Αυτή τη φορά η κάλπη απέδειξε ότι ήταν πραγματικά «γκαστρωμένη», για να θυμηθούμε τη φράση του Χαρίλαου Φλωράκη. Από την πρώτη στιγμή που «γεννήθηκε» το αποτέλεσμα των εκλογών, ήταν φανερό ότι πολύ δύσκολα θα βρισκόταν λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας και μάλιστα σε μία τόσο κρίσιμη συγκυρία, που τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα, η εξάρτηση από τους εταίρους δανειστές μέγιστη και η παραμονή στην Ευρωζώνη η μοναδική ελπίδα οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας.
Ο λαός με την ψήφο του έδειξε ότι θέλει την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όπως ακριβώς το εξέφραζε και στις δημοσκοπήσεις. Είναι λανθασμένη η επικρατούσα άποψη ότι ψήφισε οργισμένος για να τιμωρήσει τα πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας. Ο Eλληνας είναι πιο πονηρός. Ψήφισε για να επιβάλει μία φαντασιακή πραγματικότητα παραμονής στην Ευρωζώνη, χωρίς όμως όρους, δεσμεύσεις και με το χρήμα να ρέει άφθονο για να διατηρηθεί το μοντέλο της ανέμελης κατανάλωσης, δίχως υποχρεώσεις. Θέλει να είναι «Eυρωπαίος» για την ετικέτα και τα οφέλη, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει την «ελληνική πραγματικότητα» του οθωμανο – αραβο – βαλκανικού περιβάλλοντος που έχει δημιουργήσει και διατηρεί από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.
Τη συντήρηση της συλλογικής φαντασίωσης καλλιεργεί ο Αλ. Τσίπρας, απευθυνόμενος ως νέος Ανδρέας Παπανδρέου στους πραγματικούς ή δήθεν «μη προνομιούχους Eλληνες» της εποχής, παίζοντας το πολιτικό παιχνίδι με δικούς του κανόνες πλέον. Αποκλείεται να μη γνωρίζει ότι όσα λέει και πρεσβεύει οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην έξοδο από την Ευρωζώνη και πιθανότατα αυτός είναι ο κρυφός στόχος του. Η φανερή επιδίωξή του είναι να κυριαρχήσει στον χώρο της αριστεράς σε πρώτη φάση, βοηθώντας ταυτόχρονα στην επανασυσπείρωση της κεντροδεξιάς για να επικρατήσει ο διπολισμός στη θέση του δικομματισμού. Αλλωστε, ο Α. Σαμαράς άδραξε την ευκαιρία και επιδιώκει και ο ίδιος κάτι τέτοιο. Που σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία θα πολωθεί με άγνωστες συνέπειες.
Ολα αυτά βέβαια, χωρίς κανείς από τους «αμφισβητίες» του Μνημονίου να αναφέρεται στην άλλη πλευρά και στον παράγοντα του χρόνου. Δεν συζητείται ότι μονομερής καταγγελία του Μνημονίου ισοδυναμεί με άτακτη χρεοκοπία και επιστροφή στην έρημο της δραχμής. Αλλά έχουν ερωτηθεί οι δανειστές μας αν δέχονται έστω επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ή μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεών; Αφού η χώρα συνεχίζει να παράγει πρωτογενή ελλείμματα, είναι σαφές ότι οι πιο χαλαροί όροι σημαίνουν αυτόματα αύξηση και παράταση της χρηματοδότησης. Πριν από τις εκλογές είχαν ήδη σιωπηρά δεχτεί να καθυστερήσει κατά ένα χρόνο η επίτευξη των στόχων, αλλά τα μηνύματα από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και το ΔΝΤ δεν δείχνουν διάθεση για τίποτα περισσότερο. Αντίθετα, οι απειλές για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ πυκνώνουν.
Η χώρα χρειάζεται άμεσα κυβέρνηση και όχι νέες εκλογές. Αλλά πόσοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται την αντικειμενική πραγματικότητα; Προφανώς όχι οι περισσότεροι, όπως έδειξαν οι εκλογές και δυστυχώς όχι αυτοί που πρέπει, όπως έδειξαν και δείχνουν οι συμπεριφορές των «ταγών» πριν και τώρα.