στον Ούρμπινεκ
«που ήταν περίπου 3 χρονών, που είχε γεννηθεί στο Άουσβιτς και που δεν είχε δει ποτέ του δέντρο∙ ο Ούρμπινεκ που είχε αγωνιστεί σαν άντρας μέχρι την τελευταία του πνοή για να εξασφαλίσει την είσοδό του στον κόσμο των ανθρώπων, από τον οποίο μια κτηνώδης δύναμη τον είχε εξορίσει∙ ο Ούρμπινεκ, ο χωρίς όνομα, που το μικροσκοπικό του μπράτσο είχε σημαδευτεί κι αυτό από το τατουάζ του Άουσβιτς∙ ο Ούρμπινεκ πέθανε τις πρώτες μέρες του Μάρτη του 1945, ελεύθερος αλλά όχι λυτρωμένος. Δεν μενει τίποτα από αυτόν. Ο Ούρμπινεκ κατέθεσε τη μαρτυρία του μέσα από τις λέξεις» τού Πρίμο Λέβι, Η Ανακωχή, μτφ. Ζ. Σαμουήλ, Αθήνα 1997, σελ. 26.
Με ξενίζει η φάρα μας όλων που μιλάμε, κι εμείς κι οι αντίπαλοί μας, και οι αντίπαλοι των αντιπάλων μας για Πρόνοια, Δίκαιο, Υγεία, έτσι, άνοιαστα, άσκεφτα, συνήθως χωρίς προγραμματικό λόγο, κι αν προσθέτουμε και προγραμματικές προτάσεις το κάνουμε «καθωσπρέπει» ή τελοσπάντων «όπως αρμόζει στην πλειοψηφία», των δυνατών, των υγιών, των εχόντων, των νοικοκυραίων; Είμαστε φιλάνθρωποι! ανθρωπιστές είμαστε; Δημοκράτες;
Γιατί ανθρωπισμός ή έστω δημοκρατική ηθική θα σήμαινε ΕΔΩ στην ΕΛΛΑΔΑ να μιλήσουμε πέρα από χρονοτριβές για
−την ανυπαρξία κρατικών δομών στήριξης των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας,
−την ασέλγεια του κράτους στην παιδική ηλικία,
−την ανερυθρίαστη ανικανότητα και ανοργανωσιά των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών, που συνήθως αντικαθίστανται από τη σήραγγα της γνωστής συμπαθεστάτης vrisko-δημοσιογράφου (καλά δεν ντρέπεται κανείς σε αυτήν τη χώρα; στον αποτρόπαιο βρασμό παιδιού ή τις εξαφανίσεις και τις κακοποιήσεις ανηλίκων οι κοινοβουλευτικοί μας πόσο ελέγχουν τους υπουργούς; Για αυτό ακόμη θα τη νοσταλγώ τη Στέλλα την Αλφιέρη),
−την επί του πρακτέου αδιαφορία για το trafficking και το βιασμό,
−την παντελή υποβάθμιση της ψυχικής υγείας (στην Ελλάδα δύσκολα εκδημεί κανείς αβοήθητος από καρκίνο ή καρδιαγγειακό νόσημα, εύκολα όμως αυτοκτονεί αβοήθητος από ιδεαναγκασμούς, ψυχώσεις, θυματοποίηση κ.τ.τ.),
−την ανυπόστατη για τους αδύναμους οδοντιατρική περίθαλψη (στη χώρα μας η ταξική διαφοροποίηση παραπέμπει στη «δωρεά του υποζυγίου» και το σχετικό ρητόν, στα δόντια. Ποια η ποιότητα ζωής ενός πενηντάχρονου χωρίς δόντια, ποια η αυτοκεκτίμησή του, πώς εντάσσεται στην κοινωνία των πολλών μας; Ψιλά γράμματα για την αριστερά μας και τη δεξιά μας),
−την κατάφωρη παραβίαση των νόμων για τη σχολική διαρροή με υπεύθυνους εισαγγελείς και τη διοίκηση της εκπαίδευσης (με την ανοχή και συγκάλυψη ΟΤΑ και των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ),
−τη σχολική ανισότητα και το ρατσισμό σε όλες τις εκφάνσεις της κρατικής λειτουργίας,
−το ανυπολόγιστο άχθος που φέρουν κορίτσια (και αγόρια), γιατί χάρηκαν τον έρωτα αλλά διασύρονται εν δικτύω,
−την ταφόπλακα στα παιδιά με αναπηρίες ή υστέρηση ή αυτισμό ή.. ή.. ή.. όταν χάνουν τους γονείς τους [ή το μαρτύριο για αδέλφια, νύφες, γαμπρούς και ανίψια, ειδικά όταν αυτοί/ές στερούνται τις απολαβές ενός Ροκερφέλερ],
−το Γολγοθά των οροθετικών ή με εξαρτήσεις ατόμων (και των αγαπημένων τους),
−τις εκατόμβες που προκαλεί η υποκρισία τής μη πλήρους αποποινικοποίησης όπως επίσης της μη ευρείας και δωρεάν χορήγησης ψυχοτρόπων ουσιών από το ΕΣΥ,
−τις νοτιοβαλκανικές μας φαβέλες,
−τα υποσιτισμένα παιδιά και τους ανήμπορους, μόνους, ρακοσυλλέκτες ηλικιωμένους.
Έτσι αισθάνομαι την πολιτική, drama queen, όχι από άργιλλο μορφή χωρίς μορφή, ένα Γκόλεμ.