολότερη και απευθύνεται στο κατ’ εξοχήν πρόβλημα της ανεργίας. Είναι τώρα το πρόβλημά μας η αποζημίωση του Τραπεζικού υπαλλήλου που θα απολυθεί με τη συγχώνευση, ή το ότι δουλειές των €400 δεν πάνε στα παιδιά μας γιατί η νομοθεσία τους κάνει ακριβότερους και μη «ελκυστικούς» .
Ο κ. Κουβέλης και σύσσωμη η ΔΗΜΑΡ επαναλαμβάνει την …καραμέλα: «τα εργασιακά δεν αφορούν το δημοσιονομικό πρόβλημα». Μα, ο κάθε πολιτικός ηγέτης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι, σε αντίθεση με το δημοσιονομικό έλλειμμα, το πραγματικό μας πρόβλημα είναι το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών. Το δημοσιονομικό, θεωρητικά, και αν είσαι σοβαρή χώρα, το λύνεις σε 2-3 χρόνια κόβοντας σπατάλες και φορολογώντας σωστά. Αυτό που θα έχεις πετύχει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι να μην προσθέτεις άλλο στο χρέος. Αυτό, όμως, δεν θα σου δώσει αυτά που χρειάζεσαι για να επιτύχεις την πολυπόθητη «εθνική ανεξαρτησία». Θυμίζω ότι αυτός είναι ο διακηρυγμένος στόχος όλων των κομμάτων, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση. Αυτό κάνει το στόχο ιδιαίτερα σημαντικό.
Το 2009, η Ελλάδα εισήγαγε €38 δις περισσότερα από ότι εξήγαγε. Εξωτερικό έλλειμμα 15,4% του ΑΕΠ ήταν εκτός λογικής για σοβαρή χώρα. Σήμερα, το έλλειμμα είναι 10% του ΑΕΠ, ή €20 δις. Τόσα λείπουν για να γίνουμε «ανεξάρτητοι». Αυτά θα έλθουν μόνο από τον τουρισμό, τις εξαγωγές, και την υποκατάσταση εισαγωγών, δηλαδή από αυξημένη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Πρόσθετη παραγωγή σημαίνει νέα απασχόληση και νέες προσλήψεις. Αυτό πρέπει να το σκεφθούν σοβαρά όσοι προτείνουν να τα «σπάσουμε» για την προστασία των ήδη εργαζομένων, αγνοώντας τους ανέργους. Η κοινωνία αυτό δεν θα το συγχωρήσει, θα εκραγεί το καζάνι με τους 1.300.000 απελπισμένους και θα κυνηγήσει κάποιους, αλλά ποιους; Όσους θέλουν να εξασφαλίσουν στον άνεργο μία προσωρινή, κακοπληρωμένη, ακόμη και αβέβαιη δουλειά, ή αυτούς που αρνούνται να ανοίξουν δρόμο στην εργασία επιμένοντας σε ακόμη περισσότερη προστασία των ήδη εργαζομένων;
Εδώ τίθεται, αμείλικτα, το ερώτημα για την «κυβερνώσα αριστερά», λογικά το όνειρο γενεών αριστερών, που σήμερα διανύει τα παιδικά του βήματα με τη ΔΗΜΑΡ. Κυβερνώ, όμως, δε σημαίνει απολαμβάνω προνόμια, ή ικανοποιώ όνειρα και ίσως και μία δόση θεμιτής ματαιοδοξίας. Κυβερνώ σημαίνει σεβασμό προς το λαό, όλο το λαό, όχι το τμήμα που με ψήφισε, ή που σκέπτεται σαν και εμένα. Κυβερνώ σημαίνει ξεχνώ τους κομματικούς τακτικισμούς, που με έφεραν στην, μερική έστω, εξουσία και απευθύνομαι στην κοινωνία. Υπευθυνότητα, τέλος, σημαίνει ρίσκο. Ρίσκο, όμως, όπου το κέρδος είναι του λαού, όχι δικό μου. Γιατί, αν εγώ κερδίσω αλλά χάσει ο λαός, το κέρδος μου είναι χωρίς αντίκρισμα. Αυτό πρέπει να σκεφθεί η ΔΗΜΑΡ σήμερα και από εδώ και πέρα μέχρι η χώρα να σταθεί στα πόδια της. Και όταν αυτό συμβεί, τότε να πει: Ήμουν και εγώ εκεί όταν σώναμε τη χώρα, όταν τολμήσαμε.