Και ξαφνικά εγένετο φως στον πλανήτη. Ο δορυφόρος της NASA διέκρινε καθαρά την Κίνα που «κρυβόταν» κάτω από μια κιτρινοκόκκινη ατμόσφαιρα, τα δελφίνια άρχισαν να χοροπηδάνε ανέμελα στα κανάλια της Βενετίας, το νέφος του δικού μας λεκανοπεδίου μειώθηκε δραστικά. Η οργισμένη σκέψη δεν μπορεί να αποφύγει το ερώτημα: Χρειαζόταν άραγε να θρηνήσει η ανθρωπότητα αυτή την εκατόμβη νεκρών για να διαπιστώσει ξανά ότι η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης δραστηριότητας του ανθρώπου στον πλανήτη μας;

Και η οργή μεγαλώνει όταν, τις ατέλειωτες ώρες του αυτοεγκλεισμού, έρχονται στο μυαλό οι επικίνδυνοι και γελοίοι ηγέτες που εξακολουθούν να χλευάζουν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και να αγνοούν τα - ελάχιστα αναγκαία - μέτρα που συμφωνήθηκαν στη συνθήκη του Παρισιού. Όσο οι τύποι αυτοί θα εξασφαλίζουν την παρουσία τους με τη ψήφο των πολιτών, όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να καταστρέφουν με θράσος τον πλανήτη που ζουν, τόσο πιο

δυσοίωνη θα διαγράφεται η επόμενη μέρα.

Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον της γης από μας κυρίως εξαρτάται. Και να ευαισθητοποιηθούμε άμεσα και αποφασιστικά σχεδιάζοντας οργανωμένα την αυτοσυγκράτηση και τον έλεγχο των δραστηριοτήτων μας. Ας μη χρειαστεί άλλο τέτοιο φρικτό θανατηφόρο μήνυμα για να το ξανασκεφτούμε.