Τα σενάρια που διακινούνται για την επόμενη ημέρα των εκλογών, είναι περίπου όσα και τα… κόμματα. Και δικαιολογημένα. Στο δρόμο προς την κάλπη κάθε πολιτική δύναμη προβάλλει την εκδοχή της για τις μετεκλογικές εξελίξεις, θέλοντας είτε να ασκήσει πιέσεις στο εκλογικό σώμα – επισείοντας, για παράδειγμα, τον κίνδυνο της “ακυβερνησίας” – είτε να να υποδείξει μοντέλα συνεργασίας, όπως συμβαίνει με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που προτείνουν άλλοτε «κεντροαριστερές» εκδοχές και άλλοτε «εθνικές λύσεις». Στο πλαίσιο αυτής της σεναριολογίας, ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει μία άλλη εκδοχή: την εκδοχή μιας «Αριστερής Κυβέρνησης».

.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βράδυ των εκλογών θα έχουμε ευρύτερες ανακατατάξεις πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών και, όπως όλα δείχνουν, η Αριστερά σε όλες τις εκφράσεις της θα ενισχυθεί. Δεν φαίνεται όμως και σ’ αυτή την περίπτωση να μπορεί να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτή βέβαια είναι η τυπική πλευρά του προβλήματος. Πολύ πιο σημαντική, όμως, είναι η ουσιαστική διάσταση του ζητήματος και μάλιστα για δύο λόγους.

.

Ο πρώτος αφορά τις στρατηγικού χαρακτήρα αποκλίσεις μεταξύ ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ, λόγου χάρη, έχει σαφώς αντιευρωπαϊκή πολιτική κατεύθυνση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μια «εξελισσόμενη» και ταυτόχρονα «αμφίσημη» στάση στο θέμα της Ευρωζώνης. Ο τρόπος, αλλά και το περιεχόμενο του «διαπραγματευτικού πλαισίου» που θέτει, δείχνουν περισσότερο μια τάση εξόδου από το ευρώ, παρά παραμονής, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να είναι «δωρεάν», χωρίς προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις.

.

Ο δεύτερος λόγος έχει σχέση με το κατά πόσον είναι σήμερα ρεαλιστική, ας πούμε, μια αριστερή κυβερνητική λύση, με βάση τους συνολικούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

.

Φοβούμαι ότι μοιάζει περισσότερο με πολιτική κίνηση κατάληψης των… «Χειμερινών Ανακτόρων» παρά ως μια προσπάθεια δημοκρατικής ανασυγκρότησης της χώρας, προς προοδευτικότερη κατεύθυνση, όπου απαιτούνται ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, ιδίως σε μια στιγμή εθνικής κρίσης με τα σημερινά χαρακτηριστικά.

.

Αυτό θα έπρεπε να είναι, άλλωστε, το μέλημα όλης της Αριστεράς. Το μέγεθος της κρίσης -ανεξαρτήτως ευθυνών- που διέρχεται η χώρα είναι μεγάλο, όπως και οι κίνδυνοι κατάρρευσης. Χρειάζεται ένα ευρύτερο «προγραμματικό πλαίσιο» με τη μεγαλύτερη δυνατή σύμπτωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Με δίκαιη και ρεαλιστική κατανομή βαρών. Με σαφές κοινωνικό δίκτυο ασφάλειας. Με αναθεώρηση όλων των ακραίων και αναποτελεσματικών υφεσιακών μέτρων. Και αλλαγή του «παραγωγικού μοντέλου» μέσω μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών.

.

Καλώς ή κακώς ούτε η «συνταγή» του Μνημονίου μας βγάζει από την κρίση ούτε η «αντιμνημονιακή ρητορική», χωρίς ρεαλιστική βάση…

.

Ο Παναγιώτης Παναγιώτου είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος με τη ΔΗΜ.ΑΡ στη Β΄Αθηνών