Πριν τρεις μήνες, την 1η Οκτωβρίου του ’18, ρωτούσα και αναρωτιόμουν από αυτές εδώ τις στήλες της Μεταρρύθμισης και υπό τον τίτλο: «Ποια κυβέρνηση;», ακριβώς αυτό:
«Ποια κυβέρνηση θα φέρει τη Συμφωνία (των Πρεσπών) στη Βουλή, από τη στιγμή που ο κυβερνητικός συνασπισμός των Συριζα – Ανεξάρτητοι Ελληνες, που έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στις 7 Οκτωβρίου 2015 από τους 155 βουλευτές των Σύριζα και Αν.Ελ. δεν θα υφίσταται πλέον;»…
Το ερώτημα, άκρως επίκαιρο πλέον σήμερα, είχε τεθεί την επομένη των δηλώσεων του Α. Τσίπρα σε συνέντευξη του στη Wall Street Journal, στη Νέα Υόρκη, όπου είχε πει:
«Δεν γνωρίζω αν ο κυβερνητικός συνασπισμός (δηλαδή, ο δικός του, με τον Π. Καμμένο) θα επιβιώσει, αλλά αυτό είναι κάτι που ο κυβερνητικός εταίρος μου θα αποφασίσει»!
Η δήλωση εκείνη του πρωθυπουργού, ότι το κατά πόσο η κυβέρνησή του θα επιβιώσει «είναι κάτι που ο εταίρος του θα αποφασίσει» (!), αποτελεί μέχρι σήμερα μνημείο κυνικής ομολογίας ότι είχε καταστεί πλέον όμηρος των διαθέσεων του Καμμένου, πράγμα το οποίο, άλλωστε και πάλι από αυτές τις στήλες, είχαμε προβλέψει, γράφοντας στις 18 Ιουνίου του ’18: «Πέραν όμως του Ζάεφ, ο οποίος εξ’ αντικειμένου έχει καταστεί παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, η κυβέρνηση βρίσκεται όμηρος των διαθέσεων του εταίρου της Πάνου Καμμένου, ο οποίος επαναλαμβάνει όπου βρεθεί ότι δεν θα ψηφίσει τη συμφωνία…»!
Αν χρειάζεται να υπενθυμίσω τα πιο πάνω, είναι για να επισημάνω ότι χρειάστηκαν κάποιοι μήνες για να μπουν στην πολιτική συζήτηση αυτά τα τόσο αυτονόητα, καθώς όλη η συζήτηση διεξαγόταν όλους αυτούς τους μήνες γύρω από το «πόσο χρήσιμη είναι για τη χώρα μας η Συμφωνία των Πρεσπών», αποφεύγοντας να εστιάσει στις επιπτώσεις που είχε τόσο η ίδια η Συμφωνία, όσο και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο την μεθόδευσαν ο Τσίπρας με τον Κοτζιά, ως εργαλείο για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, την οποία άλλωστε είχε σπεύσει να «προβλέψει» ο Πρόεδρος της Βουλής (!) Νίκος Βούτσης, πολύ πριν γίνουν γνωστές οι συνομιλίες με τον Ζάεφ.
Να μαστε, λοιπόν, πάλι εδώ, όπως έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη και του Ανδρέα Μικρούτσικου…
«Να μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
σημείο χ και μεις παρέα και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί…»
Στο «σημείο χ», λοιπόν, των δρόμων που τρέχουν χιαστί, καλούμαστε να ξεδιαλύνουμε σχέδια και προθέσεις, όχι όποιων κι όποιων, αλλά των Τσίπρα και Καμμένου! Κι άντε βγάλε άκρη…
* Θα φύγει ο Καμμένος, ή θα … φύγει μένοντας;
* Σε ποιους θα στηριχτεί ο Τσίπρας για να μπορέσει να φτάσει σε εκλογές «εν ευθέτω χρόνω», σύμφωνα με τον τελευταίο χρησμό του…
Κυριακή κοντή γιορτή! Όπου να ναι, θα μάθουμε, εδώ που φτάσαμε, ποιος και πόσος μπορεί να είναι αυτός ο κατάλληλος, αρμόζων, ενδεδειγμένος, ευνοϊκός χρόνος – σύμφωνα με την ετυμολογία του «εν ευθέτω» που δίνει το Βικιλεξικό – και που πάντως, παραπέμπει σε πρόωρες εκλογές, ως τον Μάιο ας πούμε, και από την άλλη, έρχεται να επιβεβαιώσει όσους πιστεύουν ότι ο Τσίπρας χρειάζεται αυτόν τον «κατάλληλο, αρμόζοντα, ενδεδειγμένο, ευνοϊκό» χρόνο για να μεθοδεύσει το πότε αλλά και το πώς – γιατί κι αυτό είναι ανοιχτό – θα προσφύγει επιτέλους στις εκλογές.
Στο μεταξύ και αποφεύγοντας να μπω σε σενάρια συνωμοσίας του τύπου, «όλα είναι μια κομπίνα», σύμφωνα με τα οποία, θα αποχωρήσει μεν από την κυβέρνηση ο Καμμένος, διαφωνώντας για τη Συμφωνία των Πρεσπών, θα συνεχίσει όμως να στηρίζει την κυβέρνηση, από την οποία θα έχει αποχωρήσει λόγω διαφωνίας (!) προτιμώ να ξεκαθαρίσω κι εγώ από την πλευρά μου κάποια πράγματα «για να ξέρουμε για τι μιλάμε» – μιας και συνηθίζεται τον τελευταίο καιρό αυτή η έκφραση… – και εν αναμονή πάντα της εξέλιξης που θα έχει «το ριάλιτι της κακιάς ώρας που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας», όπως τόσο εύστοχα το έχει περιγράψει η Ρούλα Γεωργακοπούλου στα Νέα…
– Κατ’ αρχάς, προς τι η συζήτηση για το αν ο Τσίπρας έχει ή δεν έχει πλειοψηφία 151 βουλευτών για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών…
Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: Δεν χρειάζεται 151 ψήφους για την κύρωση της Συμφωνίας. Χρειάζεται απλή πλειοψηφία επί των παρόντων. Και αυτή την διαθέτει, εφ’ όσον όσοι ψηφίσουν υπέρ είναι έστω και κατά ένα περισσότεροι από όσους ψηφίσουν όχι.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μάλιστα έχει τονίσει σε συνέντευξη του, ότι η Συμφωνία μπορεί να περάσει ακόμη και με 75 ψήφους, ασχέτως εάν για ένα τόσο σοβαρό θέμα θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 151.
Η συζήτηση επομένως για την τύχη της Συμφωνίας είναι προσχηματική. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση (θα έπρεπε να) αφορά το αν η κυβέρνηση, μετά την – θεωρούμενη ως βέβαιη – αποχώρηση από αυτήν του δεύτερου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, των Αν.Ελ. του Π. Καμμένου, θα διαθέτει πλέον την πλειοψηφία με την οποία, ως συνεργασία των κομμάτων Συριζα – Ανεξάρτητοι Ελληνες, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης τον Οκτώβριο του 2015.
Από τη στιγμή που το ένα από τα δυο κόμματα, το μικρό εν προκειμένω, αποχωρεί από την κυβερνητική συνεργασία, σαφώς και υπάρχει πρόβλημα πολιτικής, κατ’ αρχήν, τάξης.
Όσο κι αν προσπαθούν να ξεπεράσουν το υπαρκτό πολιτικό πρόβλημα, με τα αόριστα, αλλά πάντως πολιτικά ανεύθυνα, ότι «η κυβέρνηση ΘΑ διαθέτει 151 ψήφους για κάθε ψηφοφορία», αυτό, το ότι δηλαδή η κυβέρνηση διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα πρέπει να αποδειχτεί καθαρά μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες και όχι μέσω δηλώσεων στα κανάλια ή στο … tweeter!
Με λίγα λόγια, θα πρέπει αυτοί οι τουλάχιστον 6 που απαιτούνται για την ύπαρξη της πλειοψηφίας των 151 να δηλώσουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση Συριζα κι αυτό να αποδειχτεί με την ψήφο εμπιστοσύνης που θα δώσουν στην κυβέρνηση και την οποία, κατ’ αρχήν, οφείλει να ζητήσει από τη Βουλή ο κ. Τσίπρας.
Βεβαίως, ο κ. Τσίπρας μπορεί να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και κυβέρνησης μειοψηφίας, αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση, αυτό θα πρέπει να περάσει και πάλι μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία: Όχι με τις γενικές και αόριστες δηλώσεις του εκπροσώπου, αλλά με το να ζητήσει ο κ. Τσίπρας ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, την οποία μπορεί να πάρει ακόμη και με 120 ψήφους επί των παρόντων.
Χωρίς φυσικά να γνωρίζω τι τελικά θα πράξει η Ν. Δ., αλλά για όσους τυχόν έχουν απορίες, του είδους, «και γιατί η ΝΔ δεν λέει ότι θα υποβάλει πρόταση δυσπιστίας, αλλά ζητάει από τον Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης», η απάντηση είναι τόσο απλή όσο θέλει να την δει κάποιος, ανάλογα με το πόσο καλόπιστος ή κακόπιστος είναι: Γιατί, αντίθετα με την ψήφο εμπιστοσύνης, στην πρόταση δυσπιστίας απαιτούνται 151ψήφοι για να γίνει δεκτή κι επομένως θα καταλήξει να λειτουργήσει συσπειρωτικά για την κυβέρνηση, η οποία εύλογα αναμένεται ότι σ’ αυτή τη φάση έχει εξασφαλισμένες τις ψήφους τουλάχιστον της κοινοβουλευτικής της ομάδας, ενώ βέβαια μπορεί να ελπίζει και στις ψήφους διαφόρων περιφερόμενων και κάποιων καμένων, που κατά τα άλλα, θα έχουν αποχωρήσει!
Ασφαλώς, υπάρχει κι ένα ακόμη εύλογο ερώτημα: Το σόι θα είναι μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε κάποιους σκόρπιους, πρόθυμους, περιφερόμενους βουλευτές, οι οποίοι, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, ελαύνονται από την επιθυμία να βρουν κάποια κομματική στέγη καθώς τα κόμματα με τα οποία εκλέχτηκαν οδεύουν προς οριστική διάλυση…
Σ’ αυτό ακριβώς το ερώτημα, ενδιαφέρον έχει το σχόλιο του Ευάγγελου Βενιζέλου για τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, ότι και μετά την αποχώρηση των Αν.Ελ. θα διαθέτει πλειοψηφία:
* «Η κυβέρνηση αυτή έχει απεριόριστη ελαστικότητα, δεν είναι κυβέρνηση, είναι ένα είδος θεσμικού Τιραμόλα που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά, είναι λάστιχο, δεν έχει καμία αξία, δεν έχει προβλήματα συνειδησιακά, ιδεολογικά, αξιακά, είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα»!
Υ Γ. Αυτό το σχόλιο του Ευάγγελου Βενιζέλου ας μου επιτραπεί να το αφιερώσω σε όλους αυτούς τους γνωστούς και μη εξαιρετέους που σπεύδουν να «συγκλίνουν» με αυτή την κυβέρνηση – τιραμόλα, μήπως και προλάβουν να κάνουν τα ρεπό των Καμένων… Άξιος ο μισθός τους, εν τέλει, καθώς «το ‘’κεντροαριστερός’’ ενδέχεται να είναι ένα από τα καλύτερα επαγγέλματα των καιρών μας», σύμφωνα με το text του Protagon.gr