Υπάρχει μια δόση υποκρισίας όταν κανείς, ειδικά πολιτικός φίλος ή και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει από τα σύννεφα μαθαίνοντας ότι ένας βουλευτής των ΑΝΕΛ με ομοφοβικές, αντισημιτικές και ρατσιστικές απόψεις ανέλαβε κυβερνητικό αξίωμα. Η απόσταση ανάμεσα στην υφυπουργοποίηση του Π. Χαϊκάλη και σε εκείνη του Δ. Καμμένου δεν είναι τόσο μεγάλη όσο παρουσιάζεται. Εγινε απλώς ένα ακόμη βηματάκι προς τα κάτω. Ούτε σημαίνει και πολλά ότι έγινε «διόρθωση» λόγω, κυρίως, των εσωκομματικών αντιδράσεων.
Η αιτία της συγκεκριμένης επιλογής άλλωστε δεν ήταν η άγνοια και η αφέλεια του πρωθυπουργού. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι Α. Τσίπρας και Π. Καμμένος, ελλείψει ισχυρού πολιτικού αντιπάλου, και με νωπή τη λαϊκή εντολή αισθάνονται πανίσχυροι και απελευθερώνονται. Απολαμβάνουν τη νομή της εξουσίας και κάνουν ό,τι θέλουν με την αυτοπεποίθηση που τους προσφέρει η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό στερέωμα. Ε, όταν τα βρουν σκούρα στο επικοινωνιακό επίπεδο, θα κάνουν και ένα βηματάκι πίσω…
Επομένως, όσοι ενδιαφέρονται για να ανακοπεί η πορεία προς τον πάτο, όσοι αισθάνονται προσβεβλημένοι από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, ας αναλογιστούν γιατί η άλλη αφήγηση ηττήθηκε, ποια λάθη και ποιες παραλείψεις στην εκπροσώπηση και στην έκφραση συνέτειναν στη συντριβή του πολιτικού ορθολογισμού και της μεταρρυθμιστικής αντίληψης.