Στον καθημερινό διάλογο, όπως διεξάγεται στη χώρα, μια θέση είναι αδιαμφισβήτητη, εκείνη του ΚΚΕ. Μόλις μιλάμε γι αυτό όλοι συμφωνούμε ότι έχει “καθαρές” θέσεις. Και σιωπούμε…
Όμως το ΚΚΕ καταστρατηγεί, από την αρχή της μεταπολίτευσης, και τους ευρωπαϊκούς και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (ως ταξικούς και προσωρινούς) και μας παραπέμπει σε ένα ζοφερό παρελθόν (αν)υπαρκτού που τα τελευταία δείγματά του είναι η Κορέα και η Κούβα.
Το ΚΚΕ επίσης “πέρασε” την ηγεμονία της Αριστεράς, ενός λόγου αυτής της περί τον κρατικό τομέα νομενκλατούρας εν ονόματι των πιο φτωχών στρωμάτων. Οι πρώτοι απαλλάσσονται ηθικά, μέσω της Αριστεράς, αξιοποιούνται από τα κατεστημένα κόμματα και αύξαναν, μέχρι πρότινος (τώρα έρχεται ο λογαριασμός) και το θράσος και τα προνόμιά τους. Οι δεύτεροι διαρκώς περιθωριοποιούνται.
Αυτή η διαρκής υπονόμευση των θεσμών και αυτή η ηγεμονία συνιστούν το πλαίσιο στο οποίο “εξαγνίζεται” η εν γένει ελληνική ανομία. Και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος που εκπροσωπεί το ΚΚΕ. Δεν κινδυνεύουμε από το ίδιο αλλά από το πλαίσιο του το οποίο “χρησιμοποιούν” τυχοδιωκτικά όλες οι πολιτικές, (αρχής γενομένης από τον Α. Παπανδρέου) συνδικαλιστικές και περιθωριακές, δυνάμεις διαλύοντας τη χώρα.
Και δεν είναι τυχαία η ασυλία που απολαμβάνει το ΚΚΕ από τα δύο κόμματα εξουσίας. Ο Σαμαράς, ως χτες ουρά του ΚΚΕ, στην επιτέλους πρώτη επίθεσή του στην Αριστερά, αποφεύγει να αναφερθεί στο ΚΚΕ. Τα ίδια κάνει κι ο Βενιζέλος. Το ΚΚΕ έχει “καθαρές θέσεις “και δώστου η ασυλία…
Αλλά ο στόχος αυτού του σημειώματος δεν είναι το ΚΚΕ.
Αναφέρομαι στην “πρωτοβουλία” “Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της Δημοκρατίας” που έτυχε τόσο ευρείας δημοσιότητας…Όπως και πολλά άρθρα υποστήριξης του.
Από το κείμενο της πρωτοβουλίας διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευρωπαϊκή επιλογή “απορρύθμισης” της ελληνικής κοινωνίας. Και την αποδίδει στον κυρίαρχο ευρωπαϊκό συντηρητισμό και νεοφιλελευθερισμό.
“ Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις…”κι αυτό γιατί “ Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αναδιανομής πλούτου και ισχύος που υπονομεύει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο…” και σε κάποιο άλλο σημείο “ Σήμερα ταπεινώνουν (ποιοι;) τους Έλληνες αύριο τους υπόλοιπους λαούς…”
Η διαχείριση της κρίσης (εσωτερικά) θεωρείται αποτέλεσμα της πολιτικής κάποιων εν τέλει ταξικών δυνάμεων.
“ Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο κι από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μετά από πολλούς αγώνες και θυσίες …οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες …” και καταλήγει “απέναντι στον άκριτο και εν τέλει ταξικό λόγο…”
Εν τέλει ποιους αποδέκτες έχει αυτό το κείμενο; Ο μεγάλος δικομματισμός μόλις και υπονοείται . Η Αριστερά παραμένει στο απυρόβλητο. Κάπου αναφέρεται ο Καρατζαφέρης αλλά κι αυτός επανήλθε στο “αντιμνημονιακό” μέτωπο. Το συνδικαλιστικό κατεστημένο περίπου είναι αποδεκτό. Η κατάσταση στα μονοπωλιακά κρατικά Πανεπιστήμια, στην κοινωνική ασφάλιση, στα επιδόματα…
Αυτή η κατάσταση, συνάγεται από το κείμενο, σε τελευταία ανάλυση ήταν καλύτερη. Το πρόβλημα το δημιούργησαν οι άλλοι , τα ευρωπαϊκά επιτελεία του νεοφιλελευθερισμού και την πληρώνει το αιώνιο θύμα ο εν γένει ¨αντιστασιακός” λαός. Και η νομενκλατούρα και οι άνεργοι. Να μια ακόμα στερεοτυπική κατασκευή.
Ούτε λέξη για ένα καθεστώς που βαθμιαία εξελίχθηκε σε κλεπτοκρατία με την ανοχή ή τη συμβολή όλων μας. Μέρες που μεγάλα τμήματα αυτού του καθεστώτος έρχονται με πάταγο στην επιφάνεια. Εκτός κι αν είναι κατασκευάσματα άλλων…
Όμως η παραβίαση της δημοκρατικής νομιμότητας, η περιφρόνηση του κράτους δικαίου , το πλιάτσικο στο κοινωνικό κράτος δεν είναι ευρωπαϊκή επιταγή. Είναι αντίθετα μια διαρκής πρακτική εσωτερικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που μας έφερε εδώ.
Το ερώτημα που ετέθη, αυτό το δύσκολο δίχρονο, δεν είναι ποιες μεταρρυθμίσεις χρειάζεται ο τόπος. Δεν είναι επίσης τι κάνει, και ποια Ευρώπη, για μας. Δεν είναι καν η καταδίκη του καταρρέοντος μικρού και μεγάλου δικομματισμού.
Το πρώτιστο ερώτημα είναι αν – πέραν των όντως υπαρκτών προβλημάτων της ίδιας της ΕΕ και της έντασης ανάμεσα στο εθνικό και το Ευρωπαϊκό που ισχύει για κάθε χώρα- μας αναλογεί ένα ιδιαίτερο (εθνικό) μέρος της κρίσης. Κι αν αυτό συμβαίνει είναι γιατί, ενώ μετέχουμε ισότιμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ,επιμένουμε, μόνοι εμείς, να στηρίζουμε ιδιομορφίες, δηλαδή καθυστερήσεις, που δεν έχουν θέση στο σύγχρονο κόσμο.
Η συν τελούμενη “αποκάλυψη τώρα”, για να πάμε και στον κινηματογράφο, δεν αφήνει νομίζω κανένα περιθώριο. Εν κατακλείδι “η πρωτοβουλία” αφορά δυστυχώς “την υπεράσπιση της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης”.
ΥΓ. Η Φ. Γεννηματά εκπρόσωπος τύπου. Το όλον ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου είναι γεγονός.