Στη δημοκρατία, τα κόμματα προτείνουν για να αλλάξουν τον κόσμο… Αντ’ αυτού συνθηματολογούν και κραυγάζουν μήπως καλύψουν τις κραυγές των άλλων. Είναι αρκετό; Οι οικονομικοί-κοινωνικοί-πολιτικοί σχηματισμοί συγκροτούνται από δομές, θεσμούς και ιδεολογία. Δομές είναι ο τρόπος που συναρθρώνονται οι θεσμοί. Θεσμοί είναι σύνολα κανόνων επιμέρους λειτουργιών. Ιδεολογία είναι φιλοσοφικές αρχές περί τις οποίες αναπτύσσονται συμπεριφορές πολιτών και επιχειρήσεων, της κοινωνίας και των πολιτικών.
Θεσμοί είναι το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση. Η σχέση μεταξύ τους περιγράφεται από τη δομή του πολιτικού μας συστήματος. Η συμπεριφορά των πολιτικών απεικονίζει την ιδεολογία. Την επιμέρους ιδεολογία που έχει ο καθένας, όσο και τη συλλογική ιδεολογία που χαρακτηρίζει σχεδόν όλους μας που είναι η «υποδόρια», η κυρίαρχη ιδεολογία. Θεσμοί είναι οι τράπεζες και το χρηματιστήριο. Ο τρόπος που σχετίζονται μεταξύ τους περιγράφεται από τη δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο τρόπος που οι πολίτες «επιχειρούν» σε αυτούς τους θεσμούς περιγράφει την ιδεολογία.
Κάπως έτσι αναλύονται τα συστήματα που συγκροτούν τον ελληνικό σχηματισμό. Το πολιτικό, το χρηματοπιστωτικό, το κοινωνικό κ.λπ. Στην Ελλάδα, το όλον αυτών των συστημάτων όσο και η ιδεολογία -οι συμπεριφορές που επενδύονται σε αυτά και τα λειτουργούν- περιήλθαν σε κρίση. Αποκαλύφθηκε η σύμπραξή τους στη δημιουργία της δυσμορφίας και του στρεβλού περιεχομένου του σύγχρονου ελληνικού σχηματισμού αλλά και των σαθρών βάσεων της ποιότητας ζωής που εξασφάλιζαν. Η κρίση είναι ολιστική. Αφορά το όλον εξίσου με το κάθε μερικό. Είναι κρίση και δομών, και θεσμών, και ιδεολογίας. Η επιλογή των κομμάτων να ευαγγελίζονται «αλλαγή» επικεντρώνοντας επιδερμικά και με κραυγές σε επιμέρους ενότητες του όλου είναι λάθος. Η συνθηματολογική αλλαγή μεμονωμένων στοιχείων όπως… η «κακή» συμπεριφορά των «Νεοελλήνων», ή «κάποιοι» θεσμοί, ή το «σύστημα» γενικώς, είναι ατελής διαδικασία.
Η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί αλλαγές στο σύνολο των επιμέρους στοιχείων που συναπαρτίζουν το όλο. Με γνώση και προτάσεις. Αυτή είναι η ευθύνη του πολιτικού συστήματος. Η αδυναμία ανταπόκρισης έναντι αυτής καταλήγει στην τρέχουσα και επιδεινούμενη κρίση της σχέσης του με τους πολίτες.
Οταν ο κόσμος απαιτεί την αλλαγή, τα κόμματα δεν ξέρουν πώς αλλάζει ο κόσμος. Συνθηματολογίες και κραυγές δεν αρκούν…