Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η αντιμεταρρυθμιστική συμμαχία του λεγόμενου «εθνολαϊκίστικου μετώπου», επικοινωνιακά νίκησε. Πέτυχε έτσι να καταστήσει τη χώρα μη μεταρρυθμίσιμη. Γι’ αυτό και «σερνόμαστε» σε μία σισύφεια προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις, οι οποίες διαρκώς αναβάλλονται.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι εφ’ όσον η χώρα δεν μεταρρυθμίζεται, αναγκαστικά θα πτωχεύσει. Χειρότερη όμως και από την πτώχευση στην περίπτωση αυτή, θα είναι η εμπέδωση του παραλογισμού στο διηνεκές, αφού αυτός θα αναδειχθεί θριαμβευτής.
Ένας τέτοιος κίνδυνος, επιβάλλει να τελειώσουμε σήμερα με τον εθνικό παραλογισμό, για χάρη τουλάχιστον των επόμενων γενεών. Και γι’ αυτό, ένας μόνον δρόμος υπάρχει: Να μας κυβερνήσει ο φορέας του παραλογισμού το συντομότερο δυνατό, προτού η χώρα καταρρεύσει από τη διαβρωτική του δράση. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη η ναζιστική κτηνωδία, νομιμοποιημένη από το «εθνολαϊκίστικο μέτωπο», αποκτά πλέον κοινωνικά ερείσματα μεσοπολέμου.
Είναι ιστορική ανάγκη λοιπόν, τα κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, να υποδείξουν ομόφωνα ως νέο πρωθυπουργό τον Α. Τσίπρα, επικεφαλής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – Καμμένου. Με τη ρητή δέσμευσή τους μάλιστα, να ψηφίζουν εν λευκώ ό, τι θα προτείνει η νέα κυβέρνηση. Ακόμη και βομβαρδισμό της Ευρώπης!!!!
Μία τέτοια κίνηση, θα αποτελέσει την «κάθαρση» στην εσωτερική μας τραγωδία, για τους εξής λόγους:
Α) Με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών εκ μέρους του «εθνολαϊκίστικου μετώπου», υπάρχει πιθανότητα -μικρή έστω- να προσέλθει και αυτό στη λογική. Οπότε και η κοινωνία θα πειστεί ότι η χώρα δεν σώζεται με «μαγείες», αλλά με σοβαρότητα.
Β) Αν συνεχίσει το μέτωπο και ως κυβέρνηση τον ίδιο παραλογισμό, σίγουρα θα οδηγηθεί η χώρα στον αιφνίδιο θάνατο, με πτώχευση.
Και βεβαίως τότε -όπως λένε- η χώρα θα παρουσιάσει την εικόνα τοπίου μετά από πυρηνική καταστροφή, θα αντιμετωπίσουμε το φάσμα της πείνας, θα καταστραφούν οι σύγχρονες γενιές κ.ο.κ.
Εν τούτοις, η καταστροφή αυτή δεν αποτελεί το απόλυτο κακό. Διότι έχει και την «αναστάσιμη» πλευρά της, μια και με τον εξανδραποδισμό των σύγχρονων γενεών, θα πάει μαζί και ο παραλογισμός που τις συνοδεύει. Γιατί θα κατανοηθεί και βιωματικά -φαίνεται έχουμε ανάγκη να το «νοιώσουμε»- ότι η παράνοια οδηγεί στην καταστροφή.
Έτσι, μετά τη λυτρωτική μας καταστροφή, οι επόμενες γενιές θα ζήσουν σε μία κοινωνία από την οποία θα απουσιάζει η δική μας «εθνική παράνοια».
Όσο για την οδύνη από τη θυσία των σύγχρονων γενεών; Θα την αντέξουμε. Διότι ως κοινωνία με χριστιανική κουλτούρα, έχουμε διδαχθεί ότι ο θάνατος προηγείται της ανάστασης. Ιδιαίτερα οι αριστεροί, μετά το σχολείο, το διδαχτήκαμε για δεύτερη φορά, διαβάζοντας το «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν.