Εκλογές η Τουρκία έχει το 2023.
Ο Τ. Ερντογάν θέλει όλο αυτό το διάστημα στη διάθεσή του για να αλλάξει υπέρ του τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα που δείχνουν δύσκολη την επανεκλογή του.
Αυτή είναι η μία και δυστυχώς όχι η σημαντικότερη όψη των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.
Στην Ανατολική Μεσόγειο το γεωπολιτικό παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων παγκόσμιων παικτών στον χώρο των ορυκτών καυσίμων, που προφανώς δεν συζητάνε το ενδεχόμενο μιας Τουρκίας ρυθμιστή των συμφερόντων τους στην περιοχή.
Μέχρι να υπάρξει, μέσω διαλόγου, πλήρης ρύθμιση των ΑΟΖ όλων των κρατών της περιοχής τα ενεργειακά αποθέματα δεν πρόκειται να εξορυχθούν.
Κοινό συμφέρον λοιπόν κρατών και μεγαθηρίων της εξόρυξης είναι η έναρξη διαλόγου που θα καταλήξει σε κοινής αποδοχής οριοθέτηση των ΑΟΖ.
Η Τουρκία όμως δεν είναι απλά το μοναδικό εμπόδιο αλλά πλέον ένα κράτος τρομοκράτης, με ένα πολιτικό σύστημα και μία κοινωνία εγκλωβισμένη πια από έναν έξαλλο ισλαμιστή στην ιδέα αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδέα την οποία χρησιμοποιεί για να εδραιώσει στην Μεσόγειο (με κάθε μέσον) ένα θεοκρατικό καθεστώς, με ολέθριες συνέπειες για ολόκληρη την Ευρώπη, ένα καθεστώς που θα ανατρέψει κάθε είδους στρατηγική ισορροπία στην περιοχή.
Ας μη γελιέται κανείς πια σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο Ερντογάν έχει τη στήριξη και την ενθάρρυνση των δικτατορικών καθεστώτων της Ρωσίας και του Ιράν και δυστυχώς και του Τράμπ, ενός Αμερικανού Προέδρου δικτατορικών αντιλήψεων.
Προσθέτοντας σε αυτά την διστακτική και επαμφοτερίζουσα στάση της Ευρώπης εκτιμά ότι βρίσκεται μπροστά σε μία ανεπανάληπτη ιστορική ευκαιρία να προωθήσει το σχέδιό του.
Η Ευρώπη δεν φαίνεται να αξιολογεί την σύμπτωση επιδιώξεων Πούτιν, Ρουχανί και Ερντογάν για αποδυνάμωση ή ακόμα και διάλυσή της, ούτε αυτές φαίνεται να περνούν στον αντιληπτικό ορίζοντα του Αμερικανού Προέδρου αρνητικά.
Την εικόνα περιπλέκει ακόμα περισσότερο η Γερμανία με μία ναρκισσευόμενη πολιτική ελίτ, παραπαίουσα μεταξύ της επείγουσας ανάγκης να σταματήσει αποφασιστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση τα σχέδια του «άξονα του κακού», Ρωσίας-Ιράν-Τουρκίας και του «πειρασμού» να αναδειχθεί μόνη της σε κυρίαρχη δύναμη της περιοχής σε μία αποδυναμωμένη Ε.Ε.
Ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος δεν αξιολογεί το μέγεθος του κινδύνου από μία επικυριαρχική στρατιωτικοπολιτική παρουσία μιας εξισλαμισμένης Τουρκίας για κράτη όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη αλλά και τα υπόλοιπα κράτη της Μεσογειακής Αφρικής, ακόμα και για το Ισραήλ.
Οι αυστηρές οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις της ΕΕ καθώς και η έμπρακτη απόδειξη στρατιωτικής συνδρομής της σε Ελλάδα και Κύπρο σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης, έχουν ήδη αργήσει τόσο ώστε, να έχουν επιτρέψει στον ισλαμιστή δικτάτορα να οδηγεί σε πολεμική σύγκρουση στο Αιγαίο, ματαιώνοντας για πολλά χρόνια κάθε ελπίδα διαλόγου αλλά και προόδου και ευημερίας.
Το χάος, στο οποίο είπε προχτές ότι δήθεν η Ελλάδα οδηγεί τον εαυτό της, δεν είναι παρά το σχέδιό του να υλοποιήσει το ισλαμικό/οθωμανικό όνειρο διάλυσης της Ευρώπης, αναδεικνυόμενος σε παγκόσμιο ηγέτη του σουνιτισμού.
Δεν είναι καθόλου παράλογο να αρχίσει την κλιμάκωση των σχεδίων του με μία στρατιωτική εμπλοκή που θα την εξελίξει σε προσπάθεια ακρωτηριασμού της ελληνικής επικράτειας, γνωρίζοντας ότι αυτή θα πυροδοτήσει διαλυτικές τάσεις και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει σε διπλωματικό επίπεδο τίποτα περισσότερο από το να θέτει με ακόμα πιο έντονο τρόπο την ΕΕ προ των ευθυνών της.
Το κάνει καθημερινά.
Αν η γερμανική προεδρία και γενικότερα η γερμανική στάση προς την Τουρκία δεν αλλάξει άρδην, η ευθύνη της για την συνέχιση και τα αποτελέσματα της Τουρκικής επιθετικότητας θα είναι ανυπολόγιστη.
Είναι ώρα μέγιστης πατριωτικής ευθύνης για τις δικές μας πολιτικές δυνάμεις, πράγμα που κάνει τουλάχιστον ακατανόητο αν όχι επικίνδυνο το ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ στην κύρωση της συμφωνίας με την Αίγυπτο.
Στον Έβρο, στo πρώτο κύμα της πανδημίας και στα πρώτα μέτρα αντιμετώπισης της μεγάλης (και παγκόσμιας) οικονομικής κρίσης, πόνταρε στην αποτυχία της κυβέρνησης.
Τις κρίσιμες αυτές ώρες θα κάνουν το ίδιο;