Η Ελλάδα του Κώστα Σημίτη ήταν 14η μεταξύ των (τότε) 28 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ σήμερα είναι 27η στους 27.
Όταν θα γραφτεί η ιστορία της Μεταπολίτευσης, θα διαπιστωθεί ότι το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν το δίδυμο: Ανδρέας Παπανδρέου-Κώστας Σημίτης. Ο πρώτος εξισορρόπησε κοινωνικά την Ελλάδα και την οδήγησε σε ταχεία διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης με κύριο εργαλείο την αύξηση του δημόσιου χρέους στην πρώτη περίοδο. Ο δεύτερος σταθεροποίησε το δημόσιο χρέος στη δεύτερη περίοδο και παρέδωσε την Ελλάδα του 2004, στο καλύτερο σημείο της νεότερης ιστορίας της.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο πρωθυπουργός των μεγάλων στόχων, με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην οικονομία, προώθησε την δημιουργία των Εθνικών Πρωταθλητών σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας. Αυτές οι μεγάλες εταιρίες επεκτάθηκαν και κυριάρχησαν στα Βαλκάνια, για πρώτη φορά μετά την συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους. Αυτό ισχύει τόσο για τον ιδιωτικό όσο και για τον δημόσιο τομέα.
Οι φανατικοί του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και τα πολιτικά άκρα της Δεξιάς και της Αριστεράς, συγχέουν την σημερινή κατάσταση με την περίοδο της διακυβέρνησης του Σημίτη. Ουδέν αναληθέστερον. Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, και είχε ως κεντρικό πυρήνα του σχεδιασμού του το Κράτος-Στρατηγείο. Η λειτουργία των αγορών ήταν ελεύθερη, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπονόμευε τα συμφέροντα της ευρύτερης κοινωνίας.
Στην περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, οι μεγάλοι δημόσιοι οργανισμοί εξυγιάνθηκαν, τοποθετήθηκαν αξιοκρατικές διοικήσεις, και εκπονήθηκαν μακροχρόνια Business Plans. Με λαμπρότερα παραδείγματα τον ΟΤΕ και την ΔΕΗ.
Ακόμα και δύσκαμπτες δημόσιες υπηρεσίας, όπως η Εφορία και το ΙΚΑ, απέκτησαν πλήρεις και σύγχρονες μηχανογραφικές υποδομές. Και το κυριότερο δημιούργησαν μια «Σχολή», για το πώς πρέπει να γίνει ο εκσυγχρονισμός της οργάνωσης, διοίκησης και λειτουργίας όλων των φορέων του δημοσίου, η οποία, δυστυχώς, δεν συνεχίστηκε από τις επόμενες κυβερνήσεις , μέχρι σήμερα.
Οι τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές, κυριάρχησαν στα Βαλκάνια. Η Εθνική Ασφαλιστική συγχώνευσε πέντε (5) ασφαλιστικές εταιρίες (η μεγαλύτερη συγχώνευση μέχρι τότε στην Ελλάδα) και επεκτάθηκε στα Βαλκάνια. Ακολούθησαν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Σήμερα, δεν έχει απομείνει τίποτα από την εποχή των Εθνικών Πρωταθλητών. Έχουν όλοι αποσυρθεί από το εξωτερικό και στο εσωτερικό έχουν πωληθεί τα πάντα: τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρίες, εταιρίες τροφίμων, τα μεγάλα ξενοδοχεία, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, κλπ. Από την εποχή των Εθνικών Πρωταθλητών καταλήξαμε στην εποχή των πληβείων.
Κάποιοι «ειδήμονες» καταλογίζουν στον Κώστα Σημίτη την χρηματιστηριακή κρίση στο τέλος της δεκαετίας του 1990. «Ξεχνούν», εσκεμμένα, ότι τότε είχε αναπτυχθεί ένας παγκόσμιος παροξυσμός με τα χρηματιστήρια, με επίκεντρο τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε αυτή την διεθνή φρενίτιδα, την οποία καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να ελέγξει.
Άλλοι, που θέλουν να μειώσουν την πρωτοφανή επάρκεια, σε διεθνές επίπεδο, της διακυβέρνησης Σημίτη στην οργάνωση των καλύτερων Ολυμπιακών Αγώνων στην μεταπολεμική περίοδο, μιλούν και γράφουν για τις σπατάλες που έγιναν στην περίοδο της κατασκευής των ολυμπιακών έργων, ισχυρισμός που έχει καταρριφθεί πλήρως από αξιόπιστες μελέτες. Οι ίδιοι κονδυλοφόροι δεν έγραψαν μια λέξη για την πλήρη εγκατάλειψη και ερημοποίηση όλων των ολυμπιακών έργων, μέχρι σήμερα, με κολοσσιαίες ζημιές για την χώρα σε απολεσθέντα έσοδα.
Το μόνο λάθος του Κώστα Σημίτη ήταν πολιτικό:το «δακτυλίδι».
Ο Κώστας Σημίτης περνά στην ιστορία ως ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Μετά από αυτόν η χώρα διολισθαίνει επικίνδυνα. Μακάρι να βρεθούν καλύτεροι από αυτόν και να συγκρατήσουν την χώρα από τον κατήφορο. Ο Κώστας Σημίτης θα ήταν ο πιο ευχαριστημένος, εάν κάποιος τον ξεπερνούσε.