Μετά την τραυματική κοινοβουλευτική εμπειρία ενός πενθημέρου για την ψήφιση των νέων επαχθών μέτρων και του άτεγκου προϋπολογισμού για το 2013, όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι το υπάρχον κυβερνητικό σχήμα δεν μπορεί να «τα βγάλει πέρα» με τα μεγάλα «αγγούρια» της εφαρμογής των μέτρων. Κατά συνέπεια, αναδεικνύουν ως απαραίτητο και αναγκαίο τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, με την αναβάθμιση σε πολιτικό επίπεδο της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, δια της συμμετοχής όχι μόνο έμπειρων πολιτικών τους στελεχών, αλλά ακόμη και των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη.
Για το μεν ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι η ηγεσία του το επιθυμεί διακαώς. Με την ΔΗΜΑΡ, όμως, τι γίνεται; Απάντηση θετική ή αρνητική στο ερώτημα αυτό μπορεί να έχει ο οιοσδήποτε, αλλά φρονώ ότι θα μετρήσει εν τέλει αυτή, την οποία θα δώσουν τα συλλογικά όργανά της. Και εκ του αποτελέσματος θα κριθεί.
Ας προσπαθήσουμε, ωστόσο, να προσεγγίσουμε την «επόμενη μέρα» από μια άλλη σκοπιά, χωρίς προκαταλήψεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, αλλά με ψυχραιμία. Και γιατί όχι, με όραμα. Τί κρίνεται από δω και πέρα για τη χώρα; Η μεγάλη πρόκληση είναι, πώς θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να μπουν οι βάσεις της ανάκαμψης και ανάπτυξης, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και να ξεπεραστεί το γρηγορότερο η κρίση. Πώς, δηλαδή, η Ελλάδα θα σταθεί ξανά στα πόδια της και θα βάλει στόχους για το μέλλον, εμπνέοντας αισιοδοξία στις επόμενες γενιές. Πώς θα γίνει και τι περιεχόμενο θα έχει η πανθομολογούμενη ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτή η ιστορική διακύβευση, είναι ταυτόχρονα η μεγάλη πρόκληση για την ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατική ευρωπαϊκή Αριστερά των μεταρρυθμίσεων και της κοινωνικής συνοχής, η οποία καλείται να θέσει το δικό της στίγμα. Να δείξει ότι έχει σχέδιο για τη χώρα. Να θέσει τις συντεταγμένες του νέου ιστορικού κύκλου, που αρχίζει με την ολοκλήρωση του βίου της μεταπολίτευσης.
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και χρειάζεται, θαρρώ, συνεκτικό ριζοσπαστικό, προοδευτικό και τολμηρό σχέδιο μεταρρυθμίσεων, με στόχο η Ελλάδα να κερδίσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα που έχει χάσει την τελευταία δεκαετία. Το συγκεκριμένο περιεχόμενο αυτού του σχεδίου, δεν είναι ουδέτερο. Έχει ιδεολογικό στίγμα, σαφή μορφή, συγκεκριμένες κοινωνικές αναφορές, αξίες, οράματα και συγκεκριμένες πρακτικές, πάνω στις οποίες γίνονται και οι κομματικοί διαχωρισμοί και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Στο πεδίο αυτό πρόκειται να κριθεί και το εγχείρημα της «κυβερνώσας» υπεύθυνης Αριστεράς. Γιατί, είτε έχει συγκεκριμένες προτάσεις κυβερνητικής εφαρμογής να καταθέσει και να παλέψει να τις επιβάλλει, διεκδικώντας συναινέσεις και συμμαχίες ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, είτε δεν έχει και περιορίζεται σε απλή διατύπωση πρωτότυπων ιδεών και απόψεων για το δέον γενέσθαι. Είτε τολμά με όραμα και στόχους, είτε καταγράφεται στην ιστορία ως μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για τη χώρα. Υπ’ αυτήν την έννοια, θεωρώ ότι θα πρέπει να κριθεί η συμμετοχή ή μη της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από το εάν μπορεί να δώσει προοδευτικό περιεχόμενο στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Χωρίς «χάιδεμα» σε συντεχνιακά συμφέροντα, χωρίς ανοχή στην ανομία στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατίας, χωρίς αγκυλώσεις προάσπισης ανέφικτων ιδεοληψιών.
Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όπου οι δυνάμεις της προοδευτικής σοσιαλδημοκρατίας τόλμησαν, έβαλαν τη σφραγίδα τους και καθόρισαν τα γεγονότα. Ας μη χαθεί λοιπόν το σημερινό ιστορικό momentum.