Ο Μπαράκ Ομπάμα, κουρασμένος και μισοκοιμισμένος  εξαιτίας του μεγάλου ταξιδιού του στην Αθήνα – κάπως σαν  να  λαγοκοιμόταν καθ’ οδόν προς τον Αστέρα -, μισoσκέφτονταν  ράθυμα τι στ’ αλήθεια θα μπορούσε να κουβεντιάσει με τον νεαρό Π/Θ  αλλά και τις συνήθεις βαρετές  κοινοτοπίες, που θα άκουγε από τον Ελληνα ΠτΔ…Ειδικά  στην τελευταία περίπτωση, σκέφτονταν πως θα έπρεπε να αντιφιλοφρονήσει  ανάλογα κι αυτό τον λαγοκοίμιζε χειρότερα.

Είχε τον πόνο του, ασχολείται κατάκοπος μ’ αυτόν  τον παμπόνηρο ημιπαράφρονα με την ωραία σύζυγο, στον οποίο θα παραδώσει τον Ιανουάριο κι αυτό του επέτεινε την αγγαρεία. Ναι – σκέφτονταν – κυνική και με ελάχιστα συναισθήματα η πολιτική. Ωστόσο άνθρωπος κι αυτός δεν αντέχει κάθε φορά να ακούει το μακρύ και το κοντό καθενός. Εδώ πριν τέσσερις  μέρες, υποτίθεται, νουθετούσε για κορυφαία θέματα τον διάδοχό του κι αυτός την άλλη μέρα, έκανε ξανά την προεκλογική δήλωσή του περί ανεγέρσεως ανθεκτικού τείχους  στα σύνορα με το Μεξικό, που – κατά Τραμπ – εξάγει μόνον κλέφτες, μοιχούς, ναρκομανείς, πόρνες κι ό,τι φανταστείς. Ας είναι .

Το παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, που τον φιλοξενεί βρίσκεται σε τουριστική επενδυτική στασιμότητα κι όταν του το ’παν αντέδρασε η κοινή λογική του. Η Μισέλ δεν ήταν μαζί του, επιχειρηματίες επίσης, μόνον ο Λιου τον οποίο ο Σόιμπλε δεν λογάριαζε από τον Σεπτέμβριο μιας κι ερχόντουσαν οι  εκλογές.

Λίγο  η  κούραση, λίγο ο ήλιος του Νοεμβρίου, λίγο ο νόστος για την κανονική ζωή του, που πλησιάζει, η πατρική αγωνία για τις σπουδές των κοριτσιών του, όλα τούτα  τον χαλάρωσαν . Έτσι μετά λίγες ώρες πιο φρέσκος αντίκρυζε τον Π/Θ χωρίς γραβάτα να το υποδέχεται. Δεν είμαι κακός – σκέφτηκε – μα εδώ στην Ελλάδα ακόμα και οι Π/Θ δεν φοράνε  λαιμοδέτη, δεν σφίγγονται καθόλου, μα είναι χαλαροί.

Του λέει χωρίς περιστροφές ο Έλληνας Π/Θ: «Θα σε αποκαλώ και on camera Μπαράκ , θα σου μιλώ στον ενικό , θα δείχνουμε φίλοι από παλιά, έτσι; Δεν νομίζω να διαφωνείς»

« Όχι βέβαια, αν και ξέρεις εμείς οι φιλελεύθεροι της Νέας Αγγλίας, οικειοποιούμεθα τον άλλο, ακόμα και χωρατά λέμε μιλώντας στον πληθυντικό, όπως συνηθίζεται και στην κανονική μας ζωή. Γιατί όμως, αν και χωρίς γραβάτα είσαι τόσο σφιγμένος, ώστε  θες να μιλάμε σαν παλιόφιλοι;», απόρησε ο Ομπάμα

Εκείνη την στιγμή ο Νίκος Παππάς – άγρυπνος από την αρχή- φώναξε τις υπηρεσίες για να φέρουν καφέ.

«Φτου, και το ‘χα σμιλέψει να το πω, άντε πάλι», σκέφτηκε αγχωμένος ο Π/Θ.

«Γνωρίζεις Μπάρακ, πως κάτι πρέπει να κάνουμε με το χρέος, είμαι σε δύσκολη κατάσταση κι ο λαός  μου  πολύ χειρότερα. Ύστερα πρέπει να δούμε τίποτα επενδυτικά – ακόμα και στα εξοπλιστικά- κάπως να τα ισορροπήσουμε τα μεγέθη. Επιπλέον, θέλω – όσο μπορείς – να πεις στον Τράμπ, να στείλει επενδυτές μιας και το Υπερταμείο θα δώσει πολλές ευκαιρίες,….ουφ τάπα όλα», σκέφτηκε ανακουφισμένος ο νεαρός Έλληνας.

«Κοίτα φίλε μου – μιας και  μιλάμε στο ενικό -, ένοιωθα πως άκουσα ποίημα – εσύ θέλησες τα χωρατά-.Δεν είναι μαζί μου η Μισέλ κι αυτό ακυρώνει ( έτσι λένε στο πρωτόκολλο ) την αισθητική αξιοπιστία της συνάντησης, επιπλέον μιας και οι δυο μας προβλέπαμε νίκη της Χίλαρυ δεν έφερα κοντά μου έστω και τρείς από δαύτους τους επιχειρηματίες, θεωρώντας το καλύτερο να συμβεί με την άλλη κυβέρνηση. Άλλωστε – μεταξύ μας – αυτό είναι το μόνο, που ίσως ξέρει καλά ο Τράμπ. Αναφορικά δε με το χρέος και την όλη λιτότητα, μίλησα με τον Τζακ Λιού –έτσι δεν είναι, Τζακ; – και μου επανέλαβε, πως δεν έχετε καμμιά πυξίδα για τις επενδύσεις…Ούτε καν αυτή την κρατικομονοπωλιακή  του κομμουνισμού σε κάνα δυο ανθηρές περιόδους. Στον δρόμο με χαιρετούσαν και μαζί  με  το  χαμόγελο έλεγαν φόρος, εγώ χαιρόμουν, ωσότου  αντελήφθην. Κατάλαβες, τώρα;» είπε ο βαρυεστημένος Ομπάμα, και συνέχισε: «Κι εμείς από τις φυτείες, τις εξορύξεις, τις εφευρέσεις ξεκινήσαμε μισο- υπόδουλοι είμασταν ανάμεσά μας, εμφυλίους είχαμε, αλλά τα καταφέραμε στο μέτρο του εφικτού . Τι λες Τζακ», απευθύνθηκε  στον Λιού.

«Ναι, Πρόεδρε. Εδώ  πιάνουν κάποια μεγέθη αλλά δεν μπορούν να υλοποιηθούν ούτε οι κρατικές επενδύσεις. Σκέψου οι ιδιωτικές. Ενώ εκείνος ο Λούλα στην Βραζιλία – πριν μπλέξει με τα τωρινά -, πως τα είχε καταφέρει ο μπαγάσας και σε τμήμα της Βραζιλίας είχε εγκαταστήσει επιτυχημένα ένα τρομακτικό μείγμα ιδιωτικού – κρατικού. Κοίτα Πρόεδρε, εδώ έκαναν ένα  κυριολεκτικώς μπρουτάλ ιδιωτικό κούρεμα  άκρως επιτυχές – ο δικός μας στο ΔΝΤ, μας το είπε -, οι απαιτήσεις με καλούς χειρισμούς στα ακολουθούντα χρεωλύσια 15ετίας δεν είναι ανασταλτικές, πρέπει να μεταρρυθμίσουν χτες  όλα  τα  πάντα.  Α, και μια τελευταία μελέτη, που μου έδωσε το Επιτελείο συστήνει κυνικά για οικονομικούς λόγους δίκαιη ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου και οδικό χάρτη αποχώρησης των Τούρκων. Όλοι – λέει η ίδια  μελέτη –  πρέπει να προσέξουμε την ιδεολογική γειτνίαση του Τράμπ με τον Ερντογάν, μετά είναι ο Πούτιν», κατέληξε ο Λιού.

Ο Ομπάμα σκέφτηκε πως ο νεαρός Π/Θ, καθόλου δεν έχει αυτό, που οι ψυχαναλυτές λένε ενσυναίσθηση, τουτέστιν θετική, ουδέτερη, φιλική, αντιπαρεμβατική κατανόηση.

«Εντάξει Π/Θ, θα δηλώσω πως θα μιλήσω με τους δανειστές – οι λόγοι μας συμβόλαια -, στο μεταξύ εσύ πρόσεχε το ΔΝΤ  γιατί αν σου κόψει χρέος, θα σε ξεσκίσει – ειδικά εσένα, που λένε πως είσαι ο πιο κακομαθημένος της τάξης -, πες στον Υπουργό σου που είναι φίλος του Τράμπ πως εύκολα θα τα βρούνε στα μιλιταριστικά  και προϊδέασέ με,  τι συνηθισμένο για το κλέος σας, θα μου πει ο Πρόεδρός σας, please Alexis».

Αυτά μπορώ μόνο γενικά να  πω, άλλωστε προγραμματισμένη μεν η συνάντησή μας αλλά ουδέποτε προετοιμάστηκε, δεν υπήρξαν επιτροπές και fora για να βγει αληθινός καπνός, πούρου Αβάνας ας πούμε. Μόνον είναι σαν να βγήκαν  οι ατμόβραστοι καπνοί των αιθερίων  ελαίων όπως  στο ηλεκτρονικό τσιγάρο», κατέληξε ο γκρίζος από τα βάσανα Μπαράκ.

«Α , μια χάρη Αφροαμερικανός είμαι, που να πάρει δεν είμαι δολοφόνος, όπως με αποκαλούν κάτι μυστήριοι  δικοί σας  και του Λένιν», κατέληξε με μαζεμένη οργή απ’ όλα ο Αμερικανός.

O Π/Θ σκεφτόταν μια βιολογική καλλιέργεια σανού, τις εκλογές, το πόσο υπόχρεος είναι στην Βρεφοκρατούσα  Παναγιά  του Π. Καμμένου, ενώ οι Αμερικανοί ετοιμάζονταν για τον ΠτΔ, αν και μεταξύ μας θα προτιμούσαν μπέργκερ και αναψυκτικό τύπου Cola

Ήσαν βέβαιοι, πως υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ξανασυναντούσαν  κανένα τους.

Κι  έζησαν  αυτοί- όλοι – καλά κι  εμείς    καλύτερα.