—του Παναγιώτη Πούτου—

Ο γυμνασιάρχης, λέει, έγινε πέρσι ένα μικρό επεισόδιο. Ο Ραλλίδης είπε στην τάξη του, ώρα διδασκαλίας, πως όλοι οι αρχαίοι τραγικοί δεν αξίζουν, όλοι μαζί, τρεις στίχους του Σαίξπηρ. Άκου πράμα και να διδάσκει σ’ όλη τη ζωή τους αρχαίους. Του το παρατήρησε αμέσως ο γυμνασιάρχης. Αυτός σήκωσε τις πλάτες του, κούμπωσε το παλτό του και δεν καταδέχτηκε ν’ απαντήσει.

—Δημήτρης Χατζής*—

Σήμερα συμπληρώνονται 400 χρόνια από το θάνατο του Σαίξπηρ. Για την επέτειο θα αρκούσε η φράση του Αλ Πατσίνο από την ταινία Looking for Richard: Whatever I ‘m saying, I know Shakespeare said it. Το έργο του καλύπτει όλο το φάσμα του ανθρώπινου βίου. Ζούμε όλοι ασυνάρτητες ζωές σαν κι αυτή που περιγράφει ο Μακβέθ στο μονόλογό του κι έπειτα εξαφανιζόμαστε από τη σκηνή. Αρκετές φορές έχω νιώσει ότι για όλα ο Σαίξπηρ έχει γράψει κάτι. Και τώρα που θέλω να γράψω κάτι για αυτόν νιώθω ότι όλοι τα έχουν πει όλα. Χρόνια πριν μου είχε κάνει εντύπωση μια φράση από διήγημα του Δημήτρη Χατζή: όλοι οι αρχαίοι τραγικοί δεν αξίζουν, όλοι μαζί, τρεις στίχους του Σαίξπηρ. Ίσως ένας τέτοιος έπαινος είναι αρκετός. Όμως δε θα ασχοληθώ με επαίνους και με αναλύσεις. Γράφω αυτό το κείμενο για να το αφιερώσω στον Κοριολανό. Ένας ορφανός στίχος του Αρχίλοχου αναφέρεται στο μύθο της αλεπούς και του σκαντζόχοιρου: πολλά τεχνάσματα κατέχει η αλεπού, αλλά ο σκαντζόχοιρος μόνο ένα, ένα σπουδαίο (πόλλ’ ο?δ’ ?λώπηξ, ?λλ’ ?χ?νος ?ν μέγα). Αυτή η διαίρεση των χαρακτήρων διαγράφεται στον μυθικό Αίαντα. Το μόνο πράγμα που γνωρίζει καλά ο ήρωας των Αχαιών, ο πιο αντρειωμένος μετά τον Αχιλλέα, είναι η γενναιότητα, όπως ο σκαντζόχοιρος έχει μόνο τα αγκάθια του. Ο Οδυσσέας είναι πολυμήχανος, μια αλεπού που μηχανεύεται το Δούρειο Ίππο για να μπει στην Τροία.

Ο Κοριολανός είναι φτιαγμένος από τη στόφα του Αίαντα. Το μόνο αίσθημα που έχει είναι η υπερηφάνεια…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art