Πλούσιος ήταν ο διάλογος που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους εκσυγχρονιστές από τη Μεταρρύθμιση. Το συμπέρασμα είναι ότι ο κόσμος της Αριστεράς που συμπαρατάχθηκε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη, είναι διχασμένος ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή να ανακυκλώσουμε όλη την επιχειρηματολογία. Επίσης, έχει δίκιο ο Γιάννης Μειμάρογλου όταν λέει ότι μετά τις εκλογές, θα βρεθούμε από την ίδια μεριά της κόκκινης γραμμής, στη συγκρότηση της νέας κεντροαριστεράς. Θα πρόσθετα «με τους περισσότερους, όχι με όλους». Γιατί ορισμένοι δεν έχουν πρόβλημα να ταυτίζουν την κεντροαριστερά με νεοφιλελεύθερες στρατηγικές, με φυσικό αποτέλεσμα τη συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια της «Δράσης». Και άλλοι, στην προσπάθειά τους να υπερασπίσουν το ΠΑΣΟΚ, υπερασπίστηκαν με τέτοιο πάθος όλες τις πτυχές του μνημονίου, ώστε πρέπει να αισθάνονται άβολα τώρα που ακούνε τον Βαγγέλη Βενιζέλο να επαναλαμβάνει αυτολεξεί την πρόταση του Κουβέλη για «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο». Άλλες φορές χρησιμοποιεί τον όρο «απεμπλοκή». Έχει πλούσιο λεξιλόγιο για να πει με άλλα λόγια το ίδιο πράγμα.
Το ερώτημα προς αυτούς τους φίλους και συντρόφους είναι, γιατί δεν καταγγέλλουν τώρα τον «εκλογικό καιροσκοπισμό» του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με λιγότερο – έστω – πάθος από εκείνο που χρησιμοποίησαν κατά του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Επίσης, όταν εμείς λέγαμε ότι μια πιθανή νίκη του Ολάντ θα δώσει σοβαρό περιθώριο για επαναδιαπραγμάτευση αρνητικών πτυχών του μνημονίου, μας έλεγαν ότι «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» και ότι «επιστρατεύετε την Ευρώπη για να αποφύγετε το εσωτερικό πρόβλημα». Πρέπει να βρουν το θάρρος να παραδεχθούν ότι έπεσαν έξω, ότι η εσωτερική υπαρκτή διάσταση του προβλήματος είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διεθνή πτυχή.
Πρέπει επίσης να αισθάνονται άβολα όταν ακούνε την επιχειρηματολογία των Ολάντ – Σαρκοζί . Η ομοιότητα της επιχειρηματολογίας τους με τους μονόδρομους του απερχόμενου Γάλλου Προέδρου, είναι παραπάνω από εμφανής. Αν αυτή ήταν η επικρατούσα στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς συλλογιστική, αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ να προτείνει άλλο δρόμο, τότε ένας ολόκληρος κόσμος από αριστερούς πολίτες δεν θα είχε άλλη διέξοδο από την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό το θεωρούν κάποιοι άνευ σημασίας, κάνουν λάθος. Αν δεν υπάρχει πρόταση διεξόδου ανάμεσα στην παθητική αποδοχή του μνημονίου και την πρόταση για στάση πληρωμών που δημιουργεί πτωχευτικό γεγονός και επιστροφή στη δραχμή, τότε πολλοί συμπολίτες μας που είδαν τη ζωή τους να αναποδογυρίζεται, θα επέλεγαν το δεύτερο δρόμο.
Να προσθέσω επίσης ένα επιχείρημα για τους ψηφοφόρους εκείνους του ΠΑΣΟΚ που επιθυμούν τη συγκρότηση μιας νέας κεντροαριστεράς. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα ανανέωσης και στο ΠΑΣΟΚ. Θα ωθήσει αυτόν το χώρο να απαγκιστρωθεί από το μνημόνιο και να ανανεώσει πρόσωπα και πολιτικές. Έτσι θα χτίσουμε αύριο από κοινού – και με άλλους πολλούς βέβαια – τη νέα, προοδευτική πλειοψηφία. Αν ενισχυθεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ, οι πανίσχυρες δυνάμεις αδράνειας που υπάρχουν βαθιά μέσα του – και με τις οποίες μέχρι στιγμής συμβιβάζεται ο Βενιζέλος – θα φρενάρουν κάθε προοδευτική εξέλιξη. Από όποια πλευρά λοιπόν και αν το δούμε, η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ συμφέρει.
Όχι βέβαια επειδή όλα εκεί πάνε πρίμα. Ξέρουμε λάθη, προγραμματικές αδυναμίες, άστοχες επιλογές προσώπων, δισταγμούς στην τελική διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης για κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Όμως, παρ’ όλα αυτά, τελικά η ΔΗΜΑΡ κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να καταστεί πολιτική δύναμη με μέγεθος που ούτε στο όνειρό του δεν είχε δει ο πολιτικός της γεννήτορας. Και κυρίως, αποτελεί χώρο συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον αστερισμό του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού εκσυγχρονισμού. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω από την εμπειρία μου στην εκλογική επιτροπή ότι παρά τα προβλήματα, τελικά, μέσα από το διάλογο είναι διατεθειμένα τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ να ακούσουν και αν πειστούν, να μετακινηθούν. Είναι μια τεράστια διαφορά από τους άλλους χώρους. Αρκεί βέβαια να μην πυροβολούμε με κάθε ευκαιρία τον πιανίστα, αλλά να τον βοηθάμε. Και βεβαίως να ακούμε κι εμείς. Για το σήμερα, λοιπόν, και κυρίως για το αύριο του τόπου και της κεντροαριστεράς, ρίχνουμε αποφασιστικά κριτική ψήφο στη ΔΗΜΑΡ.