Μας το δίδαξε η Τραγωδία: Ο «ήρωας», παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις και συμβουλές του χορού, βαδίζει αναγκαστικά προς τις μοιραίες πράξεις, μαγεμένος από την ύβρη του.

Η οποία όμως έχει έναν διττό ρόλο: παρ’ ότι  αποτελεί έκφραση της χαοτικής ουσίας του ανθρώπου,  είναι ταυτόχρονα και μηχανισμός επαναφοράς της τάξεως. 

Διότι, ωθώντας στην υπερβολή με την υπέρβαση κάθε μέτρου, προκαλεί την καταστροφή, η οποία είναι και αυτή μέρος του μηχανισμού επαναφοράς της ανθρώπινης τάξης.

Με τους πρωταγωνιστές μάλιστα, να μην αντιλαμβάνονται το λάθος τους, παρά μόνον αφού έρθει η καταστροφή.

Τηρουμένων των αναλογιών – και με την επιφύλαξη των έντονων κωμικών στοιχείων που «απολαμβάνει» το φιλοθεάμον κοινό -  είναι αυτό που διαδραματίζεται στις μέρες μας, με την θεαματική αυτοκαταστροφή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η οποία μοιάζει αναπότρεπτη, επιβεβαιώνοντας το «λεχθέν υπό των προφητών»: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα «ορισμένου χρόνου», ήρθε για να φύγει.

Διότι, ως γνήσιο τέκνο της εποχής των τεράτων που παρήγαγε η κρίση, εγεννήθη ημίν, όταν ο καθένας αναζητούσε κάποιο κόμμα-σωσίβιο για να προστατεύσει την ανομία του και τα  προνόμιά του,  ως προϊόν μιας γιγαντιαίας «μετανάστευσης προνομιούχων».

Όταν οι προνομιούχες συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα που παρασιτούσαν στο σώμα της κοινωνίας, προικοδοτημένες με τα πιο αντικοινωνικά προνόμια, μετακόμισαν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τις, επίσης προνομιούχες, συντεχνίες του ιδιωτικού τομέα.

Με τον «ευγενή» στόχο να διατηρήσουν, με όλους τους τρόπους, τα «κεκτημένα» τους εις βάρος της κοινωνίας, όπως ονόμαζαν τα προνόμιά τους.

Που πάει να πει πως οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το ρεύμα. Απλώς το ακολούθησαν, όπως ακολουθούσαν πάντοτε την πελατεία τους, οι πλανόδιοι έμποροι και πραματευτάδες.

Έτσι, σε μια νύχτα ο ΣΥΡΙΖΑ, από μικρό και ασήμαντο κόμμα «αταξικών αργόσχολων», μεταλλάχθηκε σε φορέα ενός ετερόκλητου «όχλου» προσώπων, ομάδων συμφερόντων και παρασιτούντων στο σώμα της κοινωνίας, με μοναδικό ενοποιητικό στοιχείο την πειρατεία στα κοινά αγαθά.

Συνασπίστηκαν δηλαδή υπό την σημαία του ΣΥΡΙΖΑ εύποροι ιδιοκτήτες των βορείων προαστίων με αίτημα την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τζαμπατζήδες των διοδίων, μανδαρίνοι του δημοσίου που υπερασπίζονταν το «δικαίωμα στην τεμπελιά» και κάθε «μοναχικός κυνικός», που θεωρούσε ότι η κοινωνία είναι ένα αχρείαστο κακό, το οποίο καλόν είναι να αποφεύγουμε.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το αυθεντικό τέκνο του πολέμου κατά της κανονικότητας.

Το οποίο μάλιστα, απολύτως φυσιολογικά, εξελίχθηκε στην πρώτη κυβέρνηση «λουδιτών» της ιστορίας μας, η οποία επιχείρησε να «γυρίσει προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας». Απλώς τρόμαξε και η ίδια, όταν αντίκρυσε το πρόσωπο του Άδη, στον οποίο οδηγούσε τη χώρα.

Πλην όμως, ως γέννημα της εποχής των τεράτων, ταυτιζόταν χρονικά με την διάρκειά της. Ήταν δηλαδή εξ αρχής «ορισμένου χρόνου».

Που πάει να πει πως είχε έναν θανάσιμο εχθρό, που έθετε το έσχατο χρονικό όριο του βίου του: την κανονικότητα. Μπροστά στην οποία παθαίνει, ό,τι πάθαιναν στους μύθους των γιαγιάδων μας και οι βρυκόλακες με το φως: εξαφανίζεται.

Είναι αυτό που βλέπουμε τώρα σε «ζωντανή μετάδοση». Το οποίο, η  διαρκής ταύτισή του με την ύβρη του, δεν του επέτρεψε ποτέ να προβλέψει.

Πηγή: www.tanea.gr