Τα είχαμε συνδέσει κι αυτά με τη Λατινική Αμερική. Όπως και τις στυγνές δικτατορίες, τη μεγάλη φτώχεια και τις φαβέλες, τις εγκληματικές συμμορίες και όσα άλλα χαρακτηρίζουν τις χώρες της περιοχής. Βλέπαμε σε ταινίες, διαβάζαμε σε βιβλία, μαθαίναμε από τις ειδήσεις τα «κατορθώματα» των μεγάλων καρτέλ, των μαφιών και των βαρώνων της ηρωίνης.

Στις μέρες μας δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε τόσο μακριά. Όχι μόνο γιατί τα φορτία με τα ναρκωτικά «πιάνουν» και στα λιμάνια μας – αυτό λίγο-πολύ γινόταν από παλιά – αλλά γιατί τα κυκλώματα έχουν μπει κανονικά στη ζωή μας, τον τελευταίο καιρό βρίσκονται και στο επίκεντρο των συζητήσεων του Κοινοβουλίου.

Όχι, δυστυχώς, για να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης των συμμοριών και των κυκλωμάτων που σπέρνουν τον θάνατο στα παιδιά και τη νεολαία μας. Όχι για να προστατευθεί η κοινωνία και το μέλλον της από τη μάστιγα των ναρκωτικών. Αλλά για να εκτοξευθούν αλληλοκατηγορίες για το ποιος καλύπτει ποιον και πώς διαπλέκεται το εμπόριο του λευκού θανάτου με την εξουσία, τα ΜΜΕ κ.λπ.

Υπουργοί συνομιλούν με καταδικασμένους ισοβίτες, μάρτυρες εξαφανίζονται, εξεταστικές επιτροπές – που στήνονται εύκολα σε άλλες περιπτώσεις – συναντούν την απόλυτη άρνηση να συγκροτηθούν.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος, αυτή που στην ουσία μας οδήγησε και στην οικονομική κρίση, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Ένα μεγάλο απόστημα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας που πρέπει επιτέλους να σπάσει.