Κανονικά ο Γατόπαρδος θα έπρεπε να είναι ο διαχρονικός πρόεδρος αυτής της χώρας, αφού εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη ελληνική… φιλοσοφία: «Πρέπει να αλλάξουν όλα, χωρίς να αλλάξει τίποτα!». Ακόμα και σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν χάνουμε ευκαιρία να αντισταθούμε και στην παραμικρότερη αλλαγή που μπορεί να θίξει τις συνήθειες και τα κεκτημένα μας. Και πιο πολύ από όλους αντιστέκονται πεισματικά εκείνοι που θα έπρεπε φυσιολογικά να ηγούνται της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας: Τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του τόπου μας!
Σε λίγες μέρες, για παράδειγμα, θα γίνουν αυτοδιοικητικές εκλογές. Τα κόμματα του νέου δικομματισμού συνεχίζουν την παλιά… «καλή» συνήθεια να βάζουν παντού κομματικούς υποψηφίους, για να πολώσουν τις τοπικές κοινωνίες, οδηγώντας τις εκλογές σε γενικότερη πολιτική αναμέτρηση. Τα προβλήματα της καθημερινότητας, η εξυπηρέτηση του πολίτη, οι επιτυχημένοι τοπικοί άρχοντες που δικαιούνται -και πρέπει- να συνεχίσουν το έργο τους δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία μπροστά στις κομματικές τους επιδιώξεις! Η πολυδιάσπαση οδηγεί σε αδιέξοδο και τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» -το… 10% δηλαδή του όλου ΠΑΣΟΚ, μια και το υπόλοιπο είτε προτίμησε να πάει απευθείας ή μέσω τράνζιτ στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε ψάχνεται χωρίς σταθερή πυξίδα- συνεχίζει την… προσπάθεια αυτοδιάλυσής του, με τα ιστορικά του στελέχη να ψηφίζουν «παρών», κατά ή… Σαμαρά! Η ΔΗΜΑΡ, παρά το ότι έσωσε αρχικά τη χώρα από την πτώχευση, δεν φαίνεται τώρα πια ικανή να σώσει ούτε τον εαυτό της, καθώς προτίμησε να αποσυρθεί πάραυτα στη… συνεπή αριστερή αντιπολιτευτική πεπατημένη!
Τα περιθώρια, ωστόσο, στενεύουν και τα ερωτήματα στέκουν αμείλικτα μπροστά σε όσους σκόπιμα αποφεύγουν να δώσουν απαντήσεις. Μήπως όσοι απαιτούν «να αλλάξει το πολιτικό σύστημα» πρέπει να σκεφτούν αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με τους μηχανισμούς και τον τρόπο λειτουργίας των σημερινών πολιτικών κομμάτων; Μήπως όσοι μιλούν για την αναγκαιότητα «να τελειώνουμε με το παλιό» πρέπει να σκεφτούν μήπως και οι ίδιοι ανήκουν σε αυτό το παλιό; Μήπως όσοι αναφέρονται σε «φρέσκες ιδέες» πρέπει να σκεφτούν μήπως οι δικές τους ιδέες είναι… παστεριωμένες και μάλιστα πολλών δεκαετιών; Είναι καιρός να φτιάξουμε επιτέλους ένα δικό μας «μνημόνιο» χαράζοντας μόνοι μας τον δρόμο της ανάκαμψης. Η ριζική μεταρρύθμιση και ανανέωση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί παρά να είναι στις άμεσες προτεραιότητές μας!