Όπως είναι ευρέως γνωστό, μετά τις εκλογές του περσινού Ιουνίου, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, συμφώνησαν στη συγκρότηση της παρούσας κυβέρνησης συνεργασίας. Φαίνεται όμως ότι πολλοί στη Νέα Δημοκρατία, αγνοούν τον συμμαχικό χαρακτήρα της κυβέρνησης και συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες μονοκομματικής εξουσίας. Σταδιακά, επανακατακτούν κομβικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, διορίζοντας αυστηρά κομματικά στελέχη και επιπλέον, εκμεταλλευόμενοι το κλίμα της γενικευμένης ανασφάλειας, προβάλουν και επιβάλουν μια συντηρητική ανάγνωση των προβλημάτων της συγκυρίας.

Τα παραδείγματα αυτών των πρακτικών, είναι πολλά. Η εκπαραθύρωση του κ. Κικίλια από τη διοίκηση του ΟΑΕΔ και η αντικατάστασή του από στέλεχος της τραγικής διακυβέρνησης Καραμανλή, είναι ένα από αυτά. Τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, παρά τις διαφωνίες τους, δέχθηκαν σχεδόν αμαχητί την αντικατάσταση αυτή. Η περιπέτεια δε του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, είναι γνωστή. Ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, παρεμβαίνει δημόσια και εμποδίζει τη διαδικασία της κατάθεσης και συζήτησής του στη Βουλή! Οι μέχρι τώρα διαμαρτυρίες της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, μάλλον πέφτουν στο κενό και η Νέα Δημοκρατία επιβεβαιώνει την ηγεμονική της συμπεριφορά. Πώς όμως η Νέα Δημοκρατία έφτασε στο σημείο να επιβάλει τις επιλογές της και να καθορίζει τα προς συζήτηση προβλήματα; Αυτό προφανώς συμβαίνει, γιατί το ΠΑΣΟΚ, με την επιλογή της συμμετοχής στην κυβέρνηση με μη πολιτικά στελέχη και η ΔΗΜΑΡ, με την ελαφρά αποστασιοποίησή της, παραχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία το πεδίο της άσκησης πολιτικής. Με την απόσυρσή τους στο βάθος του κυβερνητικού πίνακα, έδωσαν την ευκαιρία στον κ. Σαμαρά να εμφανίζεται ως ο μόνος ηγέτης που αποφασίζει και πράττει. Κάθε επιτυχία δε της κυβέρνησης, πιστώνεται στον κ. Σαμαρά, ενώ οι αποτυχίες χρεώνονται συνολικά στα κόμματα που την στηρίζουν.

Επιπλέον, κάθε διαφωνία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, με τις κατευθύνσεις της Νέας Δημοκρατίας καταγγέλλεται ως επικίνδυνη για την κυβερνητική σταθερότητα και γίνεται επίκληση της ευθύνης τους απέναντι στη χώρα. Την ίδια όμως ευθύνη δεν επιδεικνύει καθόλου η Νέα Δημοκρατία, όταν προκλητικά τοποθετεί στελέχη της στους κρατικούς μηχανισμούς, ή αρνείται ακόμα και τη συζήτηση νομοσχεδίων με διαφορετική ιδεολογική αντίληψη από την δική της.

Είναι μάλλον καιρός, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχουν πιο πολιτικά και πιο δυναμικά στο κυβερνητικό εγχείρημα, αλλά και να καταδείξουν ότι εξίσου υπεύθυνη για τη σταθερότητα και τη συνέχισή του, είναι και η Νέα Δημοκρατία.