Αυτό που παίζεται μπροστά μας με την φερόμενη «διαφωνία» Τσίπρα – Καμμένου, είναι μία κακοστημένη θεατρική παράσταση. Κάτι δηλαδή σαν τη γελοία  εκείνη, με την δήθεν δωροδοκία του Χαϊκάλη.

(Το μόνο αληθινό που είχε η σκηνοθεσία περί δωροδοκίας Χαϊκάλη, ήταν αυτό που δεν κρυβόταν: Η υπόρρητη «διάθεση» του πρωταγωνιστή  να μην πει και όχι, αν κάποιος ευαρεστείτο να προσφέρει τον οβολόν του. Ατύχησε όμως ο δυστυχής. Δεν βρέθηκε ούτε ένας να πλειοδοτήσει).

Σήμερα λοιπόν ο Καμμένος, βλέποντας να εκμηδενίζονται τα δημοσκοπικά ποσοστά του, δεν μπορεί να πάει στις εκλογές, συμμετέχοντας σε κυβέρνηση που αποδέχτηκε την συμφωνία των Πρεσπών.  Διότι, ως επαγγελματίας εθνοκάπηλος, δεν θα έχει πια τι να καπηλευτεί και με τι να δημαγωγήσει.

Άσε που σύγκρουση με την Τουρκία «δεν παίζει». Αφού, μόλις πήγε να δημιουργήσει ατμόσφαιρα θερμού επεισοδίου μαζί της  – κάτι που αν συμβεί δεν ελέγχεται –  κατάλαβε ότι πόλεμος, πάει να πει πόλεμος. Και έτσι, έστω και αργά, συμμαζεύτηκε.

Αντίστοιχα ο Τσίπρας, βλέπει ότι η παλιά ανανεωτική και φιλοευρωπαϊκή αριστερά – πλην εξαιρέσεων ιδιοτελών, διαταραγμένων και ελάχιστων καλόπιστων – δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά Μητσοτάκη, ΚΙΝΑΛ και ΠΟΤΑΜΙ. Βλέπει δηλαδή ότι οι ψηφοφόροι του περιορίζονται πολιτικά κυρίως στον όχλο των αυριανιστών, στον Αντώναρο και σ’ ένα απαράτ νεοσταλινικών στελεχών.

Γι’ αυτό επιχειρεί  «άνοιγμα σωτηρίας» στην ευρωπαϊκή αριστερά.  Και ως προϋπόθεση γι’ αυτό, θεωρεί την θεατρική «αποστασιοποίησή» του από τον Καμμένο. Αφού ο τελευταίος,  για το ρεύμα της φιλοευρωπαϊκής αριστεράς, αποτελεί την πιο αποκρουστική περίπτωση πολιτικού, πολιτισμικού και ηθικού λούμπεν.

Και επειδή, παρά την ύπαρξη του Καμμένου, έχει  πείσει τρία άτομα ότι, αφού δέχτηκε τη συμφωνία των Πρεσπών, δεν είναι  απατεώνας όπως λέει ο κόσμος αλλά σοσιαλδημοκράτης, νομίζει ότι θα δημιουργήσει ρεύμα!

Γι’ αυτό, τις επόμενες μέρες θα υλοποιηθεί η συμπαιγνία τους, για δήθεν «ρήξη» ή «αποστασιοποίηση». Ως ένα φτηνό συμφωνημένο θέατρο, επιπέδου παλιάς σχολικής παράστασης. Επαναλαμβάνοντας, με άλλο σενάριο και άλλους πρωταγωνιστές, την κωμωδία Χαϊκάλη.

Συμπέρασμα; ‘Ενα γέλιο θα τους θάψει!

ΥΓ Ο κυνισμός τους, η ιδιοτέλειά τους και ο αμοραλισμός τους, είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν φραγμούς. Γι’ αυτό θέλει επαγρύπνηση.  Ώστε η σχεδιαζόμενη κωμωδία, να μην εξελιχθεί σε τραγωδία.