«Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού».
Αντάρτης Μορφέας(Matrix 1999)
προφέρει την πιο διάσημη ρήση του Μποντριγιάρ
Εδώ και τρεις μήνες βιώνουμε μια «υπερπραγματικότητα» (Hypperreality), όπου η διάκριση ανάμεσα στο αληθινό , και το μη αληθινό, σ’ αυτό που συμβαίνει κι αυτό που δεν συμβαίνει, είναι εξαιρετικά θολή. Μόνο ο θεός ξέρει τι συμβαίνει π.χ στη διαπραγμάτευση, λέει ο Κρούγκμαν.
Μια υπερπραγματικότητα όπου, η πολιτική ζωή γίνεται αντιληπτή σαν ένα σύμπλεγμα δημιουργικών επιτευγμάτων της ομιλίας και των εικόνων μιας τουλάχιστον μονταζιέρας, που αποθεώνει την τεχνική της διπλοτυπίας και την Commedia et Tragedia dell’ Arte Politica .
Μια κινούμενη διπλοτυπία εμφανίζεται διαρκώς ,με την κυβέρνηση να λάμπει αγκαλιά με τον καλόγερο Σαμουήλ , να εκστασιάζεται περιφέρουσα urbi et orbi(στην πόλη και στην οικουμένη) τον πολιτικό της πριαπισμό, γιατί είναι αυτή που διανοήθηκε και διανοείται την ρήξη, ενώ συγχρόνως διαρρηγνύει τα ιμάτιά της επειδή οι «κακοί δανειστές ευρωπαίοι» δεν την συγκρατούν υποχωρούντες , αλλά της φωνάζουν : κάνε χαρακίρι, εάν είναι αυτό που θες.
Ταυτόχρονα και «παραδόξως» ,κάθε απόπειρα περιγραφής αυτής της εικονικής πραγματικότητας απαξιώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, κάθε εργαλείο σκέψης στομώνεται από την αδυναμία να αποκωδικοποιήσει τα συμβαίνοντα, να αναγνωρίσει μια γραμμή ή μία δομή, μια σειρά από λόγους. Είμαστε ριγμένοι με άλλα λόγια, σε μια κατάσταση όπου όλα ισχύουν, μαζί και τα αντίθετά τους. Μία έτσι , μία γιουβέτσι που διατυμπανίζει υποκριτικά, ενιστάμενος και χωρίς πολιτική αιδώ ,ακόμη, άκουσον , άκουσον κι ο καπετάν Στρατούλης της κυβέρνησης του βουνού και του Μεσο-λόγγου.
Μια κατάσταση όπου ενώ απαιτείται υπερεπειγόντως, ρευστότητα, ρευστότητα, ρευστότητα, για την πραγματικά ασφυκτιούσα οικονομία έχουμε πήξει εντός και εκτός των πίξελς, πλέοντες χωρίς πυξίδα. Με το κινηματικό ιξώδες, του μνημονίου που μετατράπηκε από φετίχ σε μετανεωτερικό μίασμα και μαγαρισιά, να διαφεντεύει την ροή. Με την όποια κίνηση να εμφανίζεται ως κίνηση εντός μιας κινούμενης άμμου, χωρίς δια ταύτα.
Αν υπήρχε βραβείο αφιερωμένο στον Jean Baudrillard, έναν από τους πιο σημαντικούς στοχαστές-ανθρωπολόγους-κοινωνιολόγους του παγκοσμιοποιημένου κόσμου και της μετανεωτερικότητας, είναι σίγουρο ,ότι θα δινόταν ομόφωνα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ:
Όπου όλα επιτρέπονται και όλα είναι στον αέρα. Η «συμφωνία της αποκριάς» της 20ης Φεβρουαρίου (όπως και ο πόλεμος του κόλπου το 1991 κατά, Μποντριγιάρ) στην πραγματικότητα δεν συνέβησαν ,βλέπαμε μια προσομοίωση.
Των ευφάνταστων βανδαλισμών της τυπικής λογικής, της κατάχρησης της ασαφούς λογικής και της πλήρους αντικατάστασης της διαλεκτικής λογικής: θέση –άρνηση-άρνηση της άρνησης από την θέση –αντίθεση –εμμονή στην αντίθεση-ακινησία ή αποσύνθεση αντί σύνθεση . Γιατί, τι άλλο από εσφαλμένη λογική υιοθετείται όταν εκλαμβάνεται και θεωρείται ως αποδεκτό και αληθές αυτό που ισχυρίζεται η κυβέρνηση ,διατ(αλ)υμπανίζοντας : Οι θεσμοί και η Μέρκελ δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμφωνήσουν. Ενώ αυτόν τον ισχυρισμό οφείλει κανείς να τον αποδείξει.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι η πολιτική οικονομία του μνημονίου πέθανε . Είναι αλλά Χιρστ, στη φορμόλη , σαν τον καρχαρία. Στη θέση της προάγει τη πολιτική οικονομία του σημείου , του simulacrum(ομοίωμα, μοντέλο, ρέπλικα). Στη θέση των σκουριών της «μεταλλουργικής» προβάλλεται η «σημειουργική» των αντιμιασματικών κωδίκων και Λουδιτικών ομοιωμάτων .
Αυτή η κατάσταση φαίνεται να μας έχει χωρίσει σε τρεις κύριες ομάδες επί τη βάσει των ισχυρισμών που προβάλλει η κάθε μία:
Η πρώτη , ισχυρίζεται ότι το χρέος(οικονομικό, πολιτικό , ηθικό ) κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους όσοι υπέκυψαν στην σαγήνη του ,τον πίστεψαν και τον ψήφισαν και ακόμη τον στηρίζουν, δεν είναι βιώσιμο, ότι δυστυχώς βρισκόμαστε «για πρώτη φορά» μπροστά στο μηδέν στο τετράγωνο, με μια κυβέρνηση που λόγω δομικής ανικανότητας, αναποφασιστικότητας, φόβου πολιτικού κόστους κλπ δεν έχει τα φόντα να παραγάγει συνολικό βιώσιμο νόημα και προοπτική εντός της ευρωζώνης. Μηρυκάζει , δεν αποφασίζει με αίσθηση του χρόνου, αυξάνοντας έτσι τις πηγές του πολιτικού κινδύνου υποβάλλοντάς μας σε ένα καθημερινό Βαβελ-ονισμό.
Η δεύτερη, απαρτίζεται από όλους όσοι πασχίζουν να πείσουν τους δύσπιστους ότι «δεν μπορεί, όλο και κάποιο νόημα θα κρύβει». Νόημα όμως που φαίνεται αλίμονο να είναι το αναχρονιστικό νόημα μιας σχεδιασμένης αυταρχικής κρατικοκαπιταλιστικής εξουσίας και διασποράς ψευδαισθήσεων για μια βελούδινη, αναίμακτη επιστροφή, σε ένα ουτοπικό αίσιο και ευτυχές ,αλλά δραχμικό, 2009 .
Η Τρίτη συντίθεται από τους κυνικούς , «μπαϊλντισμένους, ή ενοχλημένους» που ξεσπούν : «Ε, και; τι άλλο κακό θα πάθουμε;», στο ενδεχόμενο ενός Grexit.
Καθίσταται ορατό δηλ. ότι στην ελληνική δημοκρατία της Βάϊ-Βάϊ-Μάρης, ολοκληρώνεται σιγά-σιγά από τη Μηχανή Τσίπρα-Λαφαζάνη –Καμένου και Ζωής, το ελληνικό μεταμοντέρνο δράμα το κατ ευφημισμόν ονομασθέν από την εποχή του «βρώμικου89» και «βλαχομπαρόκ» , όπου οι διακρίσεις και οι διαφορές μεταξύ τάξεων, πολιτικών ιδεολογιών, πολιτιστικών μορφών , πραγματικότητας και ψεύτικου, δεν έχουν και μεγάλη σημασία, μιας και η ίδια η κοινωνία στο σύνολο της χαρακτηρίζεται από μια ακατάπαυστη ροή αδιαφοροποίητων εικόνων και σημείων.
Κατά πως γράφει ο Μποντριγιάρ στην «Συνομωσία της Τέχνης»(2014 ,Γ.Λ.Αντίφωνο) με τον κόσμο των ΜΜΕ, να είναι όπως είναι, πάσχουμε από ένα «συλλογικό σύνδρομο της Στοκχόλμης»: είμαστε όμηροι του κόσμου των πληροφοριών, στον οποίον παραδιδόμαστε σχεδόν ηθελημένα.
Στην «εικονική» πραγματικότητα που ζούμε, τα αντικείμενα «έχουν καταπιεί τον καθρέφτη τους».
Τούτων δοθέντων και ενώ η κυβέρνηση διανύει το πράσινο μίλι πριν να προκαλέσει την «ένδοξη» θανατηφόρα ηλεκτροπληξία στον εαυτό της ,ξαναμπαίνει το ερώτημα, τι κάνουμε;
Κάνουμε μερικά πράγματα απλά μεν, αλλά δύσκολα κατά πως φαίνεται:
- Ταράζουμε συνεργατικά και συλλογικά, εντός και εκτός Βουλής, την κυβέρνηση στην νομιμότητα, για να φανεί η διάκριση στην πράξη του νόμιμου με το μη νόμιμο
- Την γελοιοποιούμε με εμπνευσμένο και ευφυή κατά το δυνατόν τρόπο έχοντας ως παράδειγμα τους γελοιογράφους
- Αγωνιζόμαστε για να πείσουμε τα κόμματα και τις διάφορες συλλογικότητες ότι αξίζει τον κόπο να διοργανωθεί πριν είναι αργά μια μεγάλη διαδήλωση υπέρ της παραμονής μας στο Ευρώ. Δεν φθάνουν μόνο οι όποιες δημοσκοπήσεις υπέρ του ευρώ, όταν το λόμπι της δραχμής διογκώνεται και από τους κυνικούς κλπ. Είμαστε μεν με τους θεσμούς ,αλλά δεν πρέπει και μαζικά να το δείξουμε;
- Τονίζουμε ότι η κυβέρνηση μέσα σε τρεις μήνες ,απεμπόλησε κάθε ηθικό πλεονέκτημα που ισχυριζόταν ότι διέθετε από τη στιγμή που κατέφυγε για να υπερασπίσει τον εαυτό της στο επιχείρημα : «έτσι έκαναν και οι προηγούμενοι» τους οποίους βέβαια διαρκώς καυτηρίαζε.
- Παλεύουμε ενάντια στους αντιρρυθμιστές για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που μας πάνε μπροστά ακόμη και γι αυτές με ένα ρο. Πάνω από όλα παλεύουμε για τη μεταρρύθμιση της σκέψης ,που είδε και βλέπει στο μνημόνιο την αιτία της κρίσης που περνάμε .
- Ισχυριζόμαστε ότι πρώτο πρόβλημα είναι η καταπολέμηση της ανεργίας και η αλλαγή παραγωγικού αναπτυξιακού προτύπου όχι η υπεράσπιση συντεχνιακών αιτημάτων «πτωχευμένων μειονεκτούντων καταναλωτών» και η επιστροφή στο κρατικοδίαιτο χθες.