Και η γελοιότητα δεν έχει τέλος: ο εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ διόρισε την επιχειρηματία κ. Linda McMahon ως Υπουργό Παιδείας. Ποιο είναι το κύριο διαπιστευτήριο της κ. McMahon; Το ότι διετέλεσε πρόεδρος της WWE (World Wrestling Entertainment) του αμερικάνικου κατς -για να καταλαβαινόμαστε.
Μιλήσαμε για «γελοιότητα». Μόνο γέλιο όμως δεν προκαλεί η νέα αυτή «πρωτοτυπία» στην επιλογή των υπουργών της κυβέρνησης Τραμπ. Το πεδίο της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ένα από τα πιο «συγκρουσιακά» μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών στις σημερινές ΗΠΑ: από την απαγόρευση της διδασκαλίας της «Θεωρίας της Εξέλιξης» και την προώθηση της «Δημιουργίας», με τους «συντηρητικούς» (στην ουσία ακραία αντιδραστικούς) να αντιτίθενται σθεναρά στα θέματα που αφορούν τα δικαιώματα των γυναικών, των μειονοτήτων και των κοινοτήτων ΛΟΑΤΚΙ+ -και, φυσικά, στη διδασκαλία στα σχολεία και γενικότερα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα των σχετικών ζητημάτων. «Θα επιστρέψουμε στις Πολιτείες την εκπαίδευση και η Λίντα θα είναι το ατσάλινο δόρυ μας σ’ αυτή την προσπάθεια», δήλωσε άλλωστε ο Τραμπ, ποντάροντας πως η νίκη του σε καίριες Πολιτείες θα ανοίξει το δρόμο στους τοπικούς αντιδραστικούς πολιτικούς να γυρίσουν το ρολόι της Παιδείας δεκαετίες πίσω. Με τα -υποθέτω- προφανή αποτελέσματα για τις μελλούμενες γενιές των Αμερικανών πολιτών.
Και για να μην πολυλογούμε: η νέα κυβέρνηση Τραμπ με τη σύνθεσή της αποδεικνύει, καθημερινά, με κάθε πρόσωπο που διορίζεται, πως τηρεί τις προεκλογικές εξαγγελίες του, στην πιο ωμή μορφή τους, «εν τη πράξει». Αυτές τις εξαγγελίες ακριβώς που, ουσιαστικά, επικύρωσε η πλειοψηφία των Αμερικανών ψηφοφόρων.
Συμπερασματικά: Ο Τραμπ εξελέγη κερδίζοντας -χοντρικά- ορισμένα «περιθωριακά» για τους Δημοκρατικούς, φτωχά ή ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, που -σύμφωνα με διάφορες ερμηνείες- είτε τον ψήφισαν θεωρώντας πως το ξεφτισμένο «αμερικανικό όνειρο» που ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος υποσχέθηκε τη «νεκρανάσταση» του τους αφορά, είτε λόγω της ανόδου του κόστους ζωής, είτε των κατακερματισμών του κοινωνικού σώματος που εντείνονται τα τελευταία χρόνια παράγοντας «μικροομάδες ιδίων συμφερόντων», είτε αντιδρώντας, ανακλαστικά, στις κοινωνικές αλλαγές που επιφέρουν τα νέα «ταυτοτικά» κινήματα και τα δίκαια -μέχρι κάποιου σημείου- αιτήματα τους. Στην πορεία όμως αυτοί οι ίδιοι -και τα παιδιά τους- είναι που θα πληρώσουν πρώτοι απ’ όλους την επιλογή τους.
Και εντέλει χρήσιμο είναι να αναλωνόμαστε αναλύοντας τα νέα «συμπλέγματα» αντιδραστικής ιδεολογίας και ούλτρα-καπιταλιστικών συμφερόντων, που επηρεάζουν ή και καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά και οι πολίτες δε γίνεται να είναι διαρκώς στο απυρόβλητο, άμοιροι των ευθυνών τους. Ιδίως όταν, αργά ή γρήγορα, σ’ αυτούς θα έρθει ο «λογαριασμός».
Ας ελπίσουμε πως η «Άλλη Αμερική», η Αμερική που αγαπάμε, θα βρει τρόπο να βγει γρήγορα από το σοκ στο οποίο έχει βυθιστεί -πριν εμπεδωθεί και στο κοινωνικό σύνολο ο «τραμπισμός» -ως νοοτροπία πια. Γιατί γνωρίζουμε κι εδώ πολύ καλά τι σημαίνει «διάχυση και εμπέδωση» των νοοτροπιών -που αντέχουν πολύ περισσότερο μέσα στο χρόνο από τις συγκυριακές πολιτικές αλλαγές. Και τότε είναι που θα δημιουργηθεί το μεγάλο πρόβλημα -και για τους ίδιους και για εμάς θα υποστούμε τα απόνερα της. Ας ελπίσουμε πως αυτή η Αμερική που αγαπάμε θα βρει τους τρόπους να ανασυνταχθεί και να περάσει στην αντεπίθεση. Η Ιστορία άλλωστε έχει αποδείξει πως είναι ικανή να το καταφέρει.