Οι τελευταίες εξελίξεις και όλες οι μέχρι σήμερα καταγραφές της κοινής γνώμης, δεν δείχνουν, δυστυχώς, ενθαρρυντικά σημάδια για το τι θα συμβεί στην ήδη πολύπαθη χώρα μετά τις εθνικές εκλογές στις 6 Μαΐου.
Αν ήμαστε οπαδοί των διαφόρων θεωριών συνωμοσίας και όχι του καθοριστικού ρόλου που παίζουν στις εξελίξεις, εκτός από την κοινή λογική, η απροσδιοριστία, το τυχαίο, αλλά και ενίοτε το ποσοστό βλακείας που φέρει κάθε εκπρόσωπος του ανθρώπινου είδους μας, θα πιστεύαμε πως ίσως σκοπός μεγάλου μέρους της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι η έξοδος από το ευρώ, παρά την περί του αντιθέτου λαϊκή βούληση!…
Και ας μην έχουμε αυταπάτες, το γεγονός ότι είμαστε ακόμη στο ευρώ, είναι γιατί ο εξοστρακισμός ή η οικιοθελής αποχώρηση, ήταν μέχρι στιγμής απαγορευτικά περίπλοκη και δαπανηρή.
.
Ο χειρισμός της χρεοκοπίας μέχρι την πτώση του Παπανδρέου και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, έδειχνε περισσότερο ως η πολιτική ηγεσία, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης και μέρος της οικονομικής ολιγαρχίας, να είχαν επιλέξει μια φτωχή Ελλάδα με δραχμή, με τους ίδιους βεβαίως να κρατούν για τον εαυτό τους τούς ρόλους και τη θέση τους στο σύστημα και φυσικά την «κουτάλα», παρά ότι ζούσαμε σε ένα σύγχρονο δυτικό ευνομούμενο κράτος, με σοβαρή, αν μη τι άλλο, πολιτική και οικονομική ηγεσία.
.
Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, «όλως παραδόξως» σε σχέση με αυτά που συνέβησαν μέχρι τότε(!) και κυρίως με τις προσπάθειες του σημερινού πρωθυπουργού και του οικονομικού επιτελείου, επιτεύχθηκαν οι στόχοι που είχαν τεθεί από αυτή τη συμμαχική κυβέρνηση και κυρίως το σημαντικό επίτευγμα του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 100 δις.
.
Τώρα όμως, φθάσαμε σε ένα νέο σημείο καμπής και μετά τις εκλογές θα πρέπει να κάνουμε μια νέα αρχή, ξαναπιάνοντας όμως υποχρεωτικά το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.
.
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει, δεν ξέρω αν τελικά θα είναι μια κυβέρνηση κύρους και υψηλών προσδοκιών. Αν όμως δεν διαθέτει τη στήριξη ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων, με μια κάποια συγκατάβαση και ανοχή της κοινωνίας για ένα ικανό χρονικό διάστημα, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να τηρήσει το ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο και τα χρονοδιαγράμματα που έχουν ήδη συμφωνηθεί με τους δανειστές, ως προϋποθέσεις για να πάρουμε το νέο πακέτο βοήθειας και πολύ δύσκολα θα καταφέρει να προχωρήσει στις εντελώς απαραίτητες από κάθε άποψη μεταρρυθμίσεις.
.
Και δυστυχώς, όσο δεν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις, ο κίνδυνος της κατάρρευσης και της δραχμής παραμένει ορατός…
.
Και τι μπορεί να γίνει λοιπόν; … Ποια μπορεί να είναι μια αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης μετά την 6η Μάη;
.
Τo ερώτημα, μέσα σε μια κατάσταση που το μέχρι σήμερα πολιτικό σύστημα δείχνει να καταρρέει, σε ένα χαοτικό και ρευστό σκηνικό, όπου τα πολικά πρόσωπα «ανακυκλώνονται» και «αναδομούνται», εξακολουθώντας όμως να παραμένουν βασικά τα ίδια (!) και όπου κανένας δε φαίνεται μέχρι στιγμής να μπορεί να σηκωθεί «λίγο ψηλότερα», να κυριαρχήσει και να ηγεμονεύσει, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί.
.
Ούτε ως προς το δέον γενέσθαι, ούτε ως προς την πρόβλεψη και την επίδειξη ενός πολιτικού μετεκλογικού ρεαλισμού κατ’ ορισμένους, ή πολιτικού κυνισμού, για κάποιους άλλους.
.
Τα κόμματα όμως δεν είναι σχολιαστές της επικαιρότητας, ούτε αναλυτές των πολιτικών εξελίξεων, παρά το γεγονός ότι πρέπει και να σχολιάζουν την επικαιρότητα, αλλά και να αναλύουν εξαντλητικά την πολιτική κατάσταση.
.
Ούτε είναι σωστό να προτείνουν κάθε φορά εκ των προτέρων, αυτό που διαβλέπουν ως πιθανότερο σενάριο, προκαταλαμβάνοντας ουσιαστικά τις εξελίξεις και λειτουργώντας ως φορείς μιας αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας.
.
Δουλειά τους είναι να κάνουν νέες προτάσεις, να διαμορφώνουν τις εξελίξεις, ενίοτε και κόντρα στο ρεύμα, να προτείνουν και να παλεύουν για το πολιτικό σχέδιο που πιστεύουν ότι είναι σωστό για τη χώρα.
.
Να προσπαθούν αυτό να υποστηριχθεί όσο το δυνατόν από περισσότερους, να διαμορφώνουν πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα το καθιστούν ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο.
.
Και βεβαίως, σε απόλυτη προτεραιότητα θα έλεγα, πριν από τις εκλογές.
.
Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει προεκλογικά, με απόλυτη ειλικρίνεια και με βάση τις σημερινές καταγραφές των πολιτικών δυνάμεων σε επίπεδο θέσεων και συσχετισμών, να ειπωθεί ότι μια χρήσιμη και ασφαλής πολιτική διέξοδος για τη χώρα θα ήταν μια συμμαχική κυβέρνηση συνεργασίας, σε προοδευτική μεταρρυθμιστική βάση και πρόγραμμα, με βασικό και πλειοψηφικό κορμό το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
.
Πιστεύω ότι αυτή η συνεργασία θα μπορούσε να γίνει στρατηγικής σημασίας για μια σχετικά ασφαλή έξοδο από την πολυεπίπεδη πλέον κρίση, προς μια προοδευτική και σε κάθε περίπτωση κοινωνικά δικαιότερη κατεύθυνση.
.
Η προοπτική αυτή θα είναι δυνατή, αν από τις εκλογές προκύψει μια Βουλή στην οποία τα δύο αυτά κόμματα είτε θα διαθέτουν αθροιστικά πλειοψηφία (πράγμα δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα, όχι όμως και εντελώς απίθανο), είτε ίσως ακόμη και αν θα προηγούνται μόνο της κεντροδεξιάς.
.
Για να συμβεί βεβαίως αυτό, ένα από τα δύο αυτά κόμματα της Κεντροαριστεράς θα πρέπει να αναδειχθεί πρώτο, ώστε να λάβει το μπόνους των 50 εδρών που δίνει στο πρώτο κόμμα ο άθλιος ισχύων εκλογικός νόμος.
.
Σημαντικό επίσης πιστεύω ότι θα είναι να εκλέξουν βουλευτές στη νέα Βουλή και οι Οικολόγοι-Πράσινοι, οι οποίοι θα μπορούσαν και αυτοί, υπό προγραμματικές προϋποθέσεις, να συμμετέχουν και να στηρίξουν μια τέτοια συμμαχική κυβέρνηση μεταξύ συγγενών, παρά τις διαφορές τους, προγραμματικά και φυσιογνωμικά κομμάτων.
.
Αυτή, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν μια καθαρή, ειλικρινής και υπό προϋποθέσεις ρεαλιστική πολιτική πρόταση.
.
Το αν μια τέτοιου είδους πολιτική πρόταση θα υποστηριχθεί από το λαό με την ψήφο του και αν η ενδεχόμενη αυτή συμμαχία θα είναι επαρκής για να κυβερνήσει, αυτό είναι ζήτημα που ουδείς μπορεί να γνωρίζει πριν κλείσουν οι κάλπες.
.
Θα μπορούσε όμως, ούτως ή άλλως, να αποτελέσει ένα στόχο προς κατάκτηση, να εγγράψει δυναμικά στην πολιτική ατζέντα αυτό το εντελώς νέο για τη χώρα πολιτικό ενδεχόμενο, να δώσει ελπίδα και κουράγιο στον κόσμο που αναζητά μια νέα πολιτική διέξοδο και κυρίως, στους ανθρώπους της ευρύτερης δημοκρατικής αριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης τη διάθεση να αγωνιστεί …
.
Από εκεί και πέρα, αν το εκλογικό αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τους στόχους και τις προτάσεις των κομμάτων, αυτά πρέπει να επιδείξουν τον απαραίτητο ρεαλισμό, συναισθανόμενα τη σοβαρότητα της κατάστασης και να δώσουν στη χώρα μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, πάνω σε ένα σοβαρό πρόγραμμα οικονομικής σωτηρίας, με έναν κοινής αποδοχής Πρωθυπουργό, όπως άλλωστε έχουν κάνει ορισμένα από αυτά τους τελευταίους μήνες.
.
.
*Ο Βασίλης Δεληγκάρης είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας.