Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός της σύγκρουσης.

Είχε πλήρη αντίληψη δηλαδή της συγκρουσιακής διάστασης του πολιτικού μετώπου.

Ταυτόχρονα, είχε νομίζω πλήρη συνείδηση της εν δυνάμει διαλυτικότητας που φέρει εντός της κάθε τυφλή και αδιέξοδη σύγκρουση. Συνεπώς, με πλήρη συνείδηση, είναι υπερασπιστής της συνεννόησης. Μόνο όποιος αντιλαμβάνεται τη συγκρουσιακή φύση των πραγμάτων μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικά αυτή τη συνεννόηση. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό της.

Φέροντας η ελληνική κοινωνία μνήμες της τυφλής σύγκρουσης, κάθε συνεννόηση είναι ένα βήμα μπροστά καθώς, εκ των πραγμάτων, θεραπεύει εμπειρίες και τραύματα.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 κερδίζει αυτή η συνεννόηση και η συνεισφορά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως ισχυρό μέρος, είναι καθοριστική. Η ανάγκη της συνεννόησης είναι και ο πυρήνας της πολιτικής λειτουργίας. Στο βαθμό που η πολιτική από τη φύση της εργάζεται για τη συνύπαρξη, ο Μητσοτάκης εντάσσεται αυθεντικά στην ομάδα των εκφραστών της.

Σε κάθε ιστορική φάση, η υπεράσπιση της συνεννόησης είναι περισσότερο ευάλωτη από ότι η διακήρυξη της σύγκρουσης. Η σύγκρουση αγαπάει τη στιγμιαία επιβολή, η συνεννόηση δοκιμάζεται στο μακρύ δρόμο.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντέχει σε αυτό το μακρύ δρόμο. Φαίνεται ότι στοχαστικά έχει διαμορφωθεί η συνείδησή του, που προκρίνει αυτή την επιλογή. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το θεμέλιο του θρύλου της αταραξίας του.

Είναι η σταθερότητα εκείνου που γνωρίζει, είναι η επιμονή εκείνου που έχει επίγνωση των συνθηκών, είναι το πάθος εκείνου που διατηρεί την ορμητικότητα της αφετηρίας.