Δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός είναι ευτυχής με την εικόνα της κυβέρνησής του. Γνωρίζουμε όλοι, όμως, ότι κάποιοι υπουργοί κάνουν ό,τι μπορούν ώστε η δική του εικόνα να τείνει να προσομοιάσει σε εκείνην του υπουργού Υγείας, όταν αμήχανος παρακολουθούσε την αυθαίρετη συμπεριφορά του υφισταμένου του, ανήμπορος να αντιδράσει.

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να διακρίνω μέχρι στιγμής κάτι φρέσκο ή προοδευτικό σε μια σειρά ασκούμενες πολιτικές. Για παράδειγμα, στις τράπεζες: Το τεράστιο σκάνδαλο που πυροδοτήθηκε με την παγκόσμια «πατέντα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» (οι τράπεζες να θεωρούνται ιδιωτικές εφόσον συγκέντρωναν μόνο το 10% από τα κεφάλαια που είχαν ανάγκη…) τώρα κλείνει με τα funds να τις αγοράζουν σε τιμές ευκαιρίας, να βάζουν 200-400 εκ. ευρώ και να απαιτούν αυτά να ορίσουν τις διοικήσεις που θα διαχειριστούν ένα ενεργητικό πάνω από 300 δισ., και οι ιθαγενείς να φορτώνονται τις ζημιές – ως φορολογούμενοι αλλά κι ως μέτοχοι, λόγω των capital controls. Τη συνέχεια, τη βλέπω. Την τομή, όχι.

Αλλά, είναι ένα πράγμα η ουσία της πολιτικής και διαφορετικό αν, η όποια πολιτική αποφασίζει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, θα εφαρμόζεται ή όχι. Αν η εφαρμογή της επαφίεται στην καλή θέληση και στη διακριτική ευχέρεια κάθε υπουργού ή είναι υποχρεωτική. Αν δεσμεύει όλους τους υπουργούς ή μόνο εκείνους που δεν εκλαμβάνουν το υπουργείο ως φέουδό τους. Αν, οι εντολές του πρωθυπουργού είναι εφαρμοστέες από όλους ή είναι α λα καρτ. Με δυο λόγια, αν η κυβέρνηση είναι ένα συγκροτημένο όργανο με πειθαρχία, σαφείς υποχρεώσεις και καθήκοντα ή αν οι υπουργοί της πιστεύουν ότι είναι ισότιμα μέλη ενός δεκαμελούς, με πρόεδρο.