Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ - της ισλαμικής και από το Ιράν ελεγχόμενης οργάνωσης - Χασάν Νασράλα απείλησε πριν μέρες τη Κύπρο ότι «θα αποτελέσει στόχο της εάν με οποιονδήποτε τρόπο επιτρέψει στο Ισραήλ να χρησιμοποιήσει το έδαφός της (αεροδρόμια, κ.λπ) για στρατιωτικές δραστηριότητες σε ένα πόλεμο χωρίς κανόνες και ανώτατα όρια». Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χ. Φιντάν, ως εάν να υπογραμμίσει την στενή σχέση της Τουρκίας με τη Χεζμπολάχ, διεύρυνε χτες την απειλή προκειμένου να συμπεριλάβει και ελληνικά νησιά ως δήθεν έδαφος από το οποίο εκκινούν στρατιωτικές δραστηριότητες του Ισραήλ. Αθήνα και Λευκωσία απάντησαν στις απειλές αυτές υπογραμμίζοντας το ρόλο τους ως χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις καλές σχέσεις που έχουν με όλες τς χώρες της Μ. Ανατολής περιλαμβανομένου και του Λιβάνου - έδρας της Χεζμπολάχ και τη συμβολή τους στη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Ενώ από την πλευρά της και η Ευρωπαϊκή Ένωση υπογράμμισε την πλήρη συμπαράστασή της τονίζοντας ότι «η Κύπρος είναι ΕΕ».
Ειδικά για τη Κύπρο όμως η εφημερίδα Guardian σε ανάλυσή της τονίζει ότι κάτω από το σοκ των απειλών η Λευκωσία σπεύδει να προβάλει την ουδετερότητά της στη σύγκρουση Ισραήλ και γειτόνων του. Αλλά ακριβώς η ανάγκη υπογράμμισης της ουδετερότητας εγείρει ένα ερώτημα δομικού χαρακτήρα για την εξωτερική πολιτική της Κύπρου των τελευταίων χρόνων (και κατ’ επέκταση και Ελλάδας). Ειδικότερα, εάν και κατά πόσον θα έπρεπε η Κύπρος να προχωρήσει σε μια οιονεί ασύμμετρη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ η οποία στη συνέχεια προσέλαβε το χαρακτήρα τριμερούς συνεργασίας με τη σύμπραξη και της Ελλάδας καλύπτοντας οικονομικές, ενεργειακές αλλά και στρατιωτικές πτυχές (η Ελλάδα μόλις πρόσφατα και ενώ διαρκεί η πολεμική σύγκρουση προχώρησε σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ - απερισκεψία ολκής). Και η αφετηρία πίσω απ’ αυτή την επιλογή υπήρξε βέβαια η ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ μετά το 2010 και η έντονη αντι-Τουρκική στάση του Τελ-Αβίβ. Με άλλα λόγια, μια ρηχή αντιτουρκική προσέγγιση υπαγόρευσε τη στρατηγική σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ. Στο βιβλίο μου «Επιτεύγματα και Στρατηγικά Λάθη της Εξωτερικής Πολιτικής της Μεταπολίτευσης» (εκδόσεις Θεμέλιο) είχα θεωρήσει αυτή τη σχέση και την τριμερή μείζον λάθος που θα μπορούσε να εμπλέξει την Κύπρο (και Ελλάδα) σε περιπέτειες. Η Κύπρος και Ελλάδα θα έπρεπε βεβαίως να έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ (όπως και με τις λοιπές χώρες της περιοχής). Αλλά στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε ευθυγράμμιση με την κοινή εξωτερική πολιτική (ΚΕΠΠΑ) και όχι πέραν αυτής ως προνομιακή σχέση, ανοιχτή σε παρερμηνείες.
Αλλά ένα διαχρονικό πρόβλημα της Λευκωσίας είναι η αδυναμία της να διαβάσει και αξιοποιήσει δυναμικά και ευρηματικά τη συμμετοχή της στην ΕΕ και στη βάση αυτή να ακολουθήσει μια συμμετρική πολιτική είτε αυτή αφορά τη Ρωσία (στο παρελθόν), τις ΗΠΑ ή το Ισραήλ (σήμερα) - πολιτική που επιτάσσει η ευαίσθητη γεωπολιτική της θέση.
Ως γενικός κανόνας, πέρα από συμμαχίες Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν πρωτίστως να είναι με το διεθνές δίκαιο και ανθρωπιστικές αξίες.
Πηγή: www.tanea.gr