—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Μετά το «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» του Παναγιώτη Λαφαζάνη, το νέο επεισόδιο του «σχεδίου της δραχμής» που είδε το φως της δημοσιότητας (Καθημερινή, 26 Ιουλίου 2015), αναβαθμίστηκε σε πλοκή, σε δράση και σε μυθοπλαστική φαντασία. Περιλαμβάνει σενάρια ηλεκτρονικής υποκλοπής προσωπικών δεδομένων, μυστικούς φίλους του κ. Βαρουφάκη, και κυρίως ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα που οργανώθηκε στη γνώριμη εικονική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, εκτός από τη θερινή διασκέδαση που προσφέρει ο πρώην ΥΠ.ΟΙΚ, καλό είναι να δώσει και καμιά κατάθεση για τις πιθανές ποινικά κολάσιμες πράξεις που περιγράφονται στις λεπτομέρειες του σχεδίου. Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τον κ. Βαρουφάκη. Αν δεν κάνω λάθος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει πως ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί «σημαντικό κεφάλαιο» για την κυβέρνηση, και, παρ’ όλες τις πρόσφατες αμοιβαίες αποστάσεις ανάμεσα τους, η συνύπαρξη, συμβίωση και συγκατοίκηση στην ίδια κομματική στέγη συνεχίζεται. Δεν θα αργήσουμε μάλλον να δούμε και το τέλος αυτής της παράξενης σχέσης. Εντωμεταξύ, ας συγκεντρωθούμε στο ίδιο το πρόβλημα? γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο ανεκδιήγητος κ. Βαρουφάκης αλλά ο κρυμμένος κ. Τσίπρας.

Εδώ και λίγες εβδομάδες ο κ. Τσίπρας παίζει ένα ιδιότυπο «κρυφτό με τη σκιά του». Είναι πρωθυπουργός μιας «κυβέρνησης μειοψηφίας» που στηρίζεται στη συναίνεση —ή μάλλον στην ανοχή— της αντιπολίτευσης. Αρνείται να λύσει το πρόβλημα της ΠτΒ, που βρίσκεται σε προφανή θεσμική δυσαρμονία με το ρόλο της αλλά και με τα στοιχειώδη κοινοβουλευτικά ήθη. Αρνείται να λύσει το πρόβλημα με την «παράγκα της δραχμής», που αναπτύχθηκε ως σταθερή (και πρόσφατα ίσως ηγεμονική) συνιστώσα στο κόμμα του. Παζαρεύει με τους ΑΝΕΛ την ποσόστωση της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση, επιλέγοντας ως υπουργούς τους «Μπαλαφούτηδες» της ακροδεξιάς πολυκατοικίας. Καταγγέλλει το «Μνημόνιο 3» που φέρει την υπογραφή του, και αναφέρεται ταυτόχρονα στην κυβέρνηση του ως «οχυρό μάχης» που διεξάγει «ταξικές συγκρούσεις» απέναντι στα «μεγάλα συμφέροντα», λες και περιγράφει «θεωρία σταδίων» μιας ημιτελούς επανάστασης. Συμπληρώνει τέλος τη ρητορική του με το άλλοθι των δημοσκοπήσεων, στις οποίες η προσωπική του δημοφιλία μετατρέπεται σε προεκλογικό εργαλείο για την επόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art