Το θέμα της αντιμετώπισης της ΧΑ και οι απόψεις για τον τρόπο εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση είναι δύο διαφορετικά και διακριτά θέματα. Δεν ταυτίζονται, χωρίς όμως να είναι και εντελώς αυτόνομα, καθώς οι κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης ασκούν παντού μια γενική επιρροή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «κατά μέτωπο» επίθεση της κυβέρνησης με όλα τα νόμιμα μέσα κατά των «ταγμάτων ασφαλείας» και η επιχείρηση εξουδετέρωσης των παρακρατικών «θυλάκων» στο κράτος είναι ένα θετικό βήμα, παρότι υπήρξε μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση… Η αιτία της «καθυστέρησης» ήταν πολιτική, καθώς το Μαξίμου ήταν εγκλωβισμένο σε μια «ατζέντα» ενσωμάτωσης και αφομοίωσης της «σοβαρής ΧΑ». Η δολοφονία του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα άλλαξε τα δεδομένα άρδην.
Ομως το «θετικό βήμα» της κυβέρνησης έμεινε «ημιτελές», καθώς δεν συνοδεύτηκε από πρωτοβουλίες πολιτικής συνεννόησης όλων των δημοκρατικών κομμάτων, για την αντιμετώπιση των ναζιστικών «ταγμάτων ασφαλείας», ανεξαρτήτως ευρύτερων πολιτικών διαφορών, που έχουν τουλάχιστον σχετική αυτονομία. Φοβούμαι ότι το πρόβλημα αυτό θα το βρούμε μπροστά μας…
Ετσι η ηγεσία της ΝΔ, αστόχαστα, θεωρεί αποκλειστικά δικό της πεδίο πολιτικών χειρισμών την αντιμετώπιση της ΧΑ, με επιδίωξη να δημιουργήσει στο προσεχές μέλλον «ωφελήματα» και εκλογικό δίλημμα «σταθερότητας και ασφάλειας» έναντι της αντιπολίτευσης. Εξ ου και η επιμονή ακόμα και τώρα στη «θεωρία των άκρων»…
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τους «ταράξει στη νομιμότητα» και τη δημοκρατία, συγχέει πολιτικά το αναγκαίο «αντιφασιστικό μέτωπο», με τις «αντιμνημονιακές» θέσεις του, θέτοντας την κυβέρνηση περίπου στο… άλλο άκρο (!), θυμίζοντας «θεωρίες και λάθη» της «εποχής του ?30»…
Τα επισημαίνουμε αυτά γιατί, εκτός από τη δικαστική αντιμετώπιση της ΧΑ, θα χρειασθεί και πολιτική. Και ως προς αυτό το θέμα, υπάρχουν ήδη ελλείμματα και στρεβλώσεις. Και κάτι ακόμα: Λειτουργεί επιβαρυντικά μία «καρικατούρα διπολισμού», τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται ευρύτερες συνεργασίες και συναινέσεις.
Τέλος, μιλώντας για τη ΧΑ, δεν πρέπει να χάνουμε από μπροστά μας το ευρύτερο πεδίο της συγκυρίας.
Πρώτον, η τρόικα δεν φαίνεται να έχει διάθεση «χαλάρωσης» του προγράμματος και διευκόλυνσης της κυβέρνησης, ούτε για «μέτρα» που έχουν αποδεδειγμένα ανεπιτυχή αποτελέσματα. Ενώ από την άλλη δείχνουν… συγκρατημένη αισιοδοξία στο κυβερνητικό «success story», καθώς ξέρουν, τουλάχιστον, να διαβάζουν στοιχεία.
Δεύτερον, η «σταθερότητα» της χώρας κινείται στην «κόψη του ξυραφιού», λόγω ανεργίας, υπερφορολόγησης και ελλιπούς χρηματοδότησης της οικονομίας.
Και τρίτον, η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσω ενός «απεργιακού κύματος» να δημιουργήσει όρους ανατροπής της κυβέρνησης δια της πολιτικοποίησης της δεδομένης λαϊκής δυσαρέσκειας, δεν «εστέφθη» με επιτυχία.
Η «δυσαρέσκεια» αντιρροπίζεται από τον «φόβο» για τις εξελίξεις. Αρα πιο χρήσιμο από διάφορα πολιτικά «ραντεβού έντασης στα τυφλά» είναι οι πειστικές και ρεαλιστικές θέσεις…
Συμπερασματικά, όλα αυτά μαζί, συν τη ΧΑ, διαμορφώνουν, παρά τη φαινομενική δημοσκοπική ακινησία, ένα εξαιρετικά ευμετάβολο πολιτικό περιβάλλον, ανοιχτό σε πολλά ενδεχόμενα εξελίξεων…