Αυτό γράφεται δύο μέρες πριν γίνει γνωστή η κατάληξη του δράματος. Είναι, όμως, ήδη γνωστό το κόστος της πεντάχρονης διαχείρισης από τις κυβερνήσεις μας. Είναι τόσο οικονομικό όσο και εθνικό ως ακραία δυσφήμηση της χώρας και του λαού της. Η δυσφήμηση, στο πρόσωπο των «ηγετών» μας, ειδικά τους τελευταίους πέντε μήνες, αδικεί την τεράστια προσπάθεια, οικονομική και σε όρους αυτογνωσίας, του λαού κατά την πενταετία 2010-2014.
Το όφελος από την κατάληξη του δράματος δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομικό. Κύρια θα πρέπει να είναι πολιτικό, ψυχολογικό και πολιτισμικό. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι μόνο τα πρόσωπα που πρέπει να ηττηθούν, αλλά κυρίως η νοοτροπία που μας βασανίζει δεκαετίες τώρα. Η «ιδέα» ότι όλοι «μας χρωστούν» γιατί κάποιοι δεν μας άφησαν να γευτούμε τον «παράδεισο» το 1949. Η «αντίληψη» που επέβαλε η έκβαση του Εμφυλίου πήρε φαντασιακές διαστάσεις ναρκώνοντας τα δημιουργικά ένστικτα του λαού μας. Ως νοοτροπία έγινε άλλοθι για κλεπτοκρατικές ομάδες σε όλες τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις.
Ως «προστάτες» έναντι του κομμουνισμού στην πρώτη δεκαπενταετία, «πατριώτες» στη δικτατορία και «λαϊκοί αγωνιστές» μετά το 1981. Μετεμφυλιακά, εθνοκαπηλία και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς συνδυάστηκαν με «αγώνες» για δικαιώματα, αλλά ποτέ με υποχρεώσεις. Τελικά κατέληξαν σε εθνικό ακρωτηριασμό και ατομικό δημιουργικό ευνουχισμό. Είναι αρκετοί που μιλούν τώρα για «Νέο Διχασμό». Η επιχειρηματολογία περιέχει αλήθειες, αλλά και ένα βασικό σφάλμα. Ο Διχασμός δεν είναι τωρινός. Εγινε πριν από 70 χρόνια και ακόμη δεν… ξεχάστηκε. Απλώς αναβίωσε με την κρίση, καθώς η μία πλευρά ζητά… «εκδίκηση» και «δικαίωση». Η επιχειρηματολογία του Εμφυλίου είναι ξανά στο προσκήνιο, αφού οι αντίπαλοι είναι τώρα «δωσίλογοι και γερμανοτσολιάδες».
Αν δεν ηττηθεί κατά κράτος, ανοικτά και συνειδητά η νοοτροπία ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, αλλά μόνο δικαιώματα, η Ελλάδα δεν θα σωθεί. Ο κισσός του μίσους που πότισαν τα ποτάμια αίματος και απειλεί να πνίξει άλλη μία γενιά δεν θα ξεριζωθεί εύκολα. Για τον λόγο αυτόν οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν μετά την κρίση έχουν πολύ δύσκολο έργο. Η αρρώστια του λαϊκισμού έχει πολλούς «πατεράδες», βαθιές ρίζες και δεν θεραπεύεται εύκολα. Ας ελπίσουμε ότι ο πόνος της πενταετίας θα είναι διδακτικός και δημιουργικός. Αναγεννητικές δυνάμεις παρουσιάστηκαν ήδη, που συνδυάζουν στέρεα γνώση της πολιτικής πραγματικότητας, ιδεολογική συγκρότηση και τεχνική επάρκεια. Πάνω απ’ όλα, πολιτική εντιμότητα και ηθική ακεραιότητα. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι.