Στο περίφημο έργο του ‘Κράτος κι Επανάσταση’ ο Β. Ι. Λένιν εξηγεί στους αναρχικούς της εποχής και σχεδόν συντρόφους του, ότι είναι κατά της έννοιας του γνωστού ως τότε κράτους, όπως σχεδόν κι αυτοί.
Σε άλλο σημείο εξηγεί το πως οι πολίτες θα χωρίζουν δύο που μαλώνουν και πως με τον τρόπο αυτό δεν απαιτείται αστυνομία, κρατικός μηχανισμός, δυνάμεις καταστολής, γραφειοκρατία.
Όμως η σταλινική επικράτηση εν συνεχεία, ανατρέπει και μεταβάλλει αυτή την πολιτική στο αντίθετο της. Ένα τερατώδες και τυραννικό, πανίσχυρο κράτος με μηχανισμούς καταστολής. Ενδεικτικά: Οι εργαζόμενοι δεν επιτρέπεται να μην πάνε στην δουλειά που καθόρισε γι’ αυτούς το κόμμα και το κράτος. Φαγητό παίρνουν με το δελτίο. Περιουσία δεν δικαιούνται να έχουν παρά μόνο τα είδη χρήσης: αυτοκίνητο (της κακιάς ώρας), ψυγείο, πλυντήριο και τέτοια. Τα διαμερίσματα δεν είναι δικά τους αλλά τους παραχωρούνται για να διαμένουν (7 νομά σ’ ένα δωμά!). Για να μεταβούν στο διπλανό χωριό χρειάζεται ειδική άδεια. Και άλλα πολλά. Οι πολίτες δηλαδή ήταν ένα είδος δουλοπάροικων.
Έτσι λοιπόν όσο αναφορά την αριστερά η οποία ήταν κατά του κράτους, μετακύλησε εν συνεχεία, όχι υπέρ του κράτους αλλά υπέρ του ‘σοσιαλιστικού κράτους’ και κατάληξε σήμερα να είναι υπέρ του κάθε κράτους όσο φαύλο και σιχαμερό και να είναι.
Από την άλλη οι αυτού του είδους ιδεολογικές ολισθήσεις και αντιμεταθέσεις οδηγούν σε πολιτικές απάτης με ενδεχόμενο δόλο. Και επηρεάζουν από κει και πέρα όλο το ηπειρωτικό πολιτικό σύστημα. Δεξιά και κεντρώα κόμματα εμφανίζονται να υιοθετούν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως οργανωτική φόρμα. Μεταλλαγές οδηγούν στην ίδρυση του φασισμού και του ναζισμού. Τα μεταλλαγμένα επιβάλλουν στους λαούς έναν παγκόσμιο πόλεμο και τοπικές συγκρούσεις μέχρι και σήμερα.
Η πολιτική ανωμαλία στη χώρα μας, ο εμφύλιος, το μετεμφυλιακό καθεστώς, η χούντα κι η μεταπολίτευση δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τις υπάρχουσες, κλασσικές πλέον, ιδεολογικο-πολιτικές απάτες κι αναστροφές. Ο πιο μισητός εχθρός των Φιλελευθέρων, η Δεξιά εμφανίζεται ως ‘φιλελεύθερη’. Η Ένωση Κέντρου κι άλλες κεντρώες δυνάμεις καταρρέουν και στην θέση τους εμφανίζεται ένα τριτοκοσμικό ευρωχουσεϊνικό μόρφωμα, το ΠΑΣΟΚ. Στην Αριστερά εκτός από το καθαρά σταλινικό ΚΚΕ, οι λοιπές αριστερές δυνάμεις αφού απομακρύνονται από το αποτυχημένο πείραμα του ‘ευρωκομμουνισμού’, προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε νεοσταλινικές λογικές, με αποκορύφωση τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των αντιδημοκρατικών δυνάμεων είναι ο κρατισμός. Όχι όμως ο δουλοκτητικός σταλινικός κρατισμός αλλά ένας καινούργιος. Ο πελατειακός κρατισμός.
Το κράτος της δεξιάς, του Μεταξά, των δοσίλογων, του αδελφοκτόνου σπαραγμού, της δικτατορίας και της νεομεταξικής δεξιάς της μεταπολίτευσης.
Εν συνεχεία του ΠΑΣΟΚ. Το κομματικό κράτος του Αντρέα, των διορισμών και του βολέματος των ημετέρων ψηφοφόρων κι οπαδών. Το κράτος της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος.
Κι υπερασπιστής του στέμματος όλων αυτών, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα πλέον δεν μιλάμε για ΕΝΑ κομματικό κράτος αλλά για δυόμιση.
Ένα της δεξιά που έμεινε αλώβητο. Ένα του ΠΑΣΟΚ που στήθηκε δίπλα του. Και μισό με κάποιους αριστερούς με ‘δόντι’ για να μην κλαίγονται κι αυτοί.
Το σημερινό νεοελληνικό κράτος έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
– Υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα με οργανισμούς κι υπηρεσίες ‘μαϊμού’ που φτιάχτηκαν για την ‘τακτοποίηση’ ημετέρων.
– Με εκατοντάδες χιλιάδες απασχολούμενους που έχουν προσληφθεί με διάφορους πελατειακούς μηχανισμούς και μεθοδεύσεις όπως τα ‘αντικειμενικά κριτήρια’, το ΑΣΕΠ κι άλλες τέτοιες φάμπρικες πελατειακών προσλήψεων.
– Με λειτουργικότητα διαδικασιών προσκόμισης και διακίνησης ‘δικαιολογητικών’ και απαγορεύσεις μέσω νομοθεσίας εκτεταμένων και καταχρηστικών απαιτήσεων αδειοδότησης. Μία λειτουργικότητα η οποία έχει σαν τελικό αποτέλεσμα να ανακόπτει την δημιουργική δραστηριότητα των πολιτών.
– Με ‘ιδιωτικό τομέα’ που έχει τρεις άξονες.
- Τις λεγόμενες ξένες επενδύσεις. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί: Πολυεθνικές που έρχονται να λεηλατήσουν τη χώρα αφού έχουν εξαγοράσει τους ευεπίφορους προς τούτο έλληνες πολιτικούς.
- Τη ίδρυση και λειτουργία μεγάλων ντόπιων ομίλων από αχυρανθρώπους που τυχαίνει να είναι φίλοι, συγγενείς και κομματικά ομόσταυλοι των κατά περιόδους πρωθυπουργών, υπουργών, δημάρχων και βουλευτών. Με την μη φειδωλή χρηματοδότηση τους από τις κρατικές τράπεζες. Για την δημιουργία παρασιτικών κυρίως επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, γνωστών και με το παρατσούκλι ‘οι φούσκες του χρηματιστηρίου’.
- Οι όσες υπάρχουν ακόμη μεγάλες, μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις από τον πρωτογενή τομές, τη μεταποίηση και το εμπόριο. Και οι οποίες αποτελούν το ιερό δισκοπότηρο αλλά το υποζύγιο των εκάστοτε πολιτικών των νεοελληνικών καθεστώτων. Των χρημάτων που λεηλατούν για τους ίδιους αλλά και για την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, μία από τις δύο βασικές πηγές. Η άλλη βέβαια είναι τα ‘πακέτα βοήθειας’ από το εξωτερικό. Δωρεάν στην αρχή, δανεικά αργότερα.
Αν θεωρήσουμε την μαρξιστική έννοια του καπιταλισμού -αν και μη παραδεκτή από πολλούς-, ως την σύμφυση του κεφαλαίου με την εξουσία. Τότε με δεδομένο ότι στη χώρα αυτή δεν υπάρχει νορμάλ αστική τάξη αλλά λούμπεν αστική τάξη -μιας κι αυτή αποτελείται από καταχραστές του δημοσίου χρήματος, με τις ‘μιλημένες’ κρατικές προμήθειες, τις ‘μίζες’ και τα χαριστικά δάνεια στους ‘δικούς’-, τότε λοιπόν έχουμε λούμπεν καπιταλισμό.
Επίσης στο πολιτικό-ιδεολογικό εποικοδόμημα αντιστοίχως έχουμε μια παραγωγή ξύλινων και παραπλανητικών ιδεολογημάτων πραγματικά εντυπωσιακή, αν δεν λάβουμε υπόψη πως όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί ασχολούνται με αυτά κι όχι με την αληθινή δημοκρατική διαπαιδαγώγηση του λαού και την υγιή παραγωγική συγκρότηση της κοινωνίας.
Μία από τις πολλές ιδεολογικές διαστροφές του σταλινισμού και νεοσταλινισμού είναι ότι η ελεύθερη οικονομία ταυτίζεται με τον καπιταλισμό. Είναι πλέον σαφές ότι η ελεύθερη οικονομία και ο καπιταλισμός όχι απλώς δεν ταυτίζονται αλλά είναι έννοιες αντιθετικές.