Μετά την ανακοίνωση της σπάνιας την τελευταία περίοδο προκήρυξης νέων εκλογών, άνοιξα την  τηλεόραση για μια ενημέρωση όσον αφορά τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών.

Ομολογώ ότι τα τελευταία χρονιά το κάνω σπάνια και επιλεκτικά. Αυτή τη φορά έκανα και κάτι άλλο. Έκλεισα τη φωνή και άρχισα να μελετώ τι κινήσεις και τις αντιδράσεις τους.

Η εντύπωση που μου δόθηκε  ήταν ότι είναι κούφιοι άνθρωποι χωρίς πραγματική συγκρότηση όχι μόνο πολιτική, αλλά  και παραγεμισμένοι άνθρωποι από αλαζονεία και τη βεβαιότητα της σωστή επιλογής των πράξεων τους <που σκύβουνε μαζί καύκαλα μ ‘άχερα γεμάτα.>

Κι αναρωτήθηκα η ποιότητα τους είναι το αίτιο της κρίσης που περνάμε η το αποτέλεσμα?

Δυστυχώς αν αναλογισθεί κάνεις την αλληλουχία των γεγονότων η  ευθύνη  πρέπει να επιμερισθεί  κυρίως στους κατοίκους αυτής της έρημης πια  χώρας.

Κατοίκους που λίγοι από αυτούς(κι όμως υπάρχουν και τέτοιοι) κατάφεραν να αποκτήσουν τον αρχαιοελληνικό τίτλο τιμής του Έλληνα  Πολίτη.

Η αλληλουχία των γεγονότων δείχνει ότι το ιδιόμορφο πολίτευμα που συγκροτήθηκε μετά την μεταπολίτευση σίγουρα το καλύτερο ποιοτικά μεταπολεμικά και το οποίο χαρακτηρίσθηκε δημοκρατικό, απείχε παρασάγγας από μια αστική δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Αναλογικά και συγκριτικά πολύ κατώτερo από άλλες μορφές κοινοβουλευτικού πολιτεύματος που βίωσε η χώρα έστω για σύντομες περιόδους, προπολεμικά.

Η επιβίωση του όμως για μια 40ετια δείχνει ότι είχε σταθερή διαχρονικά κοινωνική βάση και υποστήριξη.

Δεν θα αναφέρω αναλυτικά τα χαρακτηριστικά αυτού του πολιτεύματος που ένα από τα θετικά του ήταν η ελευθερία  άποψης και  γνώμης κάτι που όμως δεν είναι αρκετό για να χαρακτηρίσει κανείς  μια συγκροτημένη παραγωγική και δημοκρατική  κοινωνία.

Η επικυριαρχία των αρνητικών πτυχών σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πολιτικής δραστηριότητας προσδιόριζε και την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του.

Ένα ανάμικτο σύστημα που οικονομικά στηρίζονταν στον πρωτογενή τομέα, στη  μεταποίηση και  τον τουρισμό αλλά στο εποικοδόμημα κυριαρχούσαν πέρα από ένα άρωμα  δημοκρατικών ελευθεριών, οι πατερναλιστικές δομές η , οικογενειοκρατία, ο κορπορατισμο,ς η έλλειψη αξιών και ελέγχου, η φεουδαλική αντίληψη περί εξουσίας ο θρησκευτικός αναχρονισμός, η διαφθορά.

Στην περίοδο μονήρους πορείας  της χώρας μέχρι την δεκαετία του 80, το σύστημα επιβίωνε χωρίς την ανάγκη απολογισμού σε κανέναν εκτός αυτής, για την λειτουργία του.

Αλλά και μετα την δεκαετία αυτή λόγω γεγονότων πέρα κι έξω από την ελληνική πραγματικότητα ( κατάρρευση Ανατολικού Μπλοκ,οικον. Ανάπτυξη χωρών της Άπω Ανατολής και  της Κίνας και κύρια η απόφαση Σύγκλεισης της Ευρώπης) όχι μόνο επιβίωσε αλλά και μεγαλούργησε μέσα από τον πακτωλό ευρωπαϊκής βοήθειας που δεν δόθηκε βέβαια γι’ αυτόν τον λόγο αλλά που η έλλειψη ελέγχου και χρήσης  είχε σαν αποτέλεσμα την στρεβλή ανάπτυξη και διόγκωση ενός τέρατος του οποίου το ξεφούσκωμα πληρώνουμε τώρα όλοι και κυρίως η νέα γενιά με τις ελάχιστές προοπτικές ένταξης της σε παραγωγικές δραστηριότητες.

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο μηδέν όπου αυτό που ξεπρόβαλλε σαν καινούργιο είναι η επιστροφή από το μέλλον του ίδιου μοντέλου πασπαλισμένο με λίγη χρυσόσκονη ελληνικού τύπου αριστερωσύνης.

Είναι ο ίδιος κόσμος, ο παλιός κόσμος που χάνεται χωρίς όμως την ανατολή κάποιου καινούργιου.

Το μέλλον αβέβαιο και απρόβλεπτο με την επιπρόσθετη επιβάρυνση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών  και προσφύγων που< λιάζονται > στα νησιά και τα πάρκα της πρωτεύουσας.

Αδιέξοδο στην Ελληνική Δημοκρατία που τα κλισέ την θέλουν να μην έχει αδιέξοδα. Έτσι, τελειώνει ο κόσμος

Όχι με ένα βρόντο

Αλλά με ένα λυγμό.

Αυτός που θα γεννηθεί θα είναι άραγε  καλύτερος?